Ljósberinn - 20.12.1924, Síða 33

LJOSBERINN
435
og svo - og svo vissi hann hreint ekkert af sér
meira.
Hann vaknaði ekki fyr en löngu seinna.
„Líður þér nú betur?“ spurði þá einhver í vin-
gjarrilegum rómi. Hann lyfti höfðinu, en átti þó bágt
með það. I vagni var haan og nú var ekið yfir land
alt snævi hulið í skínandi tunglsljósi. Ljúfmannlegur
öldungur hafði lotið niður að honum og leit á hann
blíðum augum; hluttekningin skein út úr þeim.
„Vesalings litli drengur“, sagði hann.
Hans hló, honum fanst hann ekki vera neinn vesa-
lingur. En hann varð eitthvað svo nndarlega ringl-
aður, þegar hann hló, að nærri lá að hann mundi
detta, og sat hann þó langt aftur i sætinu.
„Eg er enginn vesalingur11, sagði hann, „eg er
svo glaður, svo * himinlifandi glaður! Jólasveinninn
var svo dæmalaust blíður og góður við mig. 0, hvað
mér þótti fallegt í höllinni hans. Og víst er um það,
að í þetta sinn kemur hann til okkar á jólakvöldið11.
Förunautur hans hristi efablandinn höfuðið.
„Hvað ertu að segja litli vinur minn, hefir þú kom-
ið til jólasveinsins?“
Hans kinkaði kolli við því. Hann hélt nú eiginlega,
að jólamaðurinn hefði sent vagninn, sem hann var i,
og að maðurinn í loðkápunni, sem sat hjá honum,
væri einn af þjónum jólamannsins og nú vissi hann
alt saman, sem þeim hafði farið á milli. En þar sem
því var nú ekki svo varið, þá sagði Hans upp alla
söguna, alveg eins og hann hafði sagt hana jólasvein-
inum.
Það þótti Hans undarlegt, að gamli maðurinn feldi