Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 10

380
LJÓSBERINN
fríður lireinn, og af sleðanum sté ungur
maður, sveipaður úlfsfeldi. Anton fógeti
gengur í móti honuin og heilsar honum með
liandahandi: »1 Guðs friði og velkominn!«
»HeiIl sé Jiér, fógeti, og húsi [n'nu!«
svarar kotnumaður. ,»Hve dýrðlegur og
fagur dagur! I’að er eins og friður Guðs
hvíli yíir gjörvallri jörðinni«.
»Guð gefi að hann ríki einnig í hjiirt-
uin mannanna«, svarar Anton.
Nú voru nágrannar komnir, til að ann-
ast hreininn, en fógeti hauð gestinuin
inn. Toni og Míra standa forvitin í gætt-
inni og gægjasl út, svo að gesturinn var
næstum dottinn um J»au. »(), góðan dag-
inn, litlu börn«, segir hann. »Hér er gott
að koma<, og liann réttlr ITönnu hend-
ina, en hún hneigir sig og hýður liann
hjartanlega velkominn. Ilann er sem sé
mjög kærkominn gestur {3ar um slóðir,
er hann ferðast um og boðar Guðs orð
Löppunum, sem ekki eiga sér neina
kirkju, Jiar sem Jieir geti komið saman
til guðspjónustu.
»Tak J)ér sæti, Óttar Vide«, segir
llanna húsfreyja og bendir á hvítan
fagran feld, sem breiddur er yfir önd-
vegið. Óttar gengur til sætis, og Jiegar
heimamenn eru seztir, flytur fógetinn
horðbænina. Síðan skamtar liann öllum
úr pottinum og sér svo um, að gestur-
inn fái Jiað bezta.
I’egar máltíðinni er lokið, tekur Hanna
pottinn af hlóðum og bætir skíðum á
eldinn.
Nú koma Lapparnir úr kofunum í
kring og fyllist stofan, svo að fiar kom-
ast ekki fleiri. Toni og Mira sitja ílötum
heinum á gólfinu fram við dyrnar og
undrast, hvað vera iriuni í vændum.
Hátíðleg kyrð ríkir í baðstoíunni. Ótt-
ar tekur upp litla Biblíu, mjög slitna,
blaðar í lienni um stund og byrjar svo
að syngja garnla uppáhalds-sálminn:
Af himni kom það blessað barn,
er boðar frið á jörð —---
Hinir taka undir, og nú ómar lofsöng-
urinn út í næturkyrðina. Síðan hiður
ungi maðurinn bæn, og áheyrendurnir
segja samhuga: »Já, Drottinn! vertu hjá
oss. Auien«.
Toni og Míra líta hvort á anrtað, en
liorfa [>ó inest á prédikarann; fieirri finnst
hann svo vingjarnlegrtr og góðlegur,
Jiarna sem hann stendur og er að tala
við Lappana, sern lilusta á hann með
athygli. l’au skilja minnst af Jiví, sem
hann segir. En Jiegar hann fer að tala
um harnið Jesúm, um hjarðmennina og
vitringana Jirjá, sem fylgrlu stjörnunni,
þá Ijóma augu Jieirra af fögnuði og [>au
hvísla: »Við skulum fara út og vita,
hvort við gctum ekki séð stjörnuna og
fundið harnið«. Og svo laurnast pau út,
svo að enginn sér, nema trygðavinur-
inn peirra, liann Spori, sem fer ineð
peim.
Nú eru pau kornin út á fannbreiðuna.
I’að er rifahjarn og gangfæri eins og á
stofugólfi. Systkinin leiðast. I’au eru
bæði klædd hreindýraskinnkápum, með
uppmjóar skotthúfur, hvíta vettlinga og
skó, að mestu samlit snjónum.
A himninum tendrast stjörnurnar — æ
fleiri og fleiri. Toni og Míra horfa upp
í geiminn og skiiria eftir stjörnunni miklu,
sein pau ætluðu sér að íinna. Pað mundi
varla bregðast, að pau fengi að sjá
hana, eins og vitringarnir, Og sjá —
langt úti í sjóndeildarhringnum birtist
nú allt í einu einkennilega fagurt og
skært ljós. I’að hlaut að vera stjarnan!
Og svo hvetja pau sporið; en alltaf var
Ijósið jafnlangt frá peim.
»Toni, ég er orðin svo preyt,t«, segir
Míra.
»Ég er pað líka«, svarar Toni.
»Við skulum pá hvíla okkur ofur-