Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 24

394
LJÖSBERINN
ræk, af því að við eigum son, sem ekki
vill fylgja vorum siðum“.
Sívattannú svaraði engu.
Móðir hans gekk þá út frá honum.
Þá sagði hann: ,,Læstu ekki hurðinni
mamma, faðir minn skal enga sví-
virðingu þola mín vegna!“
Morguninn eftir, svaraði en’ginn,
þegar faðir hans kom og spurði:
„Yiltu færa fórnir?“
Sívattannú var allur á burtu.
Fáum dögum síðar kom ungur mað-
ur að sjúkrahúsi kristniboðanna ósköp
brjóstumkennanlegur. Það var stór
piltur, nærri dauðvona af hungri. Það
var með naumindum að hann gæti
skreiðst inn fyrir hliðið. Beru fæturnir
á honum voru allir þrútnir, hendur og
handleggir blóðrisa eftir þyrnana í
villiskóginum. —
,,Ég vil ekki færa fómir“, sagði
hann, og sagði það aftur og aftur.
Enginn vissi með neinni vissu, hvað
hann ætti við. Og svo var hann illa
útleikinn, að hann gat enga grein gert
fyrir sér fyr en hann var búinn að
liggja marga daga á sjúkrahúsinu.
En jafnskjótt sem fjörið tók aftur
að færast í hann sagði hann: ,,Lofið
þið mér að vera hérna. Ég vil aldrei
færa fórnir framar — þó að þeir svo
berðu mig til bana, þá vil ég ekki
færa fórnir“.
Sjúklingarnir voru allir komnir til
náða. Yfir hinum víða, opna og skín-
andi hvíta garði kringum sjúkrahúsið,
skein hið hvítskæra, indverska tungis-
ljós, svo glatt, að grænu jurtirnar á
svölunum á -læknishúsinu vörpuðu
jafnvel skuggum á rauðu tíglaflísarn-
ar á gólfinu.
Jólatré var inni ljósum prýtt og
Ijómann af því lagði út um marga
glugga, og sálmasöngur og glaðar
raddir ómuðu inni á þessu kyrra og
hlýja jólakvöldi.
Sívattannú hallaði sér upp að svala-
stólpunum. Hann hélt á bréfi, en það
var ekki glatt og ástúðlegt jólabréf,
fullt af góðum óskum. Hann var
margsinnis búinn að lesa það. Tárin
boguðu niður eftir kinnunum á hon-
um. I bréfinu voru reiðiyrði og sárustu
bænir — kveinstafir út af því, að
hann hefði bakað ástvinum sínum
sorg. Bréfið var fullt af beiskum og
vondum orðum.
Þetta var niðurlagið á bréfinu: ,,Ö,
onur minn! Hefi ég ekki látið þig
ganga á skóla hinna kristnu, til þess
að þú skyldir kynnast bókinni þeirra.
Bók hinna kristnu varðveitir frá illu;
ég sendi þig þangað, til þess, að þú
skyldir halda vegi þínum hreinum.
Hefir þá þessi bók kennt þér, að virða
boðorð föður þí'ns að engu?“ Segir
hún ekki: „Heiora föður þinn og móð-
ur þlna, svo að þér megi vegna vel?“
Hvernig getur þú þá, sonur minn,
þekkt orð þessarar bókar og þó verið
eins og sá, sem vill eta mold og engri
áminningu villt taka? Komdu til okk-
ar aftur og gáttu í hofið og færðu
fórnir og láttu hreinsa þig. Þá getur
þú verið sonur móður þinnar eins og
áður. Viljir þú engra ráðum taka, þá
verður þú bráðlega borinn út úr borg-
inni og fæturnir látnir ganga á undan.
Mundu, að ég hefi sagt þér það“.
Sívattannú heyrði innan úr húsinu
fagnaðarsörig læknisbarnanna. „Skyldi
ég þá aldrei verða glaður framar",
sagði hann með sjálfum sér.
Svo lyfti hann höndum móti heiðum
j óla-næturhimninum.
„Ó, Jesús, meistari! Hjálpaðu mér“,
bað nú ungi indverski drengurinn af
öllu hjarta sínu.
„Sjá þú hjarta mitt, ó, Jesús, meist-