Ljósberinn - 01.12.1955, Blaðsíða 28

uppskeru hjá þeim, sem ekki náðu vatni á
akrana í þurrkatíð. Og þeir notuðu sér það,
voru ekkert að hraða sér með sölu, þegar
verð hækkaði dag frá degi. Ekki var vonlaust
um, að hægt yrði að kaupa akra ódýru verði,
þegar hungrið var farið að sverfa að á bæj-
unum og engir peningar eftir til kaupa á
dýrri matvöru.
Fú Benn hugkvæmdist að leita fyrir sér um
sölu á nautinu á einum þeirra bæja, sem næst-
ir voru ánni. Á fyrsta bænum, sem hann kom
til, var honum vel tekið. Hann spurði bónd-
an, hvort hann þyrfti ekki á góðum dráttar-
uxa að halda. Bóndi svaraði því til, að hann
hefði ágætan uxa, en nefndi það auðvitað
ekki, að hann var orðinn svo gamall, að á-
kveðið hafði verið að slátra honum með
haustinu. Eftir að hafa rætt málið fram og
aftur varð það ofan á, að bóndinn fór með
Fú Benn til þess að líta á uxann.
Þeir voru sveitungar og höfðu oft talast
við áður og farið vel á með þeim. Er þeir nú
voru orðnir tveir einir, sagði Fú Benn honum
frá erfiðleikum sínum.
— Það er ekkert spaug að eiga í brösum
við feðgana á Lástöðum, sagði bóndinn. Þeir
eru ekki lamb að. leika sér við. Það er svo
sem ýmislegt á seyði hérna í sveitinni.
— Er þér kunnugt um nokkuð?
— Fleira en frá verði sagt. Eg hef mínar
áhyggjur. Eg hef selt dálítið af uppskerunni,
en nú er enginn óhultur, sem hefur peninga
undir höndum. Ránið í pappírsverzluninni
hefur ekki enn verið upplýst. Það er bezt, að
ég kaupi nautið af þér og losi mig við silfrið.
— Það verður þá okkur báðum til gagns?
sagði Bjarni. Það kom nýtt bros á andlit hans,
þegar hann sá, að mamma spennti greipar.
Þá gerði hann eins. Honum fannst hann þurfa
að þakka Guði fyrir, að hann sendi son sinn til
jarðarinnar.
Það var komin jólagleði í drengshjartað.
W---Vt-0 —7TT-'
— Já, ekki veitir af að hjálpast að, því nú
fara erfiðir tímar í hönd.
— Hjá þér eru góðar uppskeruhorfur.
— Já, það er einhvers staðar verra. Nú
eru margir hræddir um sig.
— Hræddir við skort og hungur?
— Það er hætt við því. Beðið hefur verið
og fórnað til guðanna nær því á hverjum bæ.
En það virðist ekki ætla að koma að neinu
gagni.
— Eg er hættur að trúa á guðina. Eg er
farinn að biðja til hins himneska föðurs.
Bóndinn starði undrandi á hann eins og
hann tryði ekki, að Fú Benn væri þetta al-
vara. .
— Ert þú farinn að trúa þessari útlendu
kenningu?
— Já. Hjá mér hefur dvalið gestur um
tíma. Hann heitir Ljó, og ég hefi lært mikið
hjá honum.
— Hann hefur líka komið við hjá mér
nokkrum sinnum, en nú er hann líklega far-
inn héðan úr dalnum.
— Segirðu, að hann sé farinn?
Fú Benn varð mikið um þá frétt. Máske
væru báðir trúboðarnir farnir frá drengnum.
Hvað gat hafa komið fyrir? Hann gekk svo
hratt, að maðurinn átti erfitt með að fylgjast
með honum. Loks nálguðust þeir bæinn.
— Hér eru kofarnir mínir, sagði Fú Benn.
Og þarna —.
Fú Benn brá hendi fyrir augun sem snögg-
vast. Hann hafði komið auga á tvo menn
hjá dælunni. Honum virtist hann kannast við
annan þeirra.
— Vang Lí, hrópaði hann og gekk nú enn
hraðara.
— Vang Lí, ætlar þú ekki að koma á móti
okkur?
Vang Lí varð frá sér numinn af gleði, er
hann sá föður sinn. En hann lét þó ekki á
því bera, af því að hann sá, að ókunnur mað-
ur var í fylgd með honum.
— Pabbi, hvíslaði hann. Hver er með þéi’?
i:i6
LJ □SEHRINN