Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 12

414
LJÓSBERINN
=> BJARGIÐ ALDANNA
E Ð glaðri von og léttri lund lagði hin unga
mær af stað. Henni virtist himinn, jörð og
haf brosa við sér. Hún sá skýjalausan him-
ininn speglast í ljómandi haffletinum, og mjúkur and-
vari bar bátinn hennar áfram, svo að henni fanst
sem hún svifi á englavængjum. „Himneskt er að
lifa“, sagði hún, og rödd hennar var full af lofsöng
til hans, sem hafði gefið henni lífið og bin dýrðlegu
gæði þess.
En brátt dimdi í lofti. Stormskýin huldu himin-
inn. Hafið sem áður var svo spegilslétt varð úfið og
ægilegt. Nóttin færðist yfir og æðandi öldur skullu
á hinu litla fleyi. Ilin unga mær horfði nú niður í
ægilegt dauðadjúpið — þangað sem hún sá samíerð-
menn sína hverfa.
En þá var sem hún heyrði rödd er sagði: „Akalla
mig í neyðinni; eg skal frelsa þig“. Þessi rödd kom
ofan að. Hún leit upp. Ilún, sem á sælli sólskinsstund
lyfti rödd sinni upp í lofsöng, ákallaði nú Guð i neyð
sinni. En rödd hennar livarf í öldugný iiafsins og
holskeflurnar gengu yfir bátinn og færðu hann í kaf.
En þá fann hún að hún stóð á fastri grund og birta
Guðs streymdi niður frá himninum og lék um kross-
mark, er gnæfði fram undan, og hana sjálfa. Hún
greip dauðahaldi um krossinn. Hún hafði fengið fót-
festu á bjargi aldanna, sem allar aldir fær staðist
öldurótið, án þess að bifast. Y.