Draupnir - 01.05.1906, Blaðsíða 72

588
DRAUPNIR.
»Við höfum leikið vitíirringa í för þess-
ari, bæði í upphafi og endi. Nú haldið þið
lieim að Hólum og segið engin tíðindi, en ég
— kem seinna —«. Svo skildu þeir hópinn.
Þegar hinir sem fyrir áfallinu urðu, höfðu
áttað sig eftir skelfingu þessa, náð hestum
sínum og komist á bak, fóru þeir að hera
saman ráð sin um, hverjir þetta hefðu verið.
Inga vissi það ekki, hafði verið í and-
legum hugleiðingum, og konur þær sem með
lienni voru, einlægt síðan áheitisgripurinn
komst í eign Hofstaða Maríu, þau voru sem
sé á leið frá Hofstöðum. Ólafur prestur Gísla-
son var með stefnuskjal til Jóns Arasonar,
sem hann átti að lesa upp yfir honum á lög-
heimili lians cða að minsta kosti gera hon-
um innihald þess kunnugt, liafði að bón
Ögmundar hiskups slegist með í förina til að
vera við, eða öllu heldur að lýsa jarteikninn
á hátíðlegan háti í kirkjunni sjálfri um leið
og heitfénu var skilað og silfurbáturinn hengd-
ur upp, sem hann hafði látið smíða í Orkn-
eyjum — liann þekti þessa þorpara ekki neitt.
Eyólfur Kolgrímsson, sem var í raunogveru
sendisveinninn, hafði aldrei séð Jón Arason,
en gat þess þó til, að hann hefði þetla ver-
ið með sveinum sínum, og það féllust sunn-
anmenn á. Ivonurnar gátu ekkert vitni borið,
þær voru annars hugar; en Inga bað alla