Vikan - 24.09.1959, Blaðsíða 6

Þetta var dagur, sem \»n gleymdi aldrei; þegar liiin ward að velja
Síminn hringdi einmitt, þegar Nan var á leið-
inni út. Hún skrefaði gremjulega yfir forstofuna
og tók upp símatólið.
—rHalló, sagði hún stutl. — Hver er það?
— Nan, sagöí María, elzta systir hennar. — Ég
hringdi bara til þess að minna Þig á, að pabbi á
afmæli í dag. Varstu kannski búin að gleyma því?
Nan var búin að gleyma því og viðurkenndi það.
— Nan, þó, sagði elzta systir hennar ásakandi. —
Þú kemur samt í samkvæmið í dag. Þú lofaðir því.
Nan andvarpaði. — Já, auðvitað, sagði hún. —
Þakka Þér fyrir að minna mig á þetta, María. Ég
kem. En Karl getur ekki komið. Hann er i kaup-
sýsluerindum í Irlandi þessa viku.
— Þótt hann sé góður kaupsýslumaður, vinnur
hann allt of mikið, sagði Maria. — Hann ætti að
senda einhverja undirmenn sína í þessar ferðir
núna.
Það varð stutt Þögn. Þá sagði Nan: Hann vill
helzt sjá um þetta sjálfur, held ég. Hvenær viltu,
að ég komi í dag, María?
— Um fjögurleytið. Við verðum mörg. Frú
Whelan er búin að búa til geysimikla afmælis-
köku.
Whelanshjónin höfðu annazt gamla manninn,
síðan móðir þeirra dó fyrir tíu árum.
— Hvað ætlarðu að gefa honum? spurði Nan.
Afmælisdagar krefjast gjafa, og hún hafði ekki
séð föður sinn í sex mánuði.
Maria hló við. — Bók um endurminningar ein-
hvers. Honum gremst þáð alltaf, en honum finnst
gaman að lesa þær í laumi, einkanlega ef eitt-
hvað er um sjóherinn i þeim. — Faðir þeirra hafði
verið í Konunglega sjóhernum í mörg ár, þar til
hann missti annan fótinn og var sendur heim. —
Ríkarður og Sara koma líka, bætti hún við.
— Þau eru Þá komin heim úr brúðkaupsferð-
inni, sagði Nan. Ríkarður var elzti sonur Maríu
og augasteinn hennar, og þótt hann væri ekki
nema tuttugu og eins árs, hafði hann gifzt stúlku,
sem var aðeins nítján ára.
Öllum í fjölskyldunni bar saman um, að þau
væru allt of ung, en þau voru svo innilega ham-
ingjusöm, að allar kvartanir virtust á engum rök-
um reistar. Þeim mundi ekki vegna sem bezt í
fyrstu, því að Ríkarður var í þann veginn að byrja
að vinna hjá föður sínum i fyrirtæki hans, og
faðir hans vildi ekki meina honum það.
Nan hafði aldrei öfundað neinn jafnmikið og
hún hafði öfundað ungu hjónin á brúðkaupsdegi
þeirra. Sonur hennar sjálfrar, Johnný, var aðeins
tíu ára og gekk í heimavistarskóla.
__ Þau hafa verið heima í eina viku, sagði
María. — Þau buðu okkur í kvöldverð í kvöld.
Nan, þau eru ekki annað en börn, sem eru i brúðu-
leik í litlu stofunni sinni. En Þau eru bæði indæl.
Nan datt í hug, að hentugt væri að kaupa
nokkra vasaklúta handa föður sínum, og hún lagði
tólið á.
Andartak stóð hún kyrr og horfði á símann,
og það var djúp hrukka milli augnabrúnanna.
Hún stóð í fordyrinu og horfði á einföld hús-
gögnin inn af Því, persneska teppið og nokkrar
myndir á veggjunum. Henni þótti sérlega vænt um
eina mynd. Það var mynd af eplatré i fullu skrúði,
og í bakgrunninum sást engi, en yfir það lá þröng-
ur stigur. Grasið á enginu og blómin á trénu sveigð-
ust undan vindi, og hvít ský stungu í stúf við
bláan vorhimin.
