Ljósberinn - 01.12.1955, Blaðsíða 32

leg óhljóð. Fú Benn reis úr sæti til þess að
geta séð þetta allt betur.
Þá sá hann hvar maður kom inn úr hliðar-
dyrum. Hann var í svörtum kjól síðum, mjög
einkennilegum. En hver var maðurinn? Þetta
gat enginn annar verið en Ljó, gamli trú-
boðinn, vinur hans! Hann sá í sömu svipan,
að allir fóru að blaða í bók, og viti menn, allt
í einu voru allir farnir að syngja. Sessunautur
hans hallaði sér að honum, svo að hann gæti
séð á bókina. Fú Benn skildi ekkert, en lét þó
ekki á því bera.
Þegar búið var að syngja, sá Fú Benn, að
Ljó prestur gekk upp lágan stiga og tók sér
stöðu í djúpum kassa, sem stóð upp á enda
og virtist hanga á veggnum. Hann spennti
greipar, eins og hann var vanur, og fór að
biðja. Fú Benn spenti líka greipar og skildi
nú hvert orð. Og þegar gamli maðurinn fór
að prédika, fannst Fú Benn eins og hvert
orð væri til sín talað: Mennirnir hafa syndgað
gegn Guði, þess vegna er heimurinn fullur af
óréttlæti og þjáningum. Þess vegna hafa
menn hjáguði og hugsa illt í hjarta sínu,
hata og öfunda hvern annan. — Allt stóð
heima, um hann, Fú Benn. Það vissi hann
bezt sjálfur. Hann hafði verið hjáguðadýrk-
andi. Hann hataði Lástaða feðga og óskaði
þeim versta ófarnaðar. Og nú fékk hann að
heyra hvernig færi fyrir öllum, sem lifa og
deyja í syndum sínum. „Eftir dauðann kem-
ur dómurinn.“
—- En Guð er miskunnsamur, hrópaði Ljó
prestur út yfir söfnuðinn. Hann elskar synd-
ara. Hann sendi í heiminn son sinn til þess
að frelsa oss frá öllu óréttlæti. Öllum, sem
tóku við honum, Drottni Jesú Kristi, gaf hann
rétt til þess að verða Guðs börn.
Fú Benn fannst einnig þetta ver til sín
talað. Ósjálfrátt spennti hann aftur greipar
og hvíslaði:
— Frelsa þú mig, Drottin Jesús. Frelsa mig
og Vang Lí.
Þegar hann leit upp, var ræðunni lokið. En
um hvað var presturinn að spyrja?
— Er nokkur hér, sagði hann. Er nokkur
hér, sem vill taka við Jesú sem frelsara sín-
um?
Fú Benn gleymdi öllum hátíðlegheitum.
Hann reis úr sæti sínu og horfði upp til vinar
sins í ræðustólnum og kallaði til hans:
— Já, það vil ég. Ég vil biðja hann að
frelsa mig.
— Guð blessi þig, góði vinur, svaraði Ljó.
Jesús mun ekki hrinda þér frá sér. Látum
oss þakka og biðja.
Margir tóku undir bæn prestsins upphátt.
Maðurinn, sem sat við hliðina á Fú Benn, sat
álútur með lokuð augu.
— Þökk sé þér, Drottinn Jesús. Þökk sé þér
fyrir, að þú tekur við öllum, sem þín leita.
Fú Benn fannst eins og þungu fargi væri
af honum létt. Hann var hér meðal ókunnra
vina, sem vildu honum vel og báðu fyrir
honum. Og hann fór sjálfur aftur að biðja.
Því lengur sem hann bað, því glaðari varð
hann og öruggari um, að .nú væri hann undir
vernd og stjórn almáttugs Guðs og þyrfti
ekki að hafa áhyggjur út af neinu.
Margir urðu til þess að heilsa upp á hann
í lok samkomunnar, en enginn jafn innilega
og Ljó. Gisthúshaldarinn bauð þeim báðum
til miðdegisverðar.
Af öllum þeim nýju kunningjum, sem Fú
Benn eignaðist við kirkjuna, var bóndi einn
honum til mestrar ánægju.
— Friður sé með þér, sagði Fú Benn. Ert
þú líka sveitamaður? Ég hélt að hér væru
engir bændur.
Maðurinn brosti og settist hjá Fú Benn.
— Ég er líka bóndi, sagði hann. Ég á hrís-
grjónaakur rétt hjá pagódanum (turninum).
Og við erum hér fleiri bændur, sem eru
kristnir.
— En hvernig getið þið haldið hvíldar-
daginn heilagan? Verður ekki miklu minni
uppskera hjá ykkur en öðrum?
— Hvíldardagurinn er gjöf Guðs. Allar
gjafir hans áuðga. Hér varð ég kristinn fyrir
nokkrum árum, eftir að hafa hlustað á Ljó
prest og notið fræðslu hjá honum. Þá voru
allir á mínu heimili mér andvígir. En nú er
öll mín fjölskylda kristin.
Maðurinn bjóst nú til heimferðar.
Ég verð að fara, sagði hann. Það gleður
mig, að þú tókst ákvörðun þína í dag. Treystu
Drottni Jesú og þá mun vel fara.
Frh.
-------♦---------
140
LJÓSBERINN