Vikan - 09.04.1959, Blaðsíða 19

I/ ti in i n ifjj u m i ii i tt n
Mabel Uptön og bjóða henni á dansleíkinn. í>tr
hefðir aldrei lagt í slíkt. Þessvegna datt mér
annað í hug. Eg sendi henni miðann og sagði
henni, að hún yrði að fara og leita að þér, þar sem
við værum bæði ein.
Já, ég vona að þið finnið hvort annað og verðið
góðir vinir, og að þú verðir ekki einn um jólln.
Kær kveðja. Angela frænka.“
— Bölvaður kjáninn! hrópaði Alan. — Hún
þykist vera hjúskaparmiðlari. Þvílík og annað
eins. Hún ætlast til þess að ég leiti að stúlku,
sem ég hef aldrei séð áður -— og í þokkabót á
dansleik, þar sem allir eru með grímur.
Hann fleygði bréfinu til Bill. Það féll beint
niður i diskinn hans — sem til allrar hamingju
var tómur — og Bill fyllti munninn' af1 spældu
eggi og tók að lesa bréfið.
— Þú verður að fara, Allan, sagði hann. —
Þú mátt ekki bregðast frænku þinni. Hún
er bersýnilega á sama máli og ég — og þaö er
kominn tími til þess að þú farir að skipta þér
af kvenfólkinu. Þessi Mabel Upton er sögð vera
bráðmyndarleg stúlka og ...
— Þegiðu! hreytti Alan út úr sér. — Þú sfcalt
fá miðann gefins, ef þú vilt taka við honum. Eg
get sagt frænku, að ég hafi fengið inflúenzu og
ekki getað farið.
Dansleikurinn var hafinn fyrir góðri stund,
þegar Bill setti upp grímuna og gekk inn i sal-
inn.
Hann stóð uppi við vegginn hálfvandræðalegur.
En aðeins stutta stund. Bill lét sér ekki leiðast
lengi. Þarna var nóg af kvenfólki, sem beið eftdr
honum.
Hann áformaði að velja sér nýja stúlku eftir
hvern dans, og sjá, hvort hann fyndir ekki Mabel.
Fyrst valdi hann rauðhærða stúlku. Honum
leizt vel á hana. Og þótt hann sæi ekki framan
í hana, var hann harðánægður með það sem
hann sá. Hann gekk að henni og hneigði sig.
— Má ég dansa við yður, Mabel sagði hann.
Hún hió við og stóð þegar á fætur.
— Þér eruð ekki leikinn i nafnagátum, sagði
hún — reynið aftur.
Og þar með höfðu þau nóg að tala um i bráð.
Hann varð að geta upp á öllum nöfnum, sem
honum duttu í hug.
Hann lék sama leik við aðrar stúlkur, og hon-
um var farið að leiðast þetta, þegar hann tók
eftir lítilli, ljóshærðri stúlku, sem kom of seint
— og ein sins liðs.
Þegar hljómsveitin tók að leika, vék Bill sér
að henni.
— Viljið þér dansa við mig, Mabel? spurði
hann.
Hún leit upp. Andlit hennar var næstum allt
falið undir svartri flauelisgrímu. Henni virtist
bregða.
— A — en gaman! sagði hún.
— Hvað þá, að ég skyldi biðja um þennan
dans?
— Nei, auðvitað ekki! svaraði hún og stóð upp.
— Eg átti við, að þér sögðuð Mabel við mig,
eins og þér þekktuð mig. En ég er viss um, að
þér þekkið mig alls ekki.
Þau dönsuðu þegjandi, þar til Bill hóf máls á
ný. Hann var að hugsa um, hversu lánsamur
hann hafði verið, hversu yndisleg þessi stúlka
var, hversu létt og lipur.
— Við skulum gleyma því, sagði hann. Hann
vildi ekki eyðileggja ánægjuna, með því að segja
henni, að hann væri ekki Alan Harcourt.
— Þetta er bara ávani — ég kalla allar stúlk-
ur Mabel sem ég veit ekki hvað heita.
— En garaan! sagði hún aftur. — Eg á erfitt
með að trúa þessu.
— Hvað þá? spurði hann, þegar hann nam
staðar.
— Nei, mér skjátlaðist, sagði hún. — Eg var
að hugsa. Þér eruð gamaldags.
— Ég ? sagði Bill hissa. — Hver hefur sagt
yður það?
— Hver sagði yður, að ég héti Mabel? spurði
hún.
— Angela frænka! sagði hann. — Þá eruð þér
Mabel Upton! En þér eruð alls ekki eins og ég
bjóst við að þér væruð.
— Eg skil ekki hvernig þér getið sagt þetta.
Þér hafið enn ekki séð framan í mig, svaraði
hún. - Og það fáið þér ekki fyrr en um mið-
nætti, þegar grimurnar falla. Og þá er ég kannski
horfin.
Framh. á bls. 22
— Þvílik vonbrigði! hópaði Alan Harcourt,
þegar hann hafði opnaði bréfið frá Angelu frænku.
— En sú gjöf!
Hann starði aulalega á Bill Logan yfir morgun-
verðai'borðið.
Hún er vön að senda mér eitthvað þarflegra
en þetta! sagði hann. — Sokka eða sígarettur.
En hvað í ósköpunum á ég að gera við miða á
grímudansleik ? Hún veit vel, að ég er ekki
gefinn fyi’ir að dansa!
Hann leit á miðann og glennti upp augun, þeg-
ar hann sá veðrið.
— Hundrað krónur, sagði hann. — Þvílík
sóun! Hann er mér ekki fimmeyringsvirði.
— Ojú, sagði Bill. — Þú gætir selt hann. Hve-
nær er þessi dansleikur? ég skal kaupa hann af
þér á 25 krónur, ef ég er laus það kvöld. Er
þetta einhver sérstakur jóladansleikur ?
— Ætli það ekki, muldraði Alan. — Hann er
laugardaginn fyi’ir jól. Tuttugu og fimm krónur.
Ég vil minnst fá sjötiu og fimm.
— Þá geturðu sjálfur átt hann, svaraði Bill
og sneri sér aftur að matnum.
En Alan virtist hafa misst matarlystina. Hann
stundi við og las svo það sem eftir var af bréfi
frænku sinnar:
„Kæri Allan! — Ég sendi þér gjöfina heldur
fyrr en venjulega, og vona, að hún komi sér vel."
Hann var ekki kominn lengar, þegar hann minnt-
ist á þetta við Bill.
„Mér finnst þetta ágæt hugmynd, því að ég
veit að þú vinnur kappsamlega á námskeiðinu
við Clitterton-rannsóknastofnunina. Ég er viss
um, að þú hefur gott af því að lyfta þér upp —
einkum vegna þess að þú kemst ekki heim um
jólin.
Ég hef einnig aðra ástæðu til þess að senda
miðann. Ég rakst fyrir skemmstu á gamla vin-
konu mína, sem á að sá um þennan grimudans-
leik.
Ég keypti tvo miða af henni, og nú skal ég
segja þér hversvegna. Dóttir annarrar vihkonu
minnar býr einnig í Clitterton. Þetta er myndar-
stúlka — hún er kennslukona — og ég veit, að
hún er einmana eins og þú, svo að mér fannst
þetta ágætishugmynd."
Hérna stundi Alan aftur. Hann þorði næstum
eki að lesa meira. En hann tók á sig rögg ég
lauk við að lesa bréfið.
„En, elsku drengurinn minn, ég veit, að þú
ert dauðfeiminn, svo að ekkert vit var í að
senda þér báða miðana og biðja þig um að ná i
VIKAN
19