Ljósberinn - 01.06.1947, Page 20

92
LJÓSBERINN
Þá mundi hann eftir gamla manninmn.
Og um leið og liann fór að liugsa um hann,
stóð hann þar hjá honurn eins skyndilega,
eins og þegar sólin kemur undan þykku
skýi.
Fiðlarinn sagði nú gamla manninum
vandræði sín. Og gamli maðurinn hug-
lireysti liann og lagði honum svo góð ráð,
að hann lagði hughraustur á stað, á leið
til töfrahallarinnar.
Það var sama liöllin, sem honum var
vísað á grísina. Þegar hann gekk með-
fram tjörninni í garðinum, þar sem álft-
irnar voru, lyftu þær höfðinu og veifuðu
vængjunum, eins og þær væru að bjóða
hann velkominn. Flann gekk fram hjá
þeim, án þess að sinna þeim nokkuð. Og
þegar liann kom inn í herbergið sem grís-
irnir voru í áður, sá hann þar standa dekk-
að borð með alls konar dýrindis réttum.
Hann hugsaði sig nú ekki lengi um, en
settist við borðið og gerði matnum góð
skil, því nvi var liann orðin svangur og
hafði beztu list.
Um klukkan 11 um kvöldið tók liann,
eins og gamli maðurinn liafði sagt hon-
um, nokkra púða úr rúminu og bjó um
sig á gólfinu. Svo lagði hann sig, en sofn-
að gat liann ekki.
Eftir litla stund opnuðust hliðardyr
og inn um þær hlykkjaði sig stór slanga
og lagði sig hjá honum, með ískaldan og
slepjaðan hausinn við vinstra eyrað á lvon-
um. Strax á eftir kom önnur slanga og
lagði sig við hægra eyra lians. Og eftir
fáar mínútur kom þriðja slangan og lagð-
ist þvert yfir hálsinn á lionum og þrýsti
svo að honum, að það var eins og liann
hefði myllustein um hálsinn.
Þarna lágu þær allar þrjár, þar til
klukkan sló tólf. Þá hlykkjuðu þær sig
aftur út um sömu dyr. Þá reis hann á
fætur, setti púðana upp í rúmið, bjó þar
vel um sig og svaf svo vært fram á bjart-
an dag.
Þegar hann vaknaði stóð matborðið aft-
ur dekkað, og þrátt fyrir hræðsluna kvöld-
ið áður — því hræddur var hann, —
hafði hann beztu matarlyst. Svo gekk
hann um öll herbergi í höllinni og skoð-
aði allt það skraut og húsgögn, sem þar
var. Seinast fór hann út að tjörninni, þar
sem álftirnar voru. Þær litu nú mjög vina-
lega til hans. Og nii voru þær ekki leng-
ur svartar. H41s og höfuð þeirra var aíveg
drifhvítt. Hann klappaði þcim og þær
litu til hans með sínum fallegu og vina-
legu augum, og liann varð gagntekinn af
lirifningu.
Þegar kvöld var komið hjó hann um
sig eins og fyrra kvöldið og lagði sig.
Rétt eftir að hann var lagstur fyrir, komu
sömu slöngurnar og lögðust sín við hvort
eyra og ein yfir hálsinn, Og nú þrengdu
þær að lionum ennþá meir en áður. En
liann lá hreyfingarlaus og tók á öllum
kröftum til að gefa ekki eftir, því hann
vissi, að það varðaði liann lífið. Og aftur
fóru þær klukkan tólf.
Þegar hann, morguninn eftir, kom nið-
ur að tjörninni, komu álftirnar hlaup-
andi á móti honum og nú voru þær al-
veg hvítar, nema blá-fjaðrabroddarnir
voru eiin svartir. Þetta gladdi hann svo
mikið, að hann gleymdi sér alveg, hon-
um fannst dagurinn enga stund vera að
líða, og þegar kvöld var komið hafði hann
alveg gleymt að kvíða fyrir næstu nótt.
Næsta nótt gekk alveg eins og hinar
fyrri, neina hvað slangan á hálsinum á