Ljósberinn - 01.02.1946, Blaðsíða 11

LJÓSBERINN
31
Þá sagði fjárhirðirinn somu soguna og
hann hafði sagt Haraldi. Og þá fékk AÍi
einnig óstöðvandi lönguri til að reyna
krafta síná við risann, og frelsa prins-
essuna.
„Varaðu þig á dýrunum“, sagði liirð-
irinn.
„Þau hræðist ég ekki“, sagði Ali. „Þú
sagðir áðan, að risinn væri dauðlegur?“
„Það er hann. Hann mun einhvern-
tíma falla fyrir mennskum manni. En
sá maður, sem á að drepa hann, er víst
ekki fæddur enn“.
„Hver veit?“ sagði Ali. Og svo hélt
hann áfram. Þá kom hann þangað, sem
hin hræðilegit dýr héldu sig. Já, liræði-
leg
voru þau. En hann sneri ekki aftur,
°g hann fór ekki að lilaupa til að forðast
lJau, lieldur gekk hann beint inn í hóp-
lnn. En þegar þau gerðust nokkuð nær-
gongul og honum 'sýndist þau ætla að
fáðast á sig, sló hann til þeirra með
seiðstafnum. Á sama augabragði liopuðu
þaú til baka, fyrst liægt og hikandi, svo
fóru þau að hlaupa, og þegar liann sá
þau síðast, voru þau á hröðum flótta.
. Svo hélt hann áfram að höll risans,
barði þar að dyrurn og var hleypt
inn.
Gamla konan, sem hleypti honuni inn,
sagÖi honum, hvað hræðilegur risinn
væri.
„Hefur þú ekki orðið þess vör, að
bróðir minn liafi komið hér?“^spurði Ali.
„Jú! Hann hefur komið hér, og ris-
llln hefur breytt honum í steinsúlu, og
þegar hann hefur staðið nógu lengi, tek-
llr risinn hann og mylur liann í mél, og
Svo bakar hann brauð úr steina- og beina-
mjöli“.
„Já, við skulum nú sjá, hver mulinri
verður“, sagði Ali.
Þá heyrði Ali að risinn var að korna.
Og hann heyrði hann muldra á einkenni-
legu tröllamáli:
„Hér er lykt af mannabeinum. Þau
skal ég taka og mylja í mél, og baka brauð
úr og éta. Brauð — brauð“, margstagh
aði hann. Svo sá liann unga manninn og
lagði fyrir liann hinar þrjár spurningar.
„Hvað er það, sem er hættulegast þegar
það er minnst og mjóst?“
Ali vissi það ekki. En til allrar gæfu
datt honum nú í hug orðin þrjú, sem
seiðkonan gaf honum. Það er bezt að
reyna þau.
Hann svaraði því hiklaust:
„Það er brú yfir straumhart Vatn“.
Það var fyrsta höfuðið, sem spurði,
og nú seig það niður á öxl risans. Þá
segir annað höfuðið:
„Hvað er án upphafs og enda, og án
upp eða niður?“
„Kúla“.
Þá seig annað höfuðið, en það þriðja
spurði:
„Dautt ber lifandi, hvað er það?“
'„Það er skip“.
Þá seig þriðja og síðasta höfuðið, því
nú vissi risinn að vald hans var á enda.
Ali tók þá öxi og hjó fyrsta höfuðið af
— svo annað og seinast það þriðja.
Þegar hann hjó fyrsta höfuðið af, sagði
það: „Bara að ég hefði verið búinn að
eta prinsessuna“.
Þegar hann hjó annað höfuðið af, sagði
það: „Og allar hirðmeyjarnar hennar,
hverja einustu“.
Og þriðja höfuðið öskraði: „Hefði ég
vitað þetta, liefði ég malað bróðir þinn