Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 9

L .1 Ó S B E li 1N N'
879
Jesú, sem gaf oss f)au, tengjast liöndum
viö p.;bl»a og rnöminu og systkini okk-
ar, og syngja lionum lof, sem fæddist á
jólanóttinni.
En um leið og við gleðjumst sjálf og
okkur líður vel, þá hugsum meö kær-
leika til barnanna mörgu, sem eiga í
rauninni engin jól. Þau eru mörg hér á
landi, eigi síður en annarsstaðar. Víða
eru haldin jól hið ytra, pó að ekki sé
minnst á Jesú, sem við eigum jólin að
fiakka, að minnsta kosti ekki með hjart-
ans þakklæti og kærleika.
Minnist fiessara barna og biðjum Guð,
að láta jólastjörnuna skína blítt á þau.
Já, hugsið ykkur, ef engin jól væru!
En kæru börn, við eigum þau — Guði
sé lof!
Svo cru fm líka »blöð á trériu, blóm
í aldingarðinum og ylur í vetrarherberg-
inu« okkar. Jesús stendur hérna mitt á
meðal okkar og heilsar öllum sínum ungu
vinum. —
Gleðileg jól!
Jólanótt Tona og Míru.
YRZT í Noregi og Svíftjóð
búa Lapparnir. l’eir eru
dulir menn og ráðslingir,
er lifa hjárðmannalííi með
hinum miklu hreindýrahjörðum sínuin.
Peir ílytja sig og hjarðir sínar pangað,
sem beztir eru hagar fyrir hreindýrin, er
lifa aðallega á svonefndum hreindýra-
rnosa, sem vex undir snjó og við jökul-
rendur. Lapparnir lifa nær eingöngu á
hreindýrunum. I5au veita [reim bæði fæði
og klæði og draga sleðana þeirra, er þeir
ílytja úr einum stað í annan yfir snæ-
breiðurnar miklu. Og þrátt fyrir snjó-
kyngi, kulda og dimma daga, elska
Lapparnir landið sitt. Og nú skuluð þið
fá að heyra um jólahátíð þar norðurfrá.
Ofurlítið Lappaþorp stendur þar und-
ir háu fjalli. Pað eru sex smákofar. Og.
upp úr hverjum kofa leggur bláan reykj-
arstrók upp í loftið..Pað er vel kynt, til
að gera sem vistlegast og ldýjast inni.
Pví að úti er napur kuldí, svo að svíð-
ur bæði í andlit og hendur. En fallegt
er þar, hvar sem litið er. Fjöllin klædd
tárhreinuin hvítum möttli, sem fegursta
hátíðaskrúða, er glitrar í sólargeislunum,
sem lagður væri þúsundum demanta.
1 stærsta kofanum býr Anton, Lappa-
fógetinn og Hanna kona hans, og tvíbur-
arnir þeirra, Toni og Míra. J’au eru nú
sex ára — yndi og eftirlæti foreldra sinna.
Lappafógetinn er guðhræddur maður og
gramlvar, virtur af ölluin ættbræðrum
sínum.
í dag logar í eldstæðinu meira en
vant er og Jýsir um alla baðstofuna,
því að nú er aðfangadagskvöld. Yfir eld-
inum hangir súpupotturinn. Og súpan er
kjarnbetri nú, en endranær; hún á sem
sé að vera óvenju góð og bragðmikil —
til jólanna.
Lappafógetinn situr við hlóðirnar og
hrærir þolinmóðlega í pottinum, meðan
Hanna tekur fram tréskálarnar og hag-
lega útskornar tréskeiðar. Litlu systkin-
in eru að leika sér, hlæja og kútveltast,
ýmist á gólfinu eða kistulokunum við
veggina. Eldinn forðast þau, því að
þau vita, að það. er ekki gott að koma
of nærri honum.
Nú stingur húsbóndinn fingri niður í
súpuna, nær í kjötbita og bragðar á.
»Já, nú er hún soðin«, segir hann, »og
nú niá Guðsmaðurinn koma þegar hann
vill. — Ivi — þei, hafið liægt um ykk-
ur, krakkar, ég held að liann sé að
koma«.
Pau lieyrðu sleða nema staðar úti-
fyrir. Fyrir honum gekk fannhvítur og