Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 8

144
LJÓSBERINN

miklu gagni. Hún mændi augunum í ör-
væntingu á kortið. — Þarna lá það á
borðgarminum. — Lampagarmurinn, sem
nú var farinn að ósa, varpaði daufri birtu
á það. Það var jafn ómögulegt fyrir iiana
að ná í það, eins og þótt liún hefði verið
yfir í Englandi. Hún stritaði svo mikið
sem hún gat til þess að reyna að losa sig,
en það var til einkis gagns, liún var svo
fast bundin. Hún fór því næst að sparka
í gólfið af öllum mætti. Við það losnaði
tígulsteinn upp úr gólfinu. — Hvaða
gagn var í þessu? — Það var ógurlega
kveljandi að hugsa til þess, að kortið
liennar gæti orðið óvinunum að gagni,
„Nei, það skal aldrei verða“, sagði hún
við sjálfa sig, og stappaði í gólfið með
fótunum. Annar steinn losnaði og sporð-
reistist. I sama bili brá fyrir leiftri í aug-
um liennar og hún kafroðnaði. Það var
eins og hvíslað væri að henni: „Þú getur
eyðilagt áform óvinanna“. Hún beygði
sig niður svo mikið sem hún gat og teygði
á bandið af alefli. Það skarst inn í mitt-
ið á lienni, svo hana kenndi mjög sárt
til. Henni tókst að ná í lausu steinana á
gólfinu. Þeir voru þó ekki nema þrír.
Nú miðaði liún á lampann og kastaði
fyrsta steininum. Hann datt niður á milli
hennar og borðsins. Hún kastaði þeim
næsta. Hann kom við lampann, svo lamp-
inn var nærri dottinn um koll. Nú var
aðeins einn steinn eftir. Allt var nú kom-
ið undir því, að henni tækist að hitta
lampann með honum. Hún fór að hugsa
um pabba sinn, lierra Pitt og England.
Hún brann af þrá eftir að henni tækist
nú vel. Hún reiddi litlu hendina upp,
og steinninn flaug af stað. Mikið brota-
hljóð heyrðist. Litla stúlkan lofaði Guð
af hjarta, þegar hún sá logandi olíuna
vella út yfir kortið, svo að það stóð á
svipstundu í björtu báli. Kortið var eyði-
lagt. Nú gat það ekki komið Frökkuin >
að gagni. Það fór nú að kvikna í borðinm
logarnir teygðu sig upp í rjáfur, og kof-
inn fylltist af reyk. Innan skamms hlaut
að kvikna í þakinu, og þá .... Florence
litlu hafði alls ekki dottið í hug, að svona
gæti farið. En það var samt gott, að kort-
ið var eyðilagt.
Rétt í þessum svifum gekk lítill maður
snúðugt inn í kofann. Hann var í græn-
um einkennisbúningi. Kraginn á frakk-
anum var rauður og mjög stór. I skyndi
brá maðurinn korða síniun og hjó á band-
ið, sem litla stúlkan var bundin með,
og fór með hana út úr kofanum. Þjónn,
sem var í fylgd með litla manninum, fór k
þegar að slökkva bálið og tókst honum
það vonum bráðar. Florence og litJi mað-
urinn horfðu á aðfarir hans, í grárri
morgunskímunni. Að því loknu virti litli
maðurinn Florence fyrir sér um stund
þegjandi.
„Jæja, svo þú átt kortið, sem ég þarf
að nota“, sagði liann því næst. Rómur-
inn var liarður og óviðfelldinn. „Veiztu
liver ég er? Ég er Napoleon keisari“.
Florence leit á hann og var alls ekki
skelkuð. Þetta er bara Fransmaður, liugs-
aði hún. „Mig varðar ekkert um hver þér
eruð. Eg er Englendingur, og ég á kortið“,
svaraði liún.
Aftur horfðu þau stíft hvort á annað,
keisarinn í græna einkennisbúningnum
sínum og Florence litla í gráu kápunni
sinni, og ilskóna bundna yfir ristina. Eft-
ir drykklanga stund sneri keisarinn sér að
þjóninum, sem var að enda við að slökkva