Vikan - 29.01.1959, Qupperneq 5

OFAÐU henni að gráta, hún jafn-
ar sig,“ sagði gamli lögreglu-
maðurinn, og horfði á ungu
stúHfuna sem sat í hnipri á bekknum inni á lög-
reglustöðinni. „Hún hefur bara gott af því.“
„Þetta er furðulegur grátur,“ sagði ungi log-
reglumaðurinn, „það er engu likara en hún sé
að hlæja. Aldrei hef ég heyrt neitt þessu líkt.“
„Reyndu að slappa af,“ sagði sá gamli, „það
«r ekkert hættulegt við móðursýki. En hún er
nú líka búin að finna aldeilis fyrir því.“
—O—
Sagan hefst eiginlega þegar Jenni fór að verða
þreytt á starfi sínu sem gjaldkeri í leðurvöru-
verzlun. Gluggaskreytingar og vöruúrvalið í
stórverzlununum í nágrenninu áttu sinn þátt i
þvi ásamt dagdraumum af ýmsu tæi, ferðalöng-
un og féskorti. Þessi leiðindi ágerðust smám-
saman unz þau urðu þvi nær óbærileg. Þrátt
fyrir hægláta framkomu og heiðarlegt andlit
reyndi Jenní ekki að hafa hemil á þessum leið-
indum sem liægt og hægt urðu að ástríðu hjá
henni. Þar kom að hún hugsaði ekki um annað
en losna frá þessu öllu saman. Hún vildi komast
i nýtt umhverfi. Hún hugsaði ekki um annað en
frelsi. Og hún sá enga aðra leið til þess að öðl-
ast frelsi en gerast þjófur.
1 fyrstu hafði dagleg ferð hennar í bankann
verið ákjósanleg tilbreyting frá molluhitanum
og glamrinu í reiknivélunum inni á skrifstof-
unni. Og það leið ekki á löngu áður en hún fékk
hugmynd sem hún varð brátt svo altekin af að
hún gleymdi öllu öðru. Henni hafði fyrst dottið
þetta í hug einn bjartan vormorgun þegar sólin
skein í heiði og hún sá hóp manna á leið á bað-
ströndina. Af brúnni sá hún móta fyrir eyjunum
við ströndina á Kalíforníu. Það var eins og það
ðrstutt smásaga
eftir Stewar Róbetson.
væri hvíslað að henni að ganga nú í þetta sinn
framhjá bankanum og sem leið lá niður á járn-
brautarstöðina, hverfa burt frá öllum þessum
leiðindum með fulla tösku af peningum.
1 fyrstu barðist Jenní gegn þessari hugmynd
og fyrirvarð sig fyrir að hafa látið sér detta
betta í hug, en ekki leið á löngu áður en röddin
/arð sifellt áleitnari sem hvíslaði að henni: Þú
jœtir vel endurgreitt þetta einhvern daginn.
Munaðarleysingi eins og þú hefur ekki frá neinu
að lwerfa, þú átt einskis að sakna. Þessir karl-
menn sem sýndu þér áhuga voru bara að daðra
við þig að gamni sínu. Þeir giftust öðrum stúlk-
um. Kauptu þér ný föt og taktu þér annað nafn
og farðu til Kaliforníu. Haltu strikinu.
Og síðan fór hún að semja áætlun, þótt hún
væri skjálfandi af ótta. Hún yrði að láta verða
af þessu þegar hún yrði send með yfir þúsund
dali. Og hún yrði að stilla því svo til að það væri
stormur eða rigning þennan dag, hún hafði lesið
að fólk væri ekki eins varkárt í vondu veðri sem
góðu. Þá mundi fólkið á skrifstofunni ekki gruna
neitt þótt hún kæmi ekki á tilsettum tíma aftur.
Þegar að þessum degi kæmi hafði hún í huga
að fresta matartímanum uns tími væri kominn
til að fara í bankann. Tuttugu mínútum fyrir
þrjú myndi hún fara frá skrifstofunni og klukk-
an þrjú mundi hún taka lestina til Fíladelfiu.
Hún mundi fara út i Trenton, láta lita á sér
hárið, kaupa sér gleraugu og nýja kápu. Siðan
mundi hún fara til Kaliforníu og fara sér hægt
og tala um Florida full af þrá við hvern sem
hlusta vildi.
Sumarið leið án þess að hið gullvæga tækifæri
gæfist, en Jenní var alltaf á verði. Hún kynnt-
ist einum karlmanni sem var með henni nokk-
urn tíma en síðan fór hann að gefa sig að öðru
kvenfólki. Hún gætti þess að í herbergi
sinu væri ekkert að finna, sem gæti gefið upp-
lýsingar um hana eða áform hennar þegar þar
að kæmi. Það litla sem hún átti af fötum var
tilbúið þannig að hún gat gripið til þess hvenær
sem var.
Ómildur febrúarmorgunn rann upp og hún vissi
með sjálfri sér að loks var dagurinn kominn.
Það var tími til að láta til skarar skríða. Ágóði
dagsins var næstum því 1700 dalir. Það hringlaði
í handtösku hennar þegar hún gekk út af skrif-
Framhald á bls. 23.
VIKAN
5