Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 21

LJOSBERINN
423
inum, hvar jólasveinninn væri niður kominn. Hann
byggi máske í íshöll úti í reginhafi, eða inni í ein-
hverjum hamrinum eða uppi í himninum. Hann
mundi ekki betur en að mamma hans hefði sagt
honum það.
En Ella hætti ekki að sárbiðja hann urn að láta
jólasveininn koma.
„Mig langar svo fjarskalega til að sjá jólasvein-
inn, sæktu hann fyrir mig, Hans, elsku góði Hans.lí
Ella varð nú veikari dag frá degi, hitinn fór altaf
vaxandi og á hverjum degi bað hún um, að hún
fengi að sjá jólasveininn.
Jólin nálguðust meira og meira. Ekki nema þrír
dagar til jólakvölds. Það hafði frænka þó á endan-
um sagt Hans, þegar hann var að ganga á eftir
henni með að fá að vita það. En hún gat þess samt
um leið, að hann þyrfti ekki að vera að fást um
slíkan og þvílíkan hégóma. Jólin væru ríkismanna
hátíð. Aldrei hefði verið kveikt á jólatré í fátæklega
kofanum sínum og það yrði heldur ekki gert nú né
síðar.
Ilans var svo ósköp sorgbitinn út af þessu. Jóla-
sveinninn vissi auðvitað ekki, að börn ættu heima i
þessu kofagreni; hann hélt víst, að enginn byggi í
honum, nema frænka gamfa ein og hún kærði sig
ekki um að halda jól. Ef hann hefði vitað, að þar
væru börn, þá hefði hann víst komið. En hvernig
átti hann nú að fara að því að láta liann vita það?
Hvernig átti hann að fara að þvi að ná í hann?
Ellu hnignaði meira og meira, hún kærði sig ekki
um neitt og borðaði lítið, talaði ekkert og var ekki