Ljósberinn - 20.12.1924, Qupperneq 19

LJÓSBERINN
421
eða til að tína sprek til eldsneytis, þá var Hans alt
af að segja systur sinni söguna. Það voru sælustu
stundir Elínar. Hún var bróður sínum eitt og alt og
ekki var það til í heiminum, sem hann hefði ekki
gert, ef hann hefði getað, ef það bara hefði getað
glatt liana. Hann var ósköp hræddur um, að hann
mundi missa systur sína; honum þótti hún vera orð-
in svo föl og hennar vegna tók liann það svo sárt,
að frænka þeirra var alt af að úthúða þeim.
Og ekki batnaði þetta, altaf fór það versnandi. Nú
kom harðæri og alt varð svo dýrt. Veturinn var
harður og langur. Frost og hríðar ætluðu aldrei enda
að taka. Prænka var reið, af því að Ella var altaf
að verða vmlsamari, eins og hún komst að orði. En
liún gat ekki að því- gert, vesalingurinn, því að
henni var svo ilt í höfðinu og ekki laus við hita.
En frænka gamla trú6i því nú ekki.
„Það er nógu ergilegt að gamalt fólk verður að
vera veiktu, sagði hún, „þó að ekki bætist það ofan
á, að það yrði að burðast með krakka og gegna öll-
um þeirra hrinum; það væri nú ekkei’t vit i því“.
Það var sem þungum steini væri velt af þeim syst-
kinum, þegar kerling frænka þeirra varð að bregða
sér burt við og við með spunann sinn eða kaupa
brauð og mjöl til búsins.
Þá kraup Hans á kné hjá rúmi Ellu og sagði henni
frá allri þeirri dýrð, sem þau ættu ef til vill fyrir
höndum.
„Hver veit nema jólasveinninn góði komi til okk-
ar í þetta sinn“, sagði hann, „ekki er nú liægt að
hugsa sér annað inndælla. Ilann hefir nú reyndar