Ljósberinn - 01.11.1944, Blaðsíða 11

ljósberinn
147
Fiðluleikarinr)
Einhverju sinni voru hjón, sem áttu
13 börn. Tólf liöfðu í skírninni hlotið
venjuleg nöfn, en þegar átti að fara að
skíra þrettánda barnið, voru hjónin í
standandi vandræðum. Þeim gat ekki hug-
kvæmst neitt nafn til þess að gefa barn-
mu. Barnið var piltbarn. Loks sagði bónd-
®n við konuna sína: „Eigum við ekki að
kalla strákinn Giað“. Konan varð ákaf-
lega glöð yfir því, livað bóndi hennar var
snjall, að finna upp svona ljómandi fal-
legt nafn.
Þegar Glaður var orðinn svo stór, að
hann gat gætt fjár fyrir föður sinn, bar
svo við, að haldinn var markaður þar í
grenndinni. Allir, sem vettlingi valda vilja
komast á markað, því þangað er gaman
að koma, og stundum er hægt að gera þar
góð kaup.
Kaupmenn, iðnaðarmenn og alls kon-
ar menn komu á markaðinn. Pabbi og
^tiarnma Glaðs litla fóru líka þangað með
Eg“, sagði drengurinn undrandi. „Nei,
það er hetja, sem gerir eitthvað merki-
Kgt. Ég rak ký rnar burtu, af því að ég
vissi, að þær voru í liættu“.
En sá, sem gerir liið rétta á réttum
Þma hann er hetja“, sagði faðir hans.
Ruben fékk þarna nóg um að hugsa.
Uann las þessa smásögu þrisvar sinnum,
í*að er svei mér skrítið, ef þetta er rétt,
þugsaði hann. Hetja er sá, sem gerir liið
retta á réttum tíma. Get ég þá orðið hetja
að vakna á réttum tíma til að mjólka
Skjöldu? Ætli það ekki? (Þýtt).
öll börnin sín. Hjónin voru fátæk og gátu
lítið gefið börnunum sínum til þess að
kaupa fyrir. Samt opnaÖi pabbi þeirra
kistilinn sinn. í liandraðanum átti liann
nokkra silfurpeninga. Hann tók þá upp
og gaf sína krónuna hverju barni. Þau
hoppuðu af gleði og skoðuðu ljómandi
fallega peninginn sinn. Svona stóran pen-
ing höfðu þau aldrei á ævinni eignast
fyrr. Og svo áttu þau að fá að fara með
pabba og mömmu á markaöinn. En hvað
það var gaman. A leiðinni til markaðar-
ins voru börnin allt af að hugsa um, hvað
þau ættu að kaupa fyrir peningana sína.
Þegar á markaðinn kom, var margt að
sjá og skoða. Þegar leið að kvöldi, voru
öll börnin búin að kaupa sér eittlivað
nema Glaður litli. Ástæðan fyrir því var
sú, að hann langaði til að kaupa sér fiðlu.
Á markaðnum var nóg af fiðlum til sölu,
en engin svo ódýr, að liann gæti fengið
hana fyrir _krónuna sína. Á einum stað
hitti glaður útlendan kaupmann, sem
hafði fjarska mikið af fiðlum að selja.
Þær voru allar ljómandi fallegar, en þær
kostuðu allar mikið meira en eina krónu.
Það komu tárin í augun á Glað, þegar
hann varð að snúa þaðan fiðlulaus.
Skömmu síðar hitti hann gamlan mann
gráhærðan. Hann var ósköp skrítinn.
Flestir hentu gaman að honum, því liann
hafði ekkert til að selja, nema strengja-
lausan fiðlugarm.
„Viltu ekki kaupa fiðluna mína, pilt-
ur minn“, sagði gamli maðurinn við Glað.
„Þú skalt fá liana fyrir lítið verð. Hún
kostar aðeins eina krónu. Þegar þú færð