Henni hafði alltaf þótt vænt um þessa mynd,
síðan Karl gaf henni hana, og hún sagði, að þótt
úti væri þoka, gæti hún fundið vindinn og ilminn
af eplablómunum í hvert sinn, sem hún liti á
myndina. En upp á síðkastið hafði hún forðazt að
lita á myndina, og í dag, þegar vorið var i loft-
inu, fann hún, að hún gat engan veginn fengið sig
til þess að horfa á hana.
Nan var há og grönn og gáfaðri betur en al-
mennt gerist. Hún var eftirlæti föður síns, og það
var henni ljóst. Hann var gamall, þegar hún sá
fyrst dagsins Ijós, og þau höfðu verið bundin
fastari böndum en hin systkini hennar og faðir
þeirra. Það var þess vegna, sem hún hafði forðazt
hann upp á síðkastið, og ef hún hefði getað komizt
hjá því að fara í samkvæmið. hefði hún ekki
farið.
Ibúðin, sem hann bjó í, var aðeins steinsnar frá
litla húsinu hennar Maríu í Kensington, og María,
sem var elzt barnanna, heimsótti hann daglega,
og henni var fróun í því að annast föður sinn, þar
sem hann var orðinn svo gamall, að hann gat ekki
séð um sig sjálfur.
Hann gat hæglega haft ofan af fyrir sér sjálfur,
en hann var ekkert að segja henni það og var
Þakklátur fyrir heimsóknir hennar. Samt hafði
honum aldrei þótt eins vænt um hana og Nan, —
Nan, sem bjó í yndislegu húsi handan við skemmti-
garðinn, — Nan, sem hafði ekki heimsótt hann í
sex mánuði.
Hún lokaði á eftir sér og steig inn I litla bílinn,
sem Karl hafði gefið henni til eigin afnota. Hann
var gjöfull og vænn, og hann tilbað hana og
Johnny. Og hann var ósegjanlega þreytandi.
Fyrir sex mánuðum varð henni ljóst, hversu
þreytandi hann var, hugsaði hún, meðan hún ók
í gegnum garðinn og stöðvaði bílinn á afviknum
stað, þar sem hún gat setið í næði og látið sig
dreyma undir nýútsprungnum trjánum.
Hún hafði gert sér lífið nokkurn veginn að góðu,
þar til hún mórgun einn síðastliðið sumar hafði
kynnzt Alex.
Þetta vildi skemmtilega til. Jóhanna, systir
Karls, hafði beðið hana að koma og drekka með
sér kaffi á lítilli kaffistofu í Bowlingstræti. Hún
hafði komið áhyggjulaus og ánægð með lífið inn
í kaffistofuna, og hún hafði séð Alex standa við
barinn í hrókasamræðum við Jóhönnu.
— Nan! hrópaði Jóhanna og veifaði til hennar.
— Ég hélt þú ætlaðir aldrei að koma. Þetta er
prófessor Alex Tyrone. Kona Karls, Nan.
Nan hafði heyrt minnzt á Alex Tyrone í mörg
ár, og hún hafði lesið greinar hans í blöðunum,
en hún hafði aldrei gert sér í hugarlund, að hann
væri svona ungur. Hann var kominn undir fertugt,
og þegar hann leit við og brosti til hennar, gerðist
tvennt samtímis. Hún varð ástfangin í fyrsta sinn
á ævinni, og hún gleymdi Johnný, eins og hann
hefði aldrei fæðzt í þennan heim.
Á meðan hún sat og horfði á krókusana, sem
voru að springa út á flötunum í garðinum, lét hún
hugann reika að þessum fyrstu kynnum þeirra, og
hún reyndi að lifa að nýju þessa dulargleði, sem
hún fann alltaf til, þegar hún minntist þessa.
Hún þekkti öll blæbrigði í rödd hans núna og
hvert svipbrigði i andliti hans. Hún vissi, að hann
þyrfti ekki annað en að lyfta litla fingri, til þess
að hún færi frá Johnný og Karli og hinu yndis-
lega heimili,' sem hann hafði gefið henni, og að
hún gæti fylgt Alex í blindni um alla ævi.
Hún hafði alls ekki hugsað til Johnnýs, síðan
hún kynntist Alex, — Johnný með gáfulegu, bláu
augun á bak við stór gleraugun. Hún hafði geymt
hánn og myndina af eplatrénu í innstu hugar-
fylgsnum sínum. Og nú var komið að skuldaskil-
um. Karl var ekki heima, en þá fann hún, að
hún var ekki einungis alltaf með hugann við
Johnný, heldur ásótti hugsunin um hann hana I
sífellu.
