Ljósberinn - 01.06.1947, Síða 7

LJÓSBERINN
79
HVAÐ MUN ÞÁ BARN ÞETTA VERÐA?
Barnaræða eftir séra Gunnar Arnason frá Skútustöðum
Hvað mun þá barn þetta verða? Svona
spurði fólkið, þegar Jóhannes skírari var
umskorinn, — það svarar til þess, þegar
börn eru skírð nú á dögum. — Þú veizt,
að merkileg vitrun liafði átt sér stað í sam-
bandi við fæðingu Jóliannesar, og þarna,
þegar Jóhannes var skírður, fékk faðir
lians aftur málið á undursamlegan hátt.
Það var því engin furða þó að fólk horfði
forvitið og undrandi á þennan litla dreng
og spyrði: Hvað mun þá barn þetta verða?
Það bjóst vafalaust við því, að Jóhann-
es yrði eitthvert mikilmenni með tírnan-
um og sérstakur ástmögur Guðs. Það varð
hann líka eins og þið víst öll vitið.
Einu sinni sagði Jesús það um Jóhannes
— að enginn af konu fæddur — þ. e. eng-
inn maður, væri honum meiri. Það var
ekkert lítilsvert að fá þann vitnisburð
af munni Jesú.
En ef þú liugsar um sögu Jóhannesar,
þá sérðu, að það sem gerði liann svo mik-
inn var ekkert af því, sem að flestir sækj-
ast mest eftir, og jafnvei þú kannt að
hugsa að sé sælast og mest í lífinu.
Jóhannes var ekki ríkur maður. Þeg-
ar hann var að prédika, þá var hann
klæddur kápu úr úlfaldahári — og það
var ákaflega fátæklegt. Og hann lifði á
villihunangi. Minna gat það ekki verið.
Ekki var Jóhannes heldur voldugur,
þann veg að liann réði miklu í landinu.
Það var alveg síður en svo. Þegar kon-
ungurinn reiddist við hann lét hann varpa
Lúk. 1, 66.
honurn í fangelsi og síðan taka hann af
lífi, án þess að nokkur hreyfði hönd eða
fót honum til bjargar, því að Jóliannes
átti ekki neina vini, sem að máttu sín
neins á hærri stöðum.
Hvað var þá það sem gerði Jóhannes
mikinn ?
Það, hve hann var sannur og góður
maður.
Sannur var liann, af því að hann var
trúr því sem hann taldi satt og rétt og
gott — hvað sem hver sagði, og liver sem
í hlut átti. Og lilýðnaðist þannig rödd
Guðs í brjósti sínu — samvizkunni —
alveg fram í dauðann.
Góður var liann vegna þess, að hann
hugsaði ekki fyrst og fremst lun sjálf-
an sig, heldur bar hann heill annara
manna, og jafnvel þjóðar sinnar fyrir
brjósti. Og þá lét hann sér að sjálfsögðu
annast um þá, sem áttu sérstaklega bágt.
Nú áttu að skilja, hvað það er í raun
réttri að vera mikilmenni.
Vondur maður er aldrei mikilmenni
— hvað voldugur eða ríkur, sem hann er
— þó hann sé konungur eða einræðis-
herra, milljónamæringur eða heimsfræg-
ur listamaður.
Verulega góður maður er liins vegar
æfinlega mikilmenni, þó liann sé fátæk-
ur og vesæll — og þó að lionum sé jafn-
vel útskúfað af heiminum, og hann meira
að segja tekinn af lífi eins og þeir báðir
Jóhannes og Jesú Kristur.