Ljósberinn - 01.12.1955, Blaðsíða 17

Jdhanne Bráuner :
Slysið ■ skóginum

Páll og Margrét áttu að vera hjá ömmu sinni
í vetur. Foreldrar þeirra ætluðu að vera í
útlöndum. Pabbi var læknir og mamma var
hjúkrunarkona, og ætluðu þau að vinna fyrir
flóttamannahjálp Sameinuðu þjóðanna.
Ammavarekkja og átti fallegt hús við skóg-
inn, spölkofn fyrir utan þorpið. Hún var ekki
orðin mjög fullorðin og einsetti sér að búa svo
vel að sonarbörnum sínum, að þau yrðu sem
minnst vör við foreldramissinn.
Margrét var ekki nema 6 ára, en Páll var
kominn á skólaskyldualdur. Hann varð því að
ganga í skóla í þorpinu. Þangað var nokkuð
löng leið að fara, en verra var, að Páll var
þar öllum ókunnur, og Jörgen, sem eiginlega
var foringi drengjanna í skólanum, tók hann
strax fyrir og espaði hin börnin upp á móti
honum. Páll litli varð því alvarlega út undan
og leiddist ákaflega mikið í skólanum.
Hann vildi ekki segja neinum frá þessu,
og þegar kennarinn spurði hin börnin að því,
hvers vegna Páll léki sér ekki með þeim,
svaraðiJörgen:
— Hann er svo montinn.
Kennarinn hélt, að þetta mundi lagast og
lét það því afskiptalaust að sinni.
Það lagaðist ekki. Páll litli kvaldist meii
og meir í skólanum. Eina tilhlökkunarefni
Aftur var sólin að lækka á lofti. Þá var
klukkunni hringt.
Á staðnum þar, sem villimennirnir höfðu
dansað síðustu jól, var nú risin kirkja.
Blökkumennirnir streymdu til kirkjunnar.
Margir þeirra voru hvítklæddir og höfðu
skreytt höfuð sín með blómum.
Nú var sólin sigin í sæinn. En kirkjan var
uppljómuð.
Blökkumennirnir sáu nú jólatré í fyrsta
sinn. Það var pálmatré, skrýtt ljósum.
hans var að fara heim til ömmu og litlu syst-
ur. Þar var gaman að vera.
Amma skildi börnin sín vel. Hún lék við
þau og sagði þeim ótal fallegar sögur. Oft
gekk hún með þeim um skóginn og sagði
þeim frá blómunum og öllum litlu dýrunum,
sem þar áttu heima.
Ömmu duldist ekki, að Páll litli var alltaf
óvenju daufur í bragði, er hann kom heim
úr skólanum.
Hún var hrædd um að drengurinn kynni að
vera lasinn og ef til vill þyldi hann ekki að
fara svona langa leið í skólann.
Páll sagðist ekkert finna til.
Dag nokkurn gekk amma á hann og bað
hann að segja sér af hverju hann væri svona
dapur í bragði í hvert sinn, er hann kæmi úr
skólanum.
Þá gat Páll litli ekki lengur stillt sig, hann
fór að gráta og sagði ömmu sinni allt af létta.
Þegar amma heyrði sögu hans, varð hún
reið. Hún kvaðst mundu fara til kennarans
og tala um þetta við hann.
— Nei, amma mín, gerðu það ekki, sagði
Páll litli kjökrandi, þá heldur hann, að ég
hafi klagað!
Það varð því úr, að amma lét þetta kyrrt
liggja enn um hríð. Páll reyndi að harka af
VUVWbWVWWUWUWWVVrtWVWjWVVW
Hvítklædda fólkið stóð í hring umhverfis
það og söng jólasálma.
Kristniboðinn sagði frá fæðingu frelsarans.
Hann er nú frelsari yðar. Þetta hvítklædda
fólk hafði sagt skilið við hjáguðina, hafði gef-
izt Kristi og látið skírast.
Kona kristniboðans stóð hjá með spenntar
greipar og tárvot augu. Henni varð hugsað til
jólakvöldsins í fyrra.
En hve margt var breytt síðan. Við hlið
hennar stóð Wínóna og söng af hjarta með.
L J DSBERINN
125