Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 18

420
LJÓSBERINN
furða, að hann skyldi vita það, því að aldrei höfðu
þau systkinin verið með öðum börnum, og höfðu því
aldrei getað séð, hvað þau áttu við góð kjör að
búa.
En Hans var orðinn sjö ára og stór eftir aldri og
mundi meira en systir hans og þessvegna vissi hann
meira. Hann mundi eftir þokkalega sólbjarta her-
berginu, sem hann var í fyrstu árin, sem hann lifði.
Hann mundi líka eftir skóbúðinni hans föður síns
og eftir henni móður sinni, bjarthærðri og fríðri.
Hún var vön að kinka kolli til hans, þegar hún var
að sauma og hæðst lét i saumavélinni hennar. Hún
var svo undur brosmild og hendurnar á henni sem
klöppuðu honum svo ástúðlega, voru svo mjúkar og
fallegar. En hvað það var inndælt, þegar hún klapp-
aði á hlýja vangann hans og kallaði hann elsku
drenginn sinn. Elín litla gat auðvitað ekki munað
neitt af þessu, því að liún var nýfædd, þegar ást-
kæra mamma hennar dó. Hun hafði því auðvitað
ekkert af móður sinni að segja né skemtilegu sög-
unum, sem hún sagði þeim, né kvæðunum fögru,
sem hún kunni að syngja. Um sömu mundir sýktist
faðir hennar og dó og var jarðaður hjá konu sinni
í kirkjugarðinum. Það var fagurt þar úti; þar uxu
fögur blóm; þar var svo hljótt og kyrt. Og þar sem
þau voru foreldrar hennar, höfðu engir vondir að-
setur, þar var alls enginn að nöldra og skammast.
Nú varð Hans að segja systur sinni alt þetta
mörgum, mörgum sinnum; henni leiddist aldrei að
heyra þá sögu. Þegar þau systkinin fóru út í skóg
á sumrin til að tína ber handa frænku sinni að selja,