Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 20

Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 20
156 LJÓSBERINN „Hún kennir mér að sauma og líta elt- ir börnum og þess liáttar. Það er allt svo leiðinlegt44. „Færð þú ekki að læra meira? Geng- ur þú ekki í skóla?“ „Til allrar hamingju var ég nú laus við liann í vor. Mér finnst leiðinlegt að læra“. „Hvað finnst þér þá skemmtilegt?“ „Svo margt annað, en það fæ ég ekki. En heyrið þér, það eruð þér, sem spyrjið, en ég sem svara. Á það ekki að vera gagn- stætt?“ „Nú er það mitt að spyrja, en bráðiuu getum við haft verkaskipti á því“. „Jæja, spyrjið þér þá!“ sagði Inga, sem enn þá einu sinni lagði böncl á ciþolin- mæði sína. Gamla konan leit niður eftir óþrosk- uðum líkama Ingu litlu, og athugul augu liennar uppgötvuðu sitt af hverju. Hún sá ljósbláa silkibandið um liálsinn, linýtt í slaufu undir öðru eyranu, sá beltið vera hert allt of mikið að mittinu og hún sá mjóu, þunnu skóna klemma litlu fæt- urna, einu orði sagt, liún sá margt, sem bar vott um barnalegan hégómaskap. „Þér þykir gaman að vera í fallegum fötum?“ „Já, þykir ekki öllum það?“ „Þér þykir meira varið í að fötin klæði þig vel, heldur en að þau séu sterk og hlý?“ „Já, auðvitað. Það versta sem ég veit, eru Ijót föt, og ef þau endast lengi, þá fæ ég svo sjaldan ný“. Gömlu konunni fannst nú hún hafa spurt nóg. Hún horfði á Ingu með íhug- unarsvip, en augu liennar lýstu jafnframt meðaumkun. „Svo þig dreymir um framtíðina. — Ilvað viltu vita um hana?“ Það færðist líf í Ingu. Loksins fékk hún að spyrja. Það var bara svo mikið, sem hún vildi vita. Á endanum gat hún komið því saman í eina spurningu: „Verð ég hamingjusöm?“ „Hvað kallar þú hamingju?“ Inga varð aftur að íhuga, hvað hún átti að segja. Það var nokkuð, sem hana langaði til að spyrja um, en hún kon> sér ekki að því að gera það beinlínis, held- ur fór í kringum það“. „Fæ ég það, sem ég óska mér?“ „Það getur vel verið að þú fáir það, sem þú óskar eftir. En þú verður tæp- lega hamingjusöm fyrir það“. „Hvers vegna ekki?“ ■ „Vegna þess að þú kant ekki enn þá að óska“. „Kann ég ekki að óska? Jú, það kann ég sannarlega. Ef það væri bara nóg að óska, þá yrði ég áreiðanlega hamingju- söm“. „Þú kant ekki að óska“, liélt sú gamla áfram, „vegna þess að þú veizt ekki, hvers þú þarfnast. Þú óskar ekki hins rétta“. „Hvers á ég þá að óska?“ „Ekki að fá það, sem þú óskar þér, heldur að óska eftir því, sem þú færð. Því það er það bezta“. Með undrun í bláu augunum sínum leit Inga á görnlu konuna. En hún svaraði þessu undarlega ráði engu orði. „Giftist ég bráðum?“ Nú bar lxún djarflega upp þá spurn- ingu er liún rétt áður var of feimin til að koma fram með. „Viljir þii endilega giftast fljótlega, þá getur það sjálfsagt orðið, því þú hefur

x

Ljósberinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ljósberinn
https://timarit.is/publication/362

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.