Vikan - 24.09.1959, Blaðsíða 7

milli mannsini, sem hdn vae* grift,
mannsins, sein litin eiskaði
smekklega klæddar, var hann vanur að segja. —
Konur eiga að klæða sig smekklega, ekkl 1 því
skyni að vekja eftirtekt, heldur til bess að líta sem
bezt út.
Það var fjöldi gesta í litlu stofunni hans: Skyld-
menni úr öllum áttum höfðu komið til þess að
öska honum til hamingju með daginn. Hann sat
í hægindastólnum sínum við gluggann og tók á
móti hamingjuóskum þeirra og gjöfum brosandi,
en hann var alltaf að bíða eftir þvi, að Nan kæmi
Þegar hún kom, var fjölskyldan að koma sér
fyrir í kringum teborðið. Allir dáðust að kökunni
og hjálpuðu Maríu að bera fram teið. Nan fékk nú
að vera ein með föður sínum stundarkorn og sett-
ist á gluggakarminn hjá honum.
— Jæja, þú komst Þá loksins, sagði hann.
— Mér þykir fyrir þvi að koma svona seint,
pabbi minn, sagði hún, en hún vissi, að það va.'
ekki það, sem hann átti við. Hún lagði pakkann
með vasaklútunum á borðið, sem þegar var alhlaö-
ið gjöfum. Hún tók eftir því, að á meðal þeirra
var kampavinsfleiska. I borða utan um hana héngu
tveir vindlar ásamt korti með beztu kveðjum frá
Ríkarði og Söru.
— Ég segi nú bara, heyrði Nan Ríkarð segja
við hópinn við teborðið, — ef maður getur ekki
drukkið kampavín og reykt vindla, þegar maður
er áttræður, hvenær er þá fremur hægt að gera
það?
Hún sá, að hann hélt í höndina á Söru, eins
og hann haföi gert á brúðkaupsdegi þeirra fyrir
einum mánuði, og þau héldust enn i hendur, eins
og þau áræddu ekki að sleppa hvört öðru eitt
andartak. Þannig var henni innan brjósts gagnvart
Alex, hugsaði hún, — eins og hann væri hluti
af henni sjálfri. Hún heyrði, að faðir hennar var
eitthvað að tala við hana, og sneri sér að honum.
— Ég fékk gjöf frá Johnný, sagði hann. Hann
tók upp lítinn pakka af borðinu og rétti henni. —
Það er ljósmyndarammi, sem hann hefur gert í
skólanum. Hann er fingranæmur, strákurinn þinn.
Hún tók utan af pakkanum og tók fram glæsi-
legan, útskorinn ramma, og inn í rammann
hafði Johnný sett mynd af henni sjálfri, sem hann
hafði klippt út úr hópmynd.
— Æ, sagði hún, — þetta er mynd, sem hann
tók með myndavélinni, sem Karl gaf honum. Hún
tekur litmyndir.
— Já, ég sé það, sagði faðir hennar þurrlega.
— Ég var í bláum kjól, sagði Nan stutt. —
Liturinn kemur vel fram, finnst þér ekki?
— Hver stóð við hliðina á þér? spurði faðir
hennar alvarlegur í bragði. — Þú leizt brosandi
upp til hans. Var það Karl?
— Nei, sagði hún. —; Það var Alex, — kunn-
ingi minn.
Faðir hennar leit á hana, og hún leit undan og
horfði út um gluggann.
— Þá er það þess vegna, sem þú hefur ekki
heimsótt mig, sagði hann hranalega. — Ég hef
heyrt þessu fleygt, en ég trúði Þvi ekki. Stúlkan
min mundi aldrei fara frá hálfnuðu ve'rki, sagði ég.
— Það er ekki eins og þú heldur, sagði hún
lágri röddu. — Pabbi, reyndu að skilja mig.
Þegar ég sá hann fyrst, var eins og spryngi
fjöður inni í mér. Það var engu líkara en ég
hefði beðið hans alla ævi, og ekkert i heiminum
skipti lengur máli.
