Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 4

140
LJÓSBERINN
W. HENCK:
Florence litla sigraði
Árið 1905 var Napoleon Bonaparte að
undirbúa innrás í England. Eins og kunn-
ugt er, taldi hann Englendinga hættu-
» legustu óvini sína. Reynslan sýndi líka,
að hann hafði rétt fyrir sér í þessu. Öll
viðureign lians við Englendinga hafði sí
og æ í för með sér armæðu, sorgir og
óhamingju. Og sem fangi Englendinga
lauk hann að lokum lífi sínu.
Saga þessi gerðist löngu áður en Napol-
eon náði hæsta tindi valda sinna. Það
tók hann mörg ár að byggja nægilega
mörg og stór skip til þess að flytja her-
inn yfir Ermarsund, og að æfa herinn í
útskipun og landgöngu. Honum var það
vel ljóst, að hann átti skæðum andstæð-
ing að mæta, þar sem Englendingar voru.
Án vel æfðra hersveita var öll tilraun
vonlaus. Enski flotinn hafði sífellt auga
með öllu og var stöðugt á verði, enda
varð ekki úr innrásinni. Forustu fyrir
Englendingum hafði, á þessum tima,
William Pitt yngri. Hann var nefudur
svo til aðgreiningar frá William Pitt
eldra, föður hans. Báðir voru þeir feðgar
mjög frægir stjórnmálamenn.
Árið 1801 hafði William Pitt yngri
verið forsætisráðherra Englands í 17 ár.
Þá lagði hann niður völdin, en var aftur
kallaður til valda þegar hættan ógnaði.
Og honum tókst að bægja henni frá Eng-
landi.
Það var undur fagurt kvöld í febrúar-
mánuði. Sólin var að hníga til viðar. Hún
reifaði allt í rauða blænum sínum. Drif-
hvítu seglin á skipunum sýndust jafnvel
ljósrauð. Geislar hennar endurspegluð-
ust svo fagurlega í gluggum húsanna við
höfnina, að það leit nærri því eins út og
kviknað væri í húsunum. Yatnsflöturinn
á höfninni var eldrauður eins og blóð.
Gamall maður og tólf ára gömul stúlka,
sem voru í báti úti á höfninni, litu út
eins og Rauðskinnar. Það var auðséð, að
gamli maðurinn var ekki aðeins sjómað-
ur, heldur einnig liermaður. Hann hét
Carson, og hafði áður verið kafteiun í
hernum. Stúlkan litla var einkadóttir
hans. Móðir hennar var önduð fyrir
mörgum árum. Þau áttu heima í litlu
húsi við höfnina, og undu þau þar ágæt-
lega hag sínum. Konurnar í borginni
hristu höfuðin yfir því, hvernig gamli
kafteinninn ól dóttur sína upp. Enda þótt
hún væri orðin tólf ára gömul, hafði
henni livorki verið kennt að leika á hljóð-
færi né lesa frönsku. Fínan útsaxun hafði
hún heldur ekki verið látin læra. En hún
kunni betur að prjóna sokka og bæta föt
en margar fullorðnar stúlkur. Hún kunni
vel að synda og róa, og var framúrskar-
andi vel að sér í dráttlist. Faðir hennar
hafði líka verið ágætlega vel að sér í
þeirri list, áður en hann missti handlegg-
inn. En handlegginn hafði hann misst í
orustu við Frakka fyrir nokkrvun árum.
Hann hafði teiknað mörg kort, sem not-
uð voru í hernaði.
„Sólin er gengin til viðar, Florence
mín“, sagði Carson kafteinn. „Við verð-