Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 17

L J Ó S B E Rí N N
387
Nú bar svo við einn dag, að Asa fór
upp í fjall að smala. Pá datt á niða-
poka. Ása hóaði ánum sainan og þær
runnu heim á kvíaból, en sjálf villtist
hún í þokunni og kom ekki heim um
kvöldið.
Allir, sem vetlingi gátu valdið, fóru
að leita að Asu. Blástakkur sótti Sörla
sinn í snatri, lagði nýja hnakkinn sinn
á hann, tók silfurbúnu svipuna sér í
varpann handa krumma. Pað var því
engin furða þó að þessum dýrum þætti
vænt um hana.
En nú er að segja frá Ásu. Hún villt-
ist í þokunni og hljóp sem fætur toguðu,
þangað til hún kom að stóru jarðhúsi.
Pað var gluggalaust og lokað með járn-
hurð.
Ása ætíaði að forða sér, en þá kom
ljót og illileg skessa út, og rak hana á
Skessan rekur Ásu á undan sér inn í jarðhúsið.
hörnl, steig á bak og þeysti af stað, til
að leita að Ásu.
Og Snati fór af stað, og kisa fór af
stað, og krummi fór af stað, til þess að 1
leita að Ásu. Snati hljóp upp á hvern hól,
kisa hljóp eftir hverri laut, en krummi
flaug yfir fjöllin.
Oft hafði Ása gefið Snata mat, þegar
hann var svangur, oft hafði hún strokið
kisu, þangað lil hún fór að mala, og
oft hafði hún kastað skófum út í hlað-
undan sér inn í jarðhúsið.
»Iívaða erindi áttu hingað, Ása litla?«
sagði skessan.
»Ég villtist í þokunni«, sagði Ása.
Pá sagði skessan: »Nú verður þú að
ráða þrjár gátur, sem ég ætla að leggja
fyrir þig. Ef þú getur ráðið þær allar,
þá skal ég bera þig á bakinu heim til
foreldra þinna, en ef þú getur ekki
ráðið þær, þá verður þú að vera hjá
mér alla æfi hérna í jarðhúsinu.