Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 5

ljósberinn
141
Um að halda heim, áður en myrkrið dett*
Ur á. Láttu saman kortin og taktu aðra
árina“. Florence hlýddi, en þó nokkuð
treglega. Hún lagði blýhylkið frá sér og
rétti föður sínrnn kortið, sem húu hafði
verið að teikna, og kvíðablöndnum ótta
brá fyrir í fallega andlitinu hennar. „Ég
ev nærri búin með það“, sagði liún.
v.Heldurðu að herra Pitt muni líka það?“
ssÞað er ekki vert að liann fái að vita,
hver er aðstoðarmaður minn. Það gæti
vakið hjá honrnn tortryggni að því er
áformið snertir“, sagði faðir hennar og
brosti í kampinn. „Lofaðu mér nú að
skoða vel, hvað þú hefur gert í dag, barn-
ið mitt“, sagði faðir hennar um leið og
Lann fór að skoða teikninguna. Hann
virti teikninguna vandlega fyrir sér, og
tt^iklum ánægjusvip brá yfir andlitið.
Meðan feðginin höfðu setið þarna í
bátnum við vinnu sína, liafði annar bátur
verið að róa hringinn í kring um bátinn
þeirra. Þau veittu þessrnn bát enga sér-
staka eftirtekt, héldu að það væru ein-
hverjir drengir að róa sér til gamans.
Smátt og smátt nálgaðist þessi bátur. En
þau gáfu því engan gaum, af því þau voru
8vo önnrnn kafin. „Þetta er alveg ágætt“,
sagði kafteinninn loksins. „Þú hefur leyst
af hendi reglulegt meistaraverk. Þú hef-
dregið upp alla varnarlínuna eins
8reinilega og ég hefði getað gert það bezt.
skalt þú einsömul Ijúka við það heima.
Lá varnarlínu, sem nú er, áttu að draga
^eð svörtu bleki, en það skipulag, sem
eg sting upp á, með rauðu bleki. Og þeg-
ar öllu er lokið, skulrnn við senda það
herra Pitts, og spyrja hann, hvort lion-
tun sýnist ekki að við getum verið betui
a verði móti fantinum Napoleon, en við
erum nú. Ertu nú tilbúin? Það er kominn
tími til að halda heim. Myrkrið er að
detta á“. Florence tók nú vandlega sam-
an teikniáhöldin, og lagði þvínæst út ár-
ina. En í sama bili rakst ókunni báturinn
á bátinn þeirra feðginanna. Báturinn
þeirra brotnaði, og Florence sá hvernig
kolblár sjórinn féll inn í hann. Allt í einu
fann hún að sterkur karlmannshandlegg-
ur greip yfir um mittið á henni. Á næsta
augnabliki var henni vippað yfir í hinn
bátinn.
„Ó, hjálpið þið líka . . . .“
Meira gat hún ekki sagt, því allt í einu
var kápu vafið utan um höfuðið á henni.
Þetta ætlaði alveg að kæfa hana, og hún
kom ekki upp neinu hljóði. Hún reyndi
að losa sig, en það var árangurslaust.
Kápunni var þá vafið enn fastara utan
um hana, svo að hún gat varla dregið and-
ann. Máttinn dró úr henni og hún féll í
ómegin. Innan skamms vaknaði hún við
það, að svalur vindur lék um andlit
henni. Hún komst nú brátt til fullrar
meðvitundar aftur, svo að hún sá og
heyrði, hvað var að gerast. Bátnum var
róið í skorpu, svo sær freyddi á bæði
borð. Hún sá að báturinn var nú kom-
inn út á rúmsjó. Framundan sáust rauð
og græn ljós. Það var því augljóst, að
verið var að róa bátnum út að skipum.
Bátinn bar líka brátt að skipi. Þótt
dimmt væri orðið, sá Florence að skipið
var franskt herskip. Maður nokkur beygði
sig út yfir skjólborðið. Hún sá á búningn-
um, að hann var liðsforingi. Hann var
í gullsaumuðum einkennisbúningi.
„Jæja, tókst þetta vel?“ spurði mað-
urinn, og mælti á franska tungu. Áður en
mennirnir í bátniun svöruðu, kallaði