Vikan - 29.01.1959, Síða 25

FRAMHALDSSAGA BARNANNA
Agir
LANGT suður í löndum undir
háu fjalli sáust fyrir mörg-
um öldum rústir af stórri höll.
Menn höfðu ímugust á þessum
gömlu rústum, af því að sú trú
ríkti meðal íbúanna þar í
grenndinni, að mikil auðæfi
væru geymd þar og að þeirra
væri gætt af ótal illum öndum.
Aí þessum ástæðum þótti flest-
um ráðlegast að leggja leið sína
sem lengst frá rústunum, þegar
menn einhverra hluta vegna
urðu að fara fram hjá þeim.
En í þorpinu, sem lá við
f jallsræturnar, var maður einn,
sem hafði allan hug á að eign-
ast eitthvað af auðæfunum, sem
allir þóttust vita af, en enginn
þorði að nálgast. Þetta var ung-
ur maður, sem auðnan hafði
aldrei leikið við og lifði á hand-
afla síniun án þess þá að eign-
ast nokkurn tíma neitt fram yfir
það, sem hann þurfti til að
draga fram lífið.
Sunnudag nokkurn fór hann
upp að hallarrústunum, og gekk
hann þar um í þungum þönkum
innan um þétta nmna og vafn-
ingsvið. Varð þá fyrir honum
steinþrep, fornfálegt mjög og
brotið. Gekk hann ofan þrep-
ið og kom þá niður í hvelfing
eina mikla, og lágu inn úr henni
löng göng. Hann gekk nú eftir
göngunum, unz hann kom í klefa
nokkurn, og logaði þar bjart
ljós. Undraðist hinn ungi mað-
ur stórum, er hann sá þar
standa á miðju gólfi afarstóran
gljáfægðan eirpott, fylltan á
barma nýmótuðum gullpening-
um.
Á bak við pottinn stóð gam-
all maður, hár vexti, klæddur
síðri skikkju mjallhvítri. Var
hann hvítur fyrir hærum og
hafði skegg sítt. Leit hann al-
varlega, en ekki ráiðilega á
unglinginn.
„Þú hefur lengi óskað eftir,
Ég beið hans...
Pramh. af bls. 27
hafði afsalað mér í hendnr honum
til íbúðarkaupa.
Ég sá hann einu sinni eftir þetta,
—• msetti honum í Austurstræti með
dömu upp á arminn. Eg varð mátt-
laus í hnjáliðunum þegar þau nálg-
uðust, varð að halla mér upp að hús-
vegg. Hann leit ekki við mér og
ég gerði enga tilraun til að vekja
á mér athygli. Vissi sem var að það
var vonlaust að fá nokkra leiðrétt-
ingu mála minna. Ég átti sök á því
hvernig komið var. Ég hafði verið
trúgjörn og barnaleg, gleypt við agn-
inu og ekki hlustað á góðra manna
IMDIÍM
að hamingjan brosti við þér,“
mælti hann. „Fer nú að óskum
þínum, því að þú kemur á heilla-
stund. Er þér leyfður aðgangur
að auðæfum þessum, og skaltu
koma dag hvern og sækja einn
gullpening. En muna máttu að
taka aldrei — aldrei meira en
einn í einu, því að þá snýst
hamingja þín í óhamingju!“
Frá sér numinn af gleði tók
ungmennið einn gullpening og
skoðaði han nvið ljósbirtuna,
stakk honum síðan í vasann og
ætlaði að þakka gamalmenninu,
en er hann leit við, var þar
enginn.
Frá þessari stundu fylgdi
gæfan hinum unga manni í öllu,
sem hann tók sér fyrir hendur.
Á hverjum degi sótti hann sér
einn gullpening, eins og fyrir
hann var lagt. Hann fór vel með
peningana og þar kom, að hann
gat keypt sér jörð með allri á-
höfn. Smám saman bætti hann
svo við engjum, ökrum og
ávaxtagörðum. Síðan lét hann
byggja bæinn upp að nýju, en
hann var orðinn hrörlegur og
gamall, svo að hann varð reisu-
legasti bær þar um slóðir. Á
hverjum degi í þrjú ár hafði
hann farið og sótt gullpeninginn
og var nú orðirm ríkur maður.
En maðurinn er nú einu sinni
þannig gerður, að honum hættir
við að villast út af réttri braut,
og þessi ungi maður var engin
undantekning frá þeirri reglu.
Hann fór að verða ágjarn. Þessi
ljóti löstur veitti honum engin
grið. Á nóttunni lá hann vak-
andi og hugsaði um gullið í pott-
inum. Honum virtist það vaxa
við hvern pening, sem hann tók.
Það var eins og það ætlaði að
renna út af börmunum og væri
að ota sér að honum, og hann
hafði óstjórnlega löngun til að
grípa með báðum höndum ofan
Framh. í næsta blaði
ráð. Ég mátti sjálfri mér um kenna.
En ég hafði öðlast dýrmæta lífs-
reynslu — sem var dýru verði keypt
— aldrei framar skyldi ég trúa fag-
urgala né láta ánetjast.
Seinna kynntist ég góðum manni
— heiðarlegum iðnaðarmanni, sem
ég trúi og treysti — hann er ekki
eins glæsilegur á velli og Lalli en
hann á það sem meira er virði:
heiðarleik og ábyggilegheit. Við höf-
um verið gift i -tvö ár og eigum eitt
barn og lifum hamingjusömu lífi þótt
oft hafi kreppt að og horfurnar ver-
ið slæmar.
Ég vona að ungar stúlkur geti
eitthvað lært af þessari sundurlausu
frásögn minni og láti ekki glepjast
þótt glæsilegir ungir menn bjóði þeim
gull og græna skóga. Því oft er flagð
undir fögru skinni.
Þyrnirós
Hún Þyrnirós var bezta barn, bezta barn, bezta barn.
Hún Þyrnirós var bezta barn, bezta barn.
Þá kom þar gáldrakerling inn, kerling inn, kerling inn.
Þá kom þar galdrakerling inn, kerling inn.
Og þyrnigerðið hóf sig háit, hóf sig hátt, hóf sig hátt.
Og þyrnigeröið hóf sig hátt, hóf sig hátt.
Hún Þyrnirós svaf eina öld, eina öld, eina öld.
Hún Þyrnirós svaf eina Öld, eina öld.
Þá kom hinn ungi konungsson, konungsson, konungsson.
Þá kom liinn ungi konungsson, konungsson:
0 vakna, þú mtn Þyrnirós, Þyrnirós, Þyrnirós.
Ó vakna þú mín Þyrnirós, Þyrnirós.
(Páll Jónssön)
Eyralróa

»' JÍ Jq
u
i
N N

í
í
Hversu vel getur þú búið til mynd? Getur þú látið alla þessa hiuti á
sinn stað, svo að vel fari? Við skulum sjá til. Hér hefurðu ferhyrnt
baksvið. Við hlið þess eru nokkrir hlutir, sem á að setja á það. I»ú slmlt
byrja á þvi að lita baksviðið, stúlkuna, myndina, gólfábreiðuna og stól-
inn, siðan skaltu klippa það út. Nú skaltu líma leiklierbergið vandlega
á þykka pappírsörk, og liafðu bók ofan á, þangað til það er orðið þurrt.
Siðan skaltu lima myndina á vegginn og setja gólfábreiðuna á gólfið.
Láttu stólinn, þar sem þér finnst liann fara bezt. Loks skaltu láta
litlu stúlltuna í myndina. Þetta verður skemmtilegt.
VIKAN
25