Vikan - 29.01.1959, Síða 21

þú að það væri ekki betra að ég kæmi með
þér upp?“
Hverju gat hann svarað ? Að hann langaði
til að vera einn með Colette stundarkorn? Hann
vildi ekki einu sinni viðurkenna það fyrir sjálf-
um sér.
„Það er rétt hjá þér, elskan.“
„Þætti þér það verra?“
„Auðvitað ekki. Hvers vegna ætti mér að
þykja það?“
Honum leið illa, hann vissi, að hann átti ekki
að hugsa um neitt nema konu sina.
Þau fóru upp saman. Efst í stiganum íhugaði
Gilles hvort hann ætti að fara með hana beint
til herbergis Colette eða biðja hina síðarnefndu
að koma til þeirra í borðstofuna.
„Hvar er herbergið hennar?“
Hann þurfti ekki að taka ákvörðun, þar eð
létt fótatak heyrðist þegar.
Það var Colette, sem notfærði sér myrkrið í
ganginum og þurrkaði sér um augun í laumi.
Síðan gekk hún djarflega fram með framréttar
hendur.
„Komdu sæl. Væri þér á móti skapi ef ég
kyssti þig.“
Síðan sneri hún sér að Gilles en stillti sig og
það var hann sem í fyrstu faðmaði hana að
sér og kyssti hana létt á báðar kinnar.
Hann fann, að hún skalf frá hvirfli til ilja.
„Beztu óskir til ykkar beggjá," stamaði hún.
„Ég óska þess af hjarta Gilles, að þú verðir ...“
Hann sneri sér undan. Hitastraumur steig hon-
um til höfuðs. Hann var viss um að hann hefði
roðnað, en í rauninni var hann fölari en nokkru
sinni fyrr.
„Hafið ekki áhyggjur af mér i kvöld. Það
var fallegt af ykkur að koma upp. E'g hefði
ið niður sjálf en ég vildi ekki ónáða ykkur.“
„Er þetta hjá Gilles Mauvoisin?"
„Jú.“
Gæti ég fengið að tala við Gilles?"
„Hver er þetta með leyfi?"
Það var einkennilegt að hún skyldi spyrja, því
að næstum allir í La Rochelle þekktu hvella rödd
Gérardine Eloi i síma. Það var hægt að leggja
frá sér símtólið, ganga um herbergið og heyra
samt hvert orð, sem hún sagði.
„Er þetta konan hans? Vilduð þér kalla á
hann. Ég vil tala við hann persónulega. Hvað
þá? Vitið þér ekki hvar hann er?“
1 sama bili kom Gilles inn. Honum virtist
bregða, þegar hann sá Alice á fótum-
„Það er frænka þín.“
„Halló . . . Já, það er ég . . . Hvað segirðu?
Að ég verði að hitta þig eftir hádegi? . . . Já.
Allt í lagi . . . Ef það er svona nauðsynlegt . . .
Geturðu ekki sagt mér hvað það er?“
Alice sat enn á rúmstokknum. Henni datt ekki
í hug að hneppa að sér náttjakkanum. Hún naut
þess að sjá blika á nakinn líkama sinn.
„Hvar varstu?“ spurði hún.
„Ég skrapp upp. Ég gat ekki sofið lengur. Og
til þess að vekja þig ekki fór ég upp á skrif-
stofu.“
Hann sagði ekki allan sanhleikann. Hann hafði
verið vakandi í marga klukkutíma, liggjandi með
galopin augu í myrkrinu. Þegar birta hafði
Hún sneri sér við og fór svo skyndilega, að
Gilles vissi að hún hefði ekki getað haft stjórn
á sér lengur.
„Hvað er að henni?“ spurði Alice er þau
fóru niður aftur.
En þegar hún loksins fann ofurlítinn blóm-
vönd frá stúlkunum á Publex-skrifstofunni sagði
hún:
„Nei sérðu! Þær hafa sannarlega ekki eytt öllu
sínu þegar þær keyptu þetta.“
Síminn stóð á litlu borði, þeim megin við rúm-
ið, sem Gilles svaf. Alice, svefndrukkin og með
lokuð augu lét hann hringja lengi, áður en hún
gerði sér grein fyrir því hvað á gekk. Þegar
henni var það loks Ijóst, varð henni einnig ljóst,
að hún var gift, og að Gilles lægi við hlið hennar
og myndi svara. Síðan varð henni skyndilega
ljóst — að hann var alls ekki á sínum stað.
„Gilles. Hvar ertu?“
Hún fékk ekkert svar, mjakaði sér fram á
rúmstokkinn, settist upp og lyfti tólinu. Annað
brjóst hennar gægðist gegnum óhneppt náttfötin.
Röddin, sem hún heyrði var svo hávær, að hún
bergmálaði um allt herbergið.
tekið hafði hann risið hljóðlega upp, smeygt sér
í náttslopp yfir náttfötin.
Hann vildi fara upp, til þess að finna enn einu
sinni til návistar Colette. Hann fann hana ekki
í borðstofunni, þar sem frú Rinquet heilsaði
honum með þessum orðum:
„Hvað þá, herra Gilles? Kominn á fætur svona
snemma? Vantar yður eitthvað ?“
Nei. Hann vantaði ekki neitt. Ekkert sérstakt.
Hann reikaði um, fór síðan inn i eldhúsið og
hellti sér í kaffibolla. Hann leit út og sá glugga
Colette í vinstri álmunni, og honum til mikillar
undrunar var hann opinn. Gegnum gluggann sá
hann morgunverðarbakka.
Það var ekki fyrr en þá, að hann dirfðist að
spyrja:
„Er frænka komin á fætur?“
„Hún fór út fyrir hálfri klukkustund."
Það var dumbungsveður og göturnar voru
þungbúnar og grámyglulegar.
„Er ekki síminn að hringja?"
Hann hafði heyrt það, en ekki skipt sér neitt
að þvi. Hann var ekki vanur því að eiga heima
Framhald á bls. 13.
Framhaldssaga eftir G. Simenon
SVAMP-
gQmmIdýnur
\!
Framleiðum.
Rúmdýnur, bílasæti,
og bök.
Kodda, skákodda,
sófasetur.
Einnig plötusvamp á
bekki og stóla í öll-
um þykktum og eft-
ir sniði.
Það er vísindalega rannsakað að ; ,
svampgúmmídýnur í rúm eru beztu
og hollustu dýnur sem völ er á, enda
eru sjúkrahús landsins og heimavist-
arskólar að endumýja rúm sín með
svampdýnum frá okkur. —
Við tökum ábyrgð á allri
okkar framleiðslu.
Pétur Snæland h.f.
Vesturgötu 71 — Sími: 24060
VIKAN
21