Hún og Alex höfðu farið saman í leikhús í
gærkvöldi, og síðan höfðu þau farið saman á
litið veitingahús. Þjónarnir voru gamlir og til-
litssamir og umgengust þau með sama vingjarn-
leik og unga og ástfangna unglinga, — eins og
Ríkarð og hina ungu konu hans.
Það var himneskt að þurfa ekki lengur að
dylja tilfinningar sínar og geta hagað sér eins og
ástföngnu fólki var tamt.
Og þegar hann fylgdi henni heim og þau leidd-
ust um kyrrlátar göturnar, hafði hann sagt hennl
frá stöðu, sem honum hafði verið boðið við banda-
rískan háskóla.
— Mér er auðvitað mikill heiður sýndur, sagði
hann. Hún vissi, að hann hafði óskað sér að fá
þessa stöðu, og hún gladdist fyrir hans hönd, en
um leið var eins og kuldi læsti sig um hjarta
hennar við tilhugsunina um að missa hann. En
þá sagði hann ákveðinn:
— Ég tek ekki boðinu, Nan.
— Tekurðu ekki borðinu? Þau voru komin að
torginu fyrir framan hús Karls, og hún nam staðar
og starði vantrúuð á hann. — Því ekki það
Alex ?
— Vegna þess að ég elska Þig, svaraði hann. —
Og vegna þess að þú skiptir mig mestu í þessu
lífi. Hann tók hana í faðm sér og kyssti hana,
en henni fannst henni bera skylda til þess að
mótmæla.
— En Alex, þú hefur lagt svo hart að þér, og
þú hefur þráð þessa stöðu.
— Ekki eins mikið og ég þrái þig.
Hún gat ekki maldað í móinn, og hann hélt
áfram ákafur: — Ég vil, að þú skiljir við Karl.
Ég hef í hyggju að tala um þetta við hann í
næstu viku. Við getum ekki haldið þessu áfram
til lengdar, ástin mín. Þetta er okkur báðum
hreinasta víti, og ég er sannfærður um, að hann
rtekur þessu skynsamlega. Karl er skynsamur mað-
ur, og ég býst ekki við, að hann reyni að koma
með neinar mótbárur, heldurðu það?
Nei, hugsaði hún. Karl mundi aldrei koma með
neinar mótbárur, — ekki, ef hann væri sann-
færður um, að hún yrði hamingjusöm með Alex.
Og hjón skildu á hverjum degi. Hún þurfti ekki
að hafa slæma samvizku þess vegna. Margir vinir
þeirra höfðu skilið og gifzt aftur, og það var ekki
gert veður út af því.
Menn sögðu bara, að þetta væri ekki sem bezt
fyrir börnin, en þau fáu, sem hún hafði séð, virtust
dafna með mestu prýði. Johnný mundi einnig
dafna vel . . .
En Þegar Alex var farinn og hún stóð ein í
fordyrinu, var eins og eplatréð lifnaði skyndilega
og himinninn yrði skyndilega blár eins og augu
Johnnýs.
Þegar hún gekk upp stigann hægum skrefum,
hugsaði hún um afsakanirnar og útskýringarnar,
sem hún varð að bera fram sér til varnar, og hún
forðaðist að hugsa til þess, vegna þess að hún vissi
nákvæmlega, hvernig hann mundi bregðast við.
Hann mundi stara lengi á hana og bíða eftir því,
að hún segði eitthvað, sem sannfærði hann al-
gerlega og sýndi honum fram á, að hún gæti ekki
lengur afborið hjónaband með íöður hans og að
það væri ekki henni að kenna.
Hann var svo skynsamur og 'alvarlegur, þótt
hann væri aðeins tíu ára. Hann var likur Karli
að því leyti, hugsaði hún, og þegar hún sofnaði
loks, var það siðasta hugsun hennar, að ef til
vill væri bezt, að Karl segði honum þetta.
Afmælisboðið var þegar hafið, þegar hún kom.
Hún hafði farið í nýjan kjól í tilefni dagsins
og sett upp einn þessara snotru hatta, sem föður
hennar þótti svo vænt um.
— -Mér þykir vænt um að sjá fallegar konur
Smásaga eftir Mary Ann Gibbs
6
VI K A N