Draupnir - 01.05.1906, Blaðsíða 17

DRAUPNIR.
533
segja á sínu eigin tungumáli. Þetta frétti
Ögmundur og sótti því þessar samkomur við
og við meðan á þessari óvissu slóð, en gaf
sig að öðru leyti lítið við neinum sérstökum.
Eitt kvöld, skömmu eftir að hann kom
til borgarinnar, gekk hann í öngum sínum á
fundarstað ianda sinna lil að vita hvers hann
yrði vísari. Sveinar hans voru hér og livar
í boíginni að skemta sér, en séra Jón Ein-
arsson var með honum. Þeir Ögmundur
settust utarlega á bekk og gáfu sjaldan orð
inn í samræðurnar. Þá stóð einn úr hópn-
um úpp með fult glas af öli í hendinni, hóf
það á loft og l)að menn, og sérstaklega hina
uýkomnu, að fylgja dæmum annara og óska
af öllu hjarta, að hinum bannsetta konungi,
senr nú sæti að rikjum, yrði sem allra fyrst
vikið úr sessi. Ögmundur hóf upp á rnann-
inn forvitnisaugu, því honum fanst hann hafa
séð hann fyr, þó liann gæti ekki komið fyrir
sig, hvar það hefði verið.
»Ég á ekkert sökótt við konungcc, svar-
aði liann; »ríki hann sem lengst fyrir mércc.
Annar kom þá lil og sagði við hinn fyrra;
»Hver þremillinn hefir snúið liuga þínum
svona hraparlega á móti konungsvaldinu,
Pétur prestur? í gærkvöldi varstu þó góður
i þess garðcc.
»Liklega þaðcc, gall sá þriðji við, »að
35