Ljósberinn - 01.06.1947, Qupperneq 19

LJÓSBERINN
91
sundi. Þær sýndust vera mjög sorgmædd-
ar. I stað þess að synda með beinan háls,
eins og álftir gera vanalega, sátu þær
hnýpnar með bogna liálsa. Yeggir í öll-
um herbergjum voru tjaldaðir svartir. En
öll herbergin voru ríkulega skreytt með
alls konar dýramyndum.
I innsta lierberginu var karfa með
þremur grísum. Fiðlarinn tók nú körf-
una með grísunum og flýtti sér með þá út.
Strax og hann kom út, tók hann fiðl-
una, stillti strengina og lék fjörugan vals.
Og undir eins og grísirnir heyrðu hina
fögru tóna fiðlunnar stökk einn þeirra
upp úr körfunni, reis upp á afturlapp-
irnar, hringaði rófuna og fór að dansa.
Svo kom annar á eftir, og svo sá þriðji.
Og þessir þrír smá angar dönsuðu svo
listilega vel, og gerðu alls konar stökk
og kúnstir, að ungi maðurinn ætlaði að
kafna af lilátri.
Nú fékk hann kjarkinn aftur, því liann
sá, að gamli maðurinn hafði sagt satt.
Og nú hélt hann hughraustur áfram
göngunni. Og þegar hann kom að höll
konungs valdi hann sér stað undir glugg-
unum á herbergjum konungs og fór að
leika. Þegar kóngur og drottning heyrðu
hljómlistina, fóru þau út á svalirnar til
að hlusta, og seinast kom sjálf prinsess-
an líka.
Þegar ungi maðurinn sá, hvað prins-
essan var dauf og sorgmædd, tók liann
lokið af körfunni og hleypti grísunum út.
Þeir fóru strax að dansa, og það var gam-
an að sjá, livað þeir voru liðugir og fjör-
ugir. Þeir hneigðu sig, og svo stukku
þeir upp í loftið, tóku svo saman og
dönsuðu í liring eins og þaulæfðir dans-
arar. Seinast varð prinsessan að biðja
unga manninn að hætta og loka grísina
niðri í körfunni, „annars dey ég af hlátri“,
ságði hún.
Kóngurinn lét nú kalla á fiðlarann inn
til sín og spurði hann, hvað hann vildi
fá fyrir grísina.
„Ég sel þá ekki“, sagði liann. „Enda
væri það alveg gagnslaust að kaupa þá,
því þeir dansa ekki nema að ég spili fyrir
þá. En ég vil fá prinsessuna fyrir konu,
eins og lofað hefur verið“.
„Það er auðvitað“, sagði kóngurinn.
„Komdu! Við skulum tala við hana“.
En þegar þeir komu til prinsessunnar
og kóngurinn sagði lienni, að þessi ungi
maður væri mannsefnið hennar, þá varð
hún reið, því lnin var ákaflega stórlát og
stolt.
„Nú hefur faðir minn lagt fyrir þig
verkefni, til þess að þú getir orðið tengda-
sonur hans. En nú verður þú að vinna
annað hlutverk, til þess að geta orðið mað-
urinn minn. Ef þú getur ekki unnið það,
verð ég ekki konan þín, hvað sem faðir
minn segir. Það, sem ég heimta að þú ger-
ir, er, að þú sofir þrjár nætur í töfra-
höllinni úti í skóginum. Gengurðu að
þessu?“
Fiðlarinn þorði livorki að játa eða
neita. Hann varð því mjög áhyggjufullur.
Prinsessan sagði, að liann skyldi ekki
koma fyrir sín augu fyrr en liann hefði
uppfyllt þessa ósk sína. Svo fór hún út úr
salnum og skildi þá eina eftir, föður sinn
og fiðlarann.
Kóngurinn vorkenndi honurn og reyndi
að hughreysta hann. Hann bauð honum
að matast með sér. En fiðlarinn sagðist
enga matarlyst hafa, þakkaði fyrir sig,
og gekk svo hnugginn út í skóginn.