Ljósberinn - 01.12.1955, Blaðsíða 27

— Svo sem svona. Hún mældi fyrir með
fingrunum. Því næst tók tún tíeyring, lét hann
detta ofan í sparibyssuna og fór svo fram í
eldhús aftur.
Bjarni klóraði sér aftur í hnakkanum. Hann
gat alls ekki skilið, hvers vegna mamma
sagði, að þetta væri vel gert. Veggurinn var
orðinn ljótur og svartur, og það voru komn-
ar rifur báðum megin út frá naglahausnum.
Hann var ekki fyrr kominn fram en
hann var beðinn um, að fara út og sækja í
eldinn. Hann svaraði ekki, heldur gretti sig.
— Farðu inn og negldu næsta nagla, sagði
mamma.
— Ég var nú að því áðan. Gaztu ekki sagt
mér að negla báða í einu?
— Nú, ertu óhlýðinn? Manstu ekki eftir
samningnum? Mamma stóð upp og ætlaði að
fara að tæma sparibaukinn, en þá tók drengur-
inn viðbragð. Hann þreif hamarinn og naglinn
var óðar kominn á sinn stað. Hann hafði unn-
ið fyrir nýjum tíeyring.
Það liðu nokkrir dagar, og alltaf komu nýii'
naglar í vegginn; en nú fór Bjarni að skilja
hvað þetta átti að þýða. Hvert skipti, sem
hann var óþægur, var hann látinn reka nýj-
an nagla. Ferhyrningurinn varð ljótari og
ljótari með degi hverjum. Hann eyðilagði
alveg svefnherbergið. Honum geðjaðist þetta
ekki. Á jólunum ætlaði afi að koma í heim-
sókn. Hann mundi áreiðanlega spyrja hvað
þessir naglar ættu að þýða — —. En hve
þetta var leiðinlegt. Hann vildi heldur vera
án skautanna, en hafa þessi ljótu merki
á veggnum.
Nokkrum dögum fyrir jól varð Bjarni las-
inn og varð að fara í rúmið. Það var nú reynd-
ar mamma, sem sagði að hann yrði að hátta,
og hann þorði ekki að mögla. Það voru komn-
ir nógu margir naglar í vegginn, þó ekki
kæmi einn enn.
Hann lá hreyfingarlaus og taldi naglana.
Þeir voru átján. Hann hafði verið óhlýðinn
átján sinnum og það aðeins á einni viku. Æ,
en hvað það var leiðinlegt! Afi mundi hrista
höfuðið og verða alvarlegur á svipinn, þegar
hann heyrði það. Og það var svo vont að horfa
á þessa nagla. Það var ómögulegt að liggja í
friði fyrir þeim. Hann lá dálitla stund. svo
lyfti hann höfðinu frá koddanum og horfði
til dyra.
— Marnrna, komdu snöggvast inn, mamma.
Ég þarf að tala við þig!
Mamma kom inn, brosandi og blíð eins og
venjulega. — Er þér að versna?
— N—e—i, en þessa nagla vil ég helzt taka
í burtu. Geturðu ekki komið með töng, svo
getum reynt að draga þá út?
— Það er ekki hægt. Þá yrðum við að skera
viðinn í burt kringum naglahausana, og þá
verður það ennþá ljótara en það er.
Bjarni var sammála. Það var víst ekki hægt
að ná nöglunum burt án þess, að förin yrðu
eftir.
Hann lá kyrr um stund og var að hugsa
um þetta, svo sagði hann með grátkæfðri
röddu:
— Það getur verið, að pabbi geti lagað það.
Getur þú ekki spurt hann, hvort hann vilji
ekki kítta yfir naglahausana og mála yfir?
— Þá verður nýmálaður blettur á veggn-
um. Það skemmir allt herhergið.
Það varð aftur löng þögn. Svo lyfti hann
höfðinu frá koddanum og horfði á móður sína.
— Ég get ekki legið hér og horft á naglana.
Geturðu ekki flutt rúmið?
— Við getum hvergi komið því annars stað-
ar. Þú hlýtur að geta horft á það, sem þú
hefur sjálfur gert.
Það heyrðist hálfkæft snökt, þegar hann
dró sængina upp fyrir höfuð til að byrgja
niðri grátinn.
Mamma beygði sig niður og strauk mjúk-
lega um hárið, sem kom útundan sænginni. —
Ég þekki eitt ráð til að hjálpa þer. Það er
hægt að fela þennan ljóta blett.
— Gerðu það þá, mamma. Þú mátt taka alla
smápeningana mína, ef þú getur falið naglana,
svo a-f-i sjái þá ekki.
Mamma fór inn í stofu og kom aftur með
fallega Kristmynd, sem hún hengdi yfir ljóta
ferhyrninginn. Myndin var það stór, að hún
huldi bæði naglana og hamarsförin.
— Hvað segir þú nú? Hún klappaði drengn-
um á kinnina.
Bjarni brosti gegnum tárin. — Þetta verður
langtum fínna en það hefur nokkurntíma áður
verið. En hve það var gott, að við höfðum
þessa mynd.
— Myndin hefur nokkuð að segja þér, get-
ur þú getið þess til, hvað það er?
— Hún segir, að þegar við komum til Jesú
með syndir okkar, þá sér Guð þær ekki.
— Það er þá gott, að við eigum frelsara,
L J DSBERI N N
135