Ljósberinn - 01.12.1955, Blaðsíða 23

JIM OG HVÍTI-REFIJR
Jólasaga frá Labrador
WilfJ QrJe
Jim var 14 ára, er saga þessi gerðist. En
hann var stór og sterkur og bar af flestum
jafnöldrum sínum.
Faðir hans hét Ike. Hann hafði kennt hon-
um ýmsa gagnlega hluti, t. d. að höggva
aftur og aftur nákvæmlega í sama axarfarið
og að hnýta hnúta, sem hvorki tognaði á né
raknaði úr.
Þetta gerðist um miðvetrarleytið. Kafsnjór
var yfir öllu, aðeins trjátopparnir stóðu upp
úr fönninni. Úti á heiðunum hafði stormurinn
barið snjóinn saman í þétta skafla. Þar var
enginn vandi að fara um með hundasleðana.
En inni í skóginum var snjórinn laus og mjög
illur yfirferðar.
Ike fór oft í langar veiðiferðir í leit að
loðdýrum og var þá dögum saman að heim-
an. En þess á milli fór hann inn í skóginn og
hjó við í eldinn.
Það var í einni slíkri skógarför, að þetta
gerðist. Það var komið undir jól. Ike gamli
hafði farið af stað fyrir dögun eins og hann
var vanur. Hann var á sleða með sex sterkum
hundum fyrir. Veður var fremur gott þennan
dag. Jim hafði fengið að fara til að líta eftir
snörunum sínum. Það, sem hann fékk fyrir
skinn af dýrunum, sem hann veiddi sjálfur,
geymdi hann í sokkbol. Hann ætlaði að safna
sér fyrir riffli og veiðiútbúnaði.
Dagurinn er stuttur í Labrador um þetta
leyti árs. Þegar Jim nálgaðist bæinn heima
var orðið dimmt. Undanfarið hafði verið vont
veður. Það mátti nú heita komið logn, en það
var komin þétt drífa, svo að hann sá skammt
framundan'sér. Hann var því feginn að sjá
ljósið heim í gegn um bylinn.
Jim lét þreytuna ekki á sig fá, né heldur
þungu byrðina, sem hann bar á bakinu.
Fyrir tveim dögum hafði hann komið auga
á óvenjuleg spor í snjónum. Þau lágu niður
að ánni og hurfu þar. Það var ekki um að
villast, þarna hafði verið bjór á ferðinni.
í dag hafði hann haft hamingjuna með sér
og nú bar hann heim fyrsta bjórinn, sem
hann hafði veitt um æfina. En hve pabbi og
mamma mundu verða glöð! Það yrði notalegt
að sitja við heitan arininn í kvöld, á meðan
snjórinn lemdi bæinn, og segja frá veiðinni.
Það fór eins og hann bjóst við. Mamma
tók alúðlega á móti honum, er hann opnaði
dyrnar. En hvers vegna var hún svona ó-
venju fegin komu hans?
Hún hafði verið svo kvíðin ein heima. Nú
var þá að minnsta kosti annar karlmannanna
kominn heim.
Rakel, móðir hans, var ekki lengur þrek-
mikil kona. Heilsan og kraftarnir höfðu
dvínað með aldrinum.
— Hafðu fataskipti Jim. Ég ætla að láta
te á borðið, áður en pabbi þinn kemur heim.
Þú ættir annars að höggva svolítið meiri
eldivið. Við þurfum að hafa hlýtt í kvöld.
LJ ÓSSERINN
131