— Ekki einu sinni Johnný? spurði hann.
Hún andvarpaði. — Johnný, sagði hún, og tár
komu fram í augu hennar.
Hann spurði strax: Hvers vegna giftistu Karli?
Hún þagði andartak, á meðan hún hugsaði sig
um. Síðan sagði hún hægt: Ég hef liklega haldið,
að ég elskaði hann.
— En það hefur þú ekki gert, ef þú hefur
beðið eftir þessum manni alla ævi.
Háðið í rödd hans kom illa við hana. Hann leit
framan í hana og sá, að hún var I miklti uppnámi,
og honum brá illilega. Hann varð að gera henni
ljóst, að hann sagði þetta, þar eö hann hélt, að
liað væri henni fyrir beztu. Hann þekkti hana
nægilega vel og vissi, að hún gæti aldrei orðið
hamingjusöm á kostnað annarra. Nan var ekki
þanníg gerð.
Reyndu að hugsa, sagði hann hvetjandl. —
Hvað var það i fari Karls, sem snerti þig, þegar
þú kynntist honum fyrst? Ég vll ekki móðga þig
með þvi að gefa í skyn, að það hafl verlð pening-
arnir hans.
TekurOu ekki boOinuf Því ekki þaO, Alerf
— Vegna þess aO ég elska þig, svaraOi hann,
tók hana í faOm sér og kyssti hana . .
— Auðvitað ekki, sagði hún særð. — Ég hugs-
aði ekki um peningana hans. Ég vissi ekki einu
sinni, að hann væri svona ríkur.
Henni varð hugsað til sumarleyfisins í Frakk-
landi, þegar hún kynntist manni sinum. — Það
var eitthvað i framkomu hans gagnvart mér, —
eins og ég væri einstæður dýrgripur. Hann var
svo góður og tilitssamur. Og svo var það hárið í
hnakkanum á honum. . . . Hún hló máttleysis-
lega. — Þetta hljómar kjánalega núna.
— Nei, alls ekki. Faðir hennar leit rannsakandi
á hana. — Þú varðst ástfangin af Karli, vegna
Þess að hann var góður og vænn og kurteis og
vegna þess að hárið óx dálítið einkennilega í
hnakkanum á honum. Og nú ert þú ástfangin af
hinum náunganum, — ég heyri sagt, að hann sé
prófessor í sögu eða einhverju því líku. Og hvers
vegna ert þú skyndilega ástfangin af honum?
Vegna þess að hann horfir á þig og talar við
þig á einhvern vissan hátt eða vegna þess að hin-
ar einstöku gáfur hans kitla gáfur þínar, sem
voru meira en sæmilegar, Nan, Þangað tii í dag.
Hún leit snöggt til hans eins og til þess að
malda í móinn. — Hvað áttu við með ,,þangað
til i dag“? sagði hún.
Vegna þess að þú hegðar þér eins og skóla-
telpa, sem er ástfangin af kvikmyndahetju, sagöi
hann óvæginn. — Þú ert ástfangin, segir þú.
Ágætt, — prýðilegt. Það er ekki einungis það,
sem skiptir máli. Og hvernig fer fyrir þér, þegar
þú hættir að elska þennan mann, — eins og þú
hættir að elska Karl? Þegar þú ert búin að
svala þér um hríð, — laus úr viðjum leiðimsgs
hjónabands, — ber allt að sama brunni.
— Hjónaband mitt verður ekki leiðinlegl,
hvíslaði hún. — Þannig verður hjónaband okkar
Alex aldrei.
— Einmitt? Og hvernig fer fyrir Johnný? Hef-
urðu nokkuð hugsað um hann, eða skiptlr hann
þig engu lengur?
— Talaðu ekki svona, sagði hún lágt. — Þetta
er illa gert. Heldurðu, að ég hafi ekki hugsað
um hann, — og um Karl?
Framhh. á bls. 25.
VIKAN