Ljósberinn - 20.12.1924, Qupperneq 43

LJÓSBERINN
445
þeim í svipinn. Og þeir störðu og störðu á alla dýrð-
ina þarna inni. Aldrei höfðu þeir haft hugboð um
annað eins. Þarna stóð tréð með mörgum, mörgum
ljósum. Þau voru bara óteljandi. Þá hvíslar yngri
drengurinn að förunaut sínum: „Sko, sko! alt þetta,
sem hangir á trénu, hver á að fá það alt?“
Nú var eitthvað sagt, en ekki höfðu drengirnir hug-
mynd um, hvað það var. Að því búnu var farið að
syngja. Gengu þá börnin kringum hið fagurskreytta
skínandi tré. En nú bar annað nýrra við! Stúlkan
litla og viðmótsglaða tók litla förudrenginn sér við
hönd. Honum var þá líka leyft að vera með hinum
börnunum! Alveg varð hann frá sér numinn. Og
þegar búið var að syngja og börnin hætt að ganga
kringum tréð þá skildi hann ekkert í þessu. Ekki
nema það þó, að hann skyldi fá að vera með!
Þá gekk fram maður og hélt tölu og hann var svo
góðlátlegur. Hann fór svo fögrum orðum um ein-
hvern, sem hefði svo mikla ást á öllum raönnum,
bæði ríkum og fátækum. Honum fanst það ekki geta
náð til sín. En maðurinn tók það upp aftur:
„Svo elskaði Gfuð heiminn, að hann gaf sinn ein-
getinn son, til þess að hver, sem á hann trúir, glat-
ist ekki, heldur hafi eilíft líf“.
Ef það er satt, sem þessi maður segir, þá vil eg
eiga heima í kristnu kirkjunni“, hugsaði þá eldri
drengurinn með sér og litaðist um. Hafði hann þá
aldrei séð menn fyr? Eða var þetta fólk. öðruvísi en
aðrir menn? En hvað allir voru glaðir og góðlegir.
Sjá hana Ba-Pú litlu, þar sem hún sat. En hvað
hann langaði til að bera hana í fangi sér!