Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 16

386
L JÓ SB
Litli drengurinn útti ekki von á að
sjá nema eina snjókonu, en nú sá hann
tvær! Og pær voru svo nauðalíkar, báð-
ar með liarn í fangi, og báðar hvítar!
»Hvað er petta pabbi?« sagði liann
forviða. »IIérna eru pá tvær snjókonur.
Pessi aumingja snjókona fær ekki neitt,
en allir eru að gefa iiinni. Ég vil gefa
pessari«. Og litli drengurinn benti á fá-
tæku móðurina.
»Jæja, góði ininn«, sagði faðir hans,
og gat ekki stillt sig um að brosa. »Pú
ræður pví, en hve mikið villtu gefa
henni?«
Hundrað var sú hæsta tala, sem litli
drengurinn kunni að nefna. Hann vissi
ekki að til var púsund, og pví síður
miljón. Hann leit framan í föður sinn og
sagði mjög hreykinn: »Svo sem eins’og
hundrað og hundrað og hundrað krón-
ur!«
»Ekki ætlar pú að vera smátækur,
sonur minn«, sagði faðir hans, og rétti
honum prjá iiundraðkrónuseðla.
Drengurinn hljóp til fátæku konunnar
stakk seðlunum í olnbogabótina á henni
og hrópaði: »I’etta máttu mr eiga, aum-
ingja snjókona!«
Konan preif í öxlina á drengnum, laut
niður og kysti hann á ennið. Hún jós
Idessunaróskum yiir hann. tíeit pakkar-
tár hnigu af augum hennar og hrundu
eins og daggardro]>ar niður á drenginn.
»Æ, æ! Pabbi, komdu fljótt að hjálpa
mér!« hljóðaði drengurinn. »Snjókonan
ætlar að taka mig!«
»Sérðu ekki, góði minn, að petta er
lifandi kona?« sagði faöir lians og klapp-
aði á kollinn á honuin. »Engin snjókona
gæti lotið niður og kysst pig svona inni-
lega á ennið, engin snjókona gæti talað
svona fögur orð, og látið svona heit
pakkartár hrynja yiir pig«.
Litli drengurinn leit brosandi framan
í konuna og var nú ekki hræddur við
ERINtf
hana lengur. Svo fóru peir feðgarnir
leiðar sinnar.
Fátæka móðirin liugsaði með gleði tii
jólanna. Hún dustaði af sér snjóinn, og
barnið hjúfraði sig upp að brjósti henn-
ar. Ilún laut höfði í lofgerð og tilbeiðslu
og hugsaði á pessa leið: »Ó, hvað Guð
er góður! Hann svaraði bæn ininni rneð
köldum snjó, en jafnvel í klakanum og
köldum snjónutn finn ég yl hans elsku
og náðar. Algóður Guð veri lofaður fyr-
ir pennan blessaða jólasnjó«.
Sifjurbjörn Sveinsson.
BLÁSTAKKUR.
Æfmtýri eftir Sigurbjörn Sveinsson.
INU sinni var bóndi, sem bjó
með konu sinni á góðri jörð
í grösugum dal.
Pessi hjón áttu eina dótt-
ur, sem hét Ása. I’au átt.u líka einn son,
sem var hinn mesti ofurhugi og fannst
ekki fræknari maður í allri sveitinni.
Pegar hann var átján ára gamall,
saumaði móðir hans bláan stakk handa
honum, en faðir hans gáf honum fann-
hvítan hest, sem hét Sörli. Afi hans gaf
honum nýjan hnakk og nýtt beisli, og
amma lians gaf Iionum silfurbúna svipu.
Hann gekk í bláa stakknum á hverjum
degi, og var pví kallaður Blástakkur.
Ása, systir lians, var enn á barnsaldri,
en pó var hún oft send upp í fjall, til
að smala ánum, af pví að hún var svo
létt á fæti.