Vikan - 08.10.1959, Blaðsíða 7

% SMÁSAGA eftir Ragnhildi Sommer Berg 0
Hann hafði lagt handlegginn um axlir henn-
ar, eins og hún vœri lítil stúlka, sem misst hefði
íspinnann sinn í götuna.
Láttu nú ekki eins og kjáni, hafði hann
sagl. - Þú ert indæl, en sú stúlka, sem ég ætla
að giftast, verður að vera meira en það. Hún
verður að vera falleg, og framar öllu verður hún
að vera dugleg. Hún verður að vera stúlka, sem
altir taka eftir. Hún verður að hafa sama metn-
að og ég. Þú.kemst siðar að raun um, Inga litla,
að ég Iief rétt fyrir mér .. .
Hún liafði naumast heyrt, hvað liann sagði.
Hún hafði setið teinrétt og harizt við grátinn.
Hann mátti ekki sjá liana gráta. Hún skyldi sýna
honum . . .
Og livað hafði hún gert. í þessi tíu ár, sem
liðin voru, síðan þetta gerðist, hafði hún sifellt
\ erið að ,,sýna honuin“. Og lnin liafði ekki einu
sinni iiugmynd um, hvort hann hafði tekið eft-
ir þvi. Hann komst varla hjá því. Það komu oft
myndir af henni í bLöðunum. Nafn hennar var
l)ekkt, — svo þekkt, að Erlingi var meira að
segja Ijóst, að hún mætti ekki skipta um nafn,
þegar þau giftust.
— Nú er ég eitthvað, Jörgen, sagði hún, —
eða var það litla stúlkan niðri á pappírnum,
stúlkan í blómskrýdda sumarkjólnum, semhafði
hvislað orðin? Já. það hlaut að vera hún. Inga
Blom. tuttngu og sjö ára tizkuteiknari, mundi
atdrei láta frá sér sMkt barnahjal.
En unga stúlkan i Ijlómskrýdda kjólnum, sem
stóð þarna á pappírnum, heindi skyndilega ó-
væntri ásökun að Ingu.
— Hefurðu hugsað um, að þú hefur svikið
mig, einungis til þess að „sýna“ Jörgen?
Síminn hringdi. Það var. Erlingur. — Heyrðu,
íetlarðu að koma i dag, eða eigum við að ákveða
einhvern annan dag?- sagði hann háðskur.
— Ég er á leiðinni, svaraði Inga. Hún reis þeg-
ar á fætur, en áður en liún gekk út úr skrifstof-
unni, gaut hún augunum í siðasta sinn til teikn-
ingarinnar af stúlluinni í blómskrýdda sumar-
kjólnum.
Ég hef enn ekki svikið þig að fullu, hvislaði
lnin. En hún vissi ekki einu sinni sjálf, við
hvað hún átti. ,
Erlingur var að tata i simann, þegar hún kom
inn lil hans. Rödd hans var glaðleg og orðin
smjaður eitt.
— Það yrði sönn ánægja að sauma kjól handa
svona glæsilegri konu, sagði hann.
Þegar hann hafði lagt á, sagði Inga:
Manni verður óglatt af að hlusta á þig.
Hún hafði ekki ætlað að segja þetta hrana-
lega, en henrii varð skyndilega ljóst, að hún
sagði þetta af sannfæringu. Og um leið spurði
hún sjálfa sig hljóðrar spurningar: — Hvers
vegna i ósköpunum vil ég giftast honum? Mér
þykir ekki einu sinni vænt um liann!
Hún dáðist að dugnaði hans. Hann var fyrir-
taks-kaupsýslumaður. Það var auðvelt að vinna
með honum. Og hann var mikils metinn i tizku-
heiminum. Ef hún giftist honum, nnindi hún
taka stórt skref i áttina að samvistum við hátt-
setta menn i þjóðfélagsstiganum, — enn eitt
skref til þess að „sýna“ Jörgen, enn eitt skref í
þá átt, sem hún hafði kosið sér, þegar hún sat
einn dag á bekk í garðinuin og reyndi af öllum
mætti að halda aftur tárunum.
En Jörgen tók vist ekki eftir þessu. Og hún
vissi skyndilega, að það skipti hana engu.
— Ég vil helzt ferðast ein til Parísar, ef þér
er sama, sagði hún. Ilún hafði ekki áformað að
segja það. Orðin komu hara.
— Nú, hvers vegna? spurði hann hissa. —
Við vorum búin að ákveða ...
—- Úr því að það getur livort eð er ekki orðið
brúðkaups- og viðskiptaferð i einu, finnst inér
cngin ástæða til þess, að við förum saman, sagði
hún.
— Já, en ... það varst þú, sem vitdir fyrir
alla niuni draga brúðkaupið á langinn. Það ert
þú, sem hefur frestað því í bæði skiptin...
Hann vissi ekki, hvaðan á hann stóð veðrið, og
eitl andartak kehndi hún i brjósti um hann.
— .1 á, ég veit það, sagði liún. —- En við skul-
um bíða með að tala um það, þangað til ég kem
aftur. Ég vil helzt hafa vinnufrið þessa daga,
meðan ég er þarna fyrir sunnan. Það skiptir
mig miklu, að ég tjúki þessu öllu. Samkeppnin
verður hörð i ár, svo að ég vil fyrir alla muni
finna réttar sýningarstúlkur. Þess vegna ætla
ég þangað. v
— Jæja þá, sagði hann, — eins og þú vilt.
Hann settist og leit á hana. Þegar hún reis á
fætur, sagði hann: Veiztu það Tnga„ ég lield
stundum, að þú viljir ekki giftast inér.
Sannleikur orða lians kom illa við hana. Hún
liafði ekki búizt