Vikan - 29.01.1959, Qupperneq 18

14.
VERDLAUNAKROSSGÁTA
VIKUNNAR
Eins og lesendum er kunnugt heí-
ur Vikan tekið upp þá nýbreytni
að veita verðlaun fyrir rétta ráðn-
ingu krossgátunnar í hvert sinn.
Berist fleiri réttar ráðningar en
ein, verður að sjálfsögðu dregið
um það hver vinninginn hlýtur.
Verðlaunin eru
100 krónur
Vegna lesenda okkar í sveitum
landsins hefur verið ákveðið að
veita þriggja vikna frest til að
skila ráðningum. Lausnin sendist
blaðinu í lokuðu umslagi, merkt
„Krossgáta“ í póstliólf 149.
1 sama blaði og lausnin er birt,
verður skýrt frá nafni þess sem
vinnlng hlýtur.
Margar réttar ráðningar bár-
úst á 11. verðlaunakrossgátu Vik-
uonar og var dregið úr réttum
ráðningum.
SIGTJRJÓN JÓNSSON,
Miklubraut 80, Reykjavík
hlaut verðlaunin, 100 krónur.
Vinnandinn má vitja verðlaunanna
á rltstjómarskrifstofu Vikunnar,
Tjamargötu 4.
Lausn á 11. krossgátu er á bls.
8.
isPPH*ir= XVÆB/S i r/L l//Tt<, rcs/srs C/HS CrA/VCr F/nu /CLNMiS- Stafl/r. TOr^irJ rím/\ A7Ó7- J5//V3 bLál HLJÖm f/TJE/iF- L/fZ^ TJLol u- 5K£SSA 'orr Asr SMIELBA fH MV/VN/ STALL- U/L/JVN
££./K- 7t/T | -> /ULJ/CUk
1 laof
Sc/ND VER.T.LUH a*T*UA
HLJÓÐ F/BR/ Z.ÍFJÍ- /l z>/
SA/^7- SrJEÐ/R_ *OR,- Srcevn TAi-A OSAý/U/ TAU/ TAJ-A SV/FT'- ÍHCtA/Cs
SOA - £//J S sror Z.&T/0/S
csrvD/ft- tO*L/LL TrJ/ELT- /*1FU.
T&//AST TAUZ3A 7Ó/V//-P L//J]- 3 ÚEJ/R- »ÆCrT~
5/\rt- MÍ-jöB ror/N /VÁTT- OfLA. ‘AV/rAK. StrA
t.a.vs/ SA M- LfÓ/C.- STAF- c/R-^ * FJANDA T£/0<jU/L TÓ*A- STc/ND-
cF=/vr
mbb/ /+/ÁL- R.'i/R^ TAf=L- ATfíÐ- L/R. rór//v-*
TAt-/\ racis/L. S/C/L.~ 7LO/*1
r-o/sz/ BLEV&AM FfÁ'E)
//C/&A ATD s/c 5T rt/rr>p~ J/RÆTfÍ ro/Co AJ=?
CcKE/HR, £/L.7D
TÓAS/V Sr/ó/L/V FJAÍF- u/rJ SAmiT CzjEs/m- /R—
OcE-Ð /VÖLZfUR
/t'Æ/V/v/J - stafuR Fi/or- 5ÆZ. Ff 5k/& /=OfUr /v/pF/V
£'VD///Cx T/F/LL
ME.ifíA EM Aioor^ T7

£/WA FÁ ~ /CUN/V- AND/
ÉG BEIÐ HANS...
alúðleg og rabbaði um daginn og
veginn til að byria með en svo fór hún
að tala um ballið í Iðnó.
„Þær sögðu mér að þú hefðir dans-
að við L,alla,“ sagði hún svo allt í
einu.
„Já, síðasta dansinn," svaraði ég
og roðnaði af einhverjum orsökum.
„Þú mátt passa þig á honum," hann
er ekki allur þar sem hann er séður,“
sagði hún, „það hafa margar farið
illa út úr því að kynnast honum.“
Hún sagði ekki meira um Lalla og
eyddi talinu þegar ég reyndi að
hafa upp úr henni hvers vegna Lalli
væri svona hættulegur. Hún staldr-
aði enn við um stund en talaði bara
um hitt og þetta og fékkst ekki til
að segja neitt um Lalla.
Það liðu tvær vikur áður en ég sá
f.nlla næst. Þá mætti ég honum í
Austurstræti. Þar var hann á ferð
með stúlku, sem augsýnilega var
nokkuð eldri en hann. Það var hávax-
in og glæsileg stúlka, pelsklædd. Ég
yissi seinna að hún var ein af tízku-
dömum bæjarins og sýningarstúlka,
enda bar hún það með sér. Eg veit
ekki hvort Lalli hefur séð mig eða
þekkt mig aftur, hann sýndi þess
engin merki.
Svo leið heill mánuður áður en ég
talaði við hann næst. Þá hafði ég
ksmnst ýmsu í höfuðborginni og var
ekki alveg sama saklausa unglamb-
<0 og áður.
ÍÉg lærði það af vinstúlkum mínum
að klæða mig eins og tíðkaðist og
ég eignaðist fljótt góða kunningja
meðal strákanna. Nokkrir þeirru urðu
nánir vinir mínir en ég gætti þess
alltaf að allt væri í hófi milli okkar.
Ég hugsaði ekki oft um Lalla og var
reyndar búin að sætta mig við að
gleyma honum, einkum eftir að ég
sá hann með tízkudömunni í Austur-
stræti.
Svo var það kvöld eitt að ég ætl-
aði á bíó með vinstúlku minni. Það
var kalsaveður og við ákváðum að
taka bíl. Við komum of fljótt niður
eftir og það varð úr að ég færi inn
til að kaupa miða, síðan ætluðum við
að aka heim til vinstúlku okkar sem
bjó þar skammt frá og bíða þar
þangað til sýningin byrjaði.
Eg þurfti að bíða nokkra stund í
biðröð eftir miðunum en var rétt að
komast að, þegar hnippt var í öxlina
á mér. Ég leit við og sá Lalla standa
við hlið mér. Hann kleip mig laust
í handlegginn rétt fyrir ofan olnboga
og sagði lágum rómi:
„Komdu með mér.“
Svo snerist hann á hæli og gekk
út. Ég veit ekki hvernig á þvl stóð
en einhvernveginn kom ekki annað
tii mála en hlýða honum tafarlaust,
ég gekk á eftir honum út og var
samstundis búin að gleyma vinkonu
minni sem beið út I bíl. Það var eins
og ekkert annað kæmist að í huga
mér en hlýða þessum manni.
Þegar við komum út á gangstétt-
ina,' tók hann undir handlegginn á
mér og leiddi mig í burtu. Ég fylgdi
honum nauðug viljug. Ég hafði enga
hugsun á því að láta vinkonu mína
vita af mér.
Við gengum nokkra stund um göt-
urnar og loks áræddi ég að stynja
upp orði og spyrja hann hvað hann
hygðist fyrir.
„Við komum snöggvast á Borg-
ina og fáum okkur einn snúning,"
sagði hann, „svo sjáum við til hvað
við gerum á eftir.“
„Bg er ekki klædd til að fara
neinstaðar inn á dansstað," sagði ég.
„Getum við komið heim til þín?“
spurði hann.
Ég kinkaði kolli án þess að hika.
Ég vissi að fóstri mundi að öllum
líkindum ekki koma heim fyrr en
seint um nóttina eða snemma næsta
dag. Ég fann nú blossa upp á ný
hina blindu hrifningu á Lalla, sem ég
hafði fundið fyrsta kvöldið. Ég sá
ekki annað en hann. Ég vissi ekki um
annað en hann. Ég hefði gert hvað
sem hann hefði beðið mig um.
Það gerði ég líka þegar heim var
komið.
AÐ var liðið á kvöldið og hann
sagðist þurfa að fara bráðum.
Ég bað hann að vera hjá mér.
Ég hafði aldrei fundið til annars eins
unaðar og þetta kvöld með honum,
ég hafði aldrei fundið það fyrr hvað
það var dásamlegt að vera til. Ég
elskaði hann af öllu hjarta.
Og þó var í mér undarlegur beyg-
ur. Ég var hrædd þrátt fyrir allt. Þó
ég elskaði hann af öllu hjarta vissi
ég að hann mundi aldrei verða minn.
Hann mundi snúa við mér baki. Ég
gerði mér það ljóst að ég mundi
aldrei hafa neitt tangarhald á hon-
um. En ég kærði mig kollótta, hann
hafði gefið mér yndislegasta kvöld
sem ég hafði lifað. Það eina sem ég
gat beðið hann um var að koma aft-
ur. Skömmu síðar fór hann.
Vinkona mín húðskammaði mig
þegar hún hitti mig daginn eftir,
hún hafði beðið eilífðartíma eftir
mér og að endingu hafði hún ekki
getað borgað bílinn og lent í mestu
vandræðum. Ég lét skammirnar sem
vind um eyrun þjóta og hló bara að
henni. Ég var svo sæl. Mér finnst
ekkert verð of hátt fyrir þá ham-
ingju, sem ég hafði eignast kvöldið
áður. Ég sagði vinkonu minni ekk-
ert frá þessu. Og hún hélt ég væri
gengin af göflunum og var lengi
móðguð á eftir.
Nú leið ekki á löngu áður en ég
hitti Lalla aftur. Hann bauð mér
upp í Skíðaskála. Með okkur var
kunningi hans einn, sem ók okkur
upp eftir í bíl sínum og. vinstúlka
þessa kunningja hans. Við vorum öll
skíðaklædd en höfðum engin skíði
með okkur.
Ég hafði veitt því athygli á ball-
inu fórðum i Iðnó að Lalli drakk
sama og ekkert áfengi, en í
þetta sinn hafði hann með sér tvær
flöskur af áfengi í tösku. Ég var
ósköp feimin og hlédræg á leiðinni
en Lalli var hinn kátasti, ég hafði
aldrei séð hann jafn galsafenginn og
þau hin voru líka mjög skemmtileg.
Við leigðum okkur herbergi I
Skíðaskálanum, vorum tvö I hverju
herbergi og auðvitað vorum við Lalli
saman. Við borðuðum saman upp í
salnum um kvöldið, svo komum við
saman í herbergi okkar Lalla og
hann pantaði gosdrykki, blandaði
okkur drykk í glös og stúlkan sem
með okkur var, tók fram gítar og
söng nokkur lög. Við hin sungum
undir og ég dreypti aðeins á víninu,
komst fljótlega I gott skap og reyndi
að vera eins skemmtileg og hin.
Seinna um kvöldið fórum við Lalli
inn í okkar herbergi. Ég ætla ekki
að reyna að lýsa þeim unaði og sælu
sem hann veitti mér þessa nótt.
Framh. á bls. 26
18
VIKAN