Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 26

428
LJÓSBERINN
inn orðinn bæði hlýr og rajúkur. Nú var mörgum
kirkjuklukkum hringt álengdar. Langt var síðan, að
Hans litla hafði verið svona glatt í geði.
Svona lá hann lengi með augun aftur og hallaði
höfði upp að frosnum torfunum. — En þá var alt
í einu hnipt í brjóstið á honum, eins og það væri
olnbogaskot.
ELann spratt upp með andfælum. Sá hann þá, hvar
lítill, kynlegur og glottandi maður stóð hjá honum
og hélt á logandi kerti og lét ljósið skína framan í
hann, svo að honum varð ónotalega bjart fyrir aug-
um. Hann var helmingi minni en hann sjálfur og
og svo fjarska skrítilega búinn. Hann var í silki-
klæðum, sem voru gul öðru megin en rauð hinu
meginn, alveg eins og á spriklikarlinum, sem hann
átti einu sinni. Á treyjunni hans voru stórir gull-
hnappar og stór pípukragi um hálsinn. Höfuðið var
rautt og hálfljótt og sat á kraganum- eins og hrukk-
ótt epli sæti á hvítum diski.
Dvergur þessi talaði nú til hans með nefhljóði og
sagði:
„Er þér alvara að liggja hér og láta þig helfrjósa?
Eg gæti ekki einu sinni verið svo heimskur að leggj-
ast til svefns úti í fönninni. Hvert er annars ferð-
inni heitið, má eg spyrja?“
Hans glápti á hann, eins og viðutan.
„Eg er að leita að jólasveininum“, sagði hann og
rétt eins og hann rámaði í það, hvert erindið væri.
Þá ætlaði dvergmennið að hlæja sig í spreng.
„Ertu að leita að lionum hérna í snjónum? Þú skalt
nú bara hypja þig aftur heim. Heldur þú, að jóla-