Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 13

ljósberinn
149
ætla að vita, hvort ég finn ekki aftur
gamla manninn, sem seldi mér fiðluna.
Hann hlýtur að geta hjálpað mér, eða
hann verður að skila mér aftur krónunni
ttimni44. Mamma hans reyndi að tala um
^yrir honum og fá liann ofan af þéssu,
en það var til einskis, liann sat fastur
við sinn keip. — Þegar burtfarardagur-
Jnn kom, fékk mamma Glaðs honum nesti
°g nýja skó og Glaður lagði vongóður af
stað út í veröldina, með strengjalausa
fiðlugarminn sinn undir hendinni.
Þegar þessi saga gerðist, voru engir
þjóðvegir til í landinu. Glaður lagði nú
ieið sína yfir láglendi og hálendi, fjöll
°g firnindi. Loks var hann kominn upp
á afarhátt fjall. Þá sá hann ofan í djúpan
dal hiniimegin við fjallið. Dalurinn var
djúpur og hlíðarnar afar brattar. Mjög
°greitt var að komast ofan í dalinn, því
hvergi sást gata. Þegar Glaður var lóks-
^ns kominn niður í dalinn, mætti liann
gomlum gráhærðum manni, með afar sítt
skegg. Maðurinn bar stóra körfu á bak-
mu, og var sýnilega mjög þreyttur.
„Heyrðu, dréngur minn“, sagði gamli
maðurinn, „ef þú ferð þessa leið, getur
margt óþægilegt lient þig, en ef þú vilt
fylgja mér, skal þér vera vel borgið, og
þá getur þú hjálpað mér með körfuna
þá arna“.
»,Það lítur út fyrir að þú sért mjög
þreyttur“, sagði Glaður, „ég er yngri og
get vel lijálpað þér með körfuna“. Gamli
maðurinn batt nú körfuna upp á bakið
á Glað. Hann stundi og rumdi í sífellu,
þegar þeir lögðu af stað. Glaður gaf sig
ekkert að því, en fór að syngja gamla vísu,
sem mamma lians hafði einu sinni kennt
honum. — Degi tók nú óðum að halla.
Myrkrið datt á og það var orðið kalt..
Eftir nokkra stund komu þeir að kofa.
Dyrnar stóðu opnar. Gamli maðurinn «
leysti nú körfuna af herðum Glaðs og
setti liana á jörðina.
„I sjö sinnum sjö ár hef ég borið þessa
körfu, og enginn hefur nokkurntíma
sungið fyrir mig nema þú“, sagði gamli
maðurinn. „Hvar viltu nú sofa í nótt?
Hjá mér, eða í þessum kofa?“ Glað var
farið að leiðast að vera með þessum karli,
og svaraði því, án þess að hugsa sig um:
„í þessum kofa, ef ég má“. Glaður fór
nú inn í kofann. Þar var ekki skemmti-
legt um að litast. Það leit ekki út fyrir
að eldur liefði verið kveiktur upp í hlóð-
unum langa lengi. Engin búsáhöld voru
þar lieldur. Glaður lagðist niður í einu
horninu og sofnaði brátt. Gólfið var liart,
og það var kalt í kofanum, en samt svaf
Glaður fast og liraut. Þegar Glaður vakn-
aði um morguninn, virtist honum eins
og hann hefði heyrt söng, og skrölt í hjól-
um, í gegnum svefninn, en auðvitað liélt
hann að þetta hefði bara verið draumur.
Hann fékk sér nú bita af nestinu sínu,
og fór svo að skoða sig um í dalnum. Al-
staðar var fullt af fólki, og allir voru
að vinna. Sitt hafði hver að kæra. Sumir
voru að smíða, aðrir að mala í mylnum.
Kvenfólkið var að þvo og ýmislegt fleira
að gera. Börnin voru líka að vinna. Eng-
inn mælti orð frá munni, og enginn sást
brosa. Allir virtust vera þreyttir. Það leit
ekki út fyrir að fólkið væri að hugsa um
neitt annað en vinnuna og hvað það gæti
haft upp úr henni. Allt bar vott um góð-
an efnaliag fólksins. Allir voru vel klædd-
ir. I húsunum voru marmaragólf. Þar var
líka mikið af ýmis konar silfurmunum.