Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 14

150
L J Ó SBERINN
I miSjum dalnum var stór og falleg liöll.
Hliðið stóð opið og Glaður gekk þang-
að inn. Hæðst uppi í turninum sat kona
í forkunnar fögrum klæðum. Hárið féll
liélugrátt niður fyrir mitti. Svipurinn var
tígulegur og góðlegur en mjög dapur. Hún
var að spinna á stóran gullrokk. 1 kring-
um lxana sátu tólf meyjar og spunnu all-
ar á gyllta rokka. Glaður fór upp í turn-
inn. Útsýn þaðan, yfir dalinn, var unara
fögur. Slíka fegurð liafði Glaður aldrei
séð fyrr. Hann gekk til kvennanna og
lieilsaði þeim, en engin þeirra tók kveðju
hans. Hann reyndi að tala við þær, en
engin svaraði honum nokkru orði. Þetta
gerði hann alveg undrandi. Allir virtust
vera svo önnum kafnir, að þeir liefðu
ekki tíma til að tala.
Allan daginn var Glaður að reika um
dalinn fram og aftur. Og allan daginn
var gamli maðurinn líka að rölta um dal-
inn með körfuna sína á -bakinu. Um
kvöldið mættust þeir við kofadyrnar.
„Hvers konar leiki er fólkið að leika
hérna í dalnum“, spurði Glaður. „Leiki“,
sagði gamli maðurinn alveg forViða.
„Hérna í dalnum, hjá „móðir Gleðivana“
leikur sér enginn“.
Þessa nótt svaf Glaður ekki vel. Hann
var nú alveg viss um að það var einhver
að syngja og spinna hjá honum alla nólt-
ina.
Daginn eftir var mjög dimmt í lofti.
Alstaðar var samt verið að vinna með
mesta ákafa eins og daginn áður. Glaður
gekk nú um allan dalinn og lengst fram
í dalbotn. Þar var mjög eyðilegt. Hvert
hamrabelti tók við af öðru allt í kring-
um dalbotninn. Hvergi var mögulegt að
. komast út úr þessum dal, nema gegnum
gríðarstórt járnlilið, sem nú var læst með
þungum og sterkum hengilás. Þegar Glað-
ur fór ofan í dalinn aftur, kom hann að
tjaldi. I tjalddyrunum stóð einhentur her-
maður og var að reykja í langri pípu.
Glað leizt vel á liermanninn, og sagði við
liann:
„Herra hennaður, getið þér sagt mér,
hvaða land þetta er, og livers vegna all-
ir eru svona önnum kafnir?“
„Það skal ég segja þér, drengur minn“,
sagði hermaðurinn, „konan þarna í höll-
inni á dalinn. Fólkið kallar liana „móðir
Gleðivana“. Hún hét annað í æsku sinni.
Þá kölluðu menn hana „ungfrú Glöð“.
Á þeim tíma var dalurinn fegursta byggð-
arlagið í landinu. Tvær. ungar meyjar,
í hvítum klæðum, komu og spunnu gull-
þráð á hverju býli. Fólkið var glatt og
hamingjusamt. Svo breyttist allt. Hvermg
á þessari breytingu stóð, veit nú enginn
framar. Smnir segja að þetta stafi af því
að konan hafi týnt töfrahring, sem hún
bar á fingri sér. Aðrir segja, að breyting-
in stafi af því, að vatnið þvarr í hallar-
brunninum. Og það er sagt, að þetta muni
vara við þangað til „móðir Gleðivana“,
einn góðan veðurdag, fer að dansa. All-
ir fiðluleikarar í öllu ríkinu liafa leikið
fyrir hana fjörugustu lögin sín, en bað
hefur ekki komið að neinu lialdi“.
„Ef ég bara gæti komið fiðlunni minni
í lag, þá skyldi ég sannarlega spila fjör-
ug lög fyrir konuna“, sagði Glaður. Hann
fór því næst lieim í kofann og lagði sig
til svefns.
Hann vaknaði snemma næsta morgun.
Það var glaða tunglskin, og yndislegt um
að litast í dalnum. Glaður fór að liugsa
um, að nú væri ágætt tækifæri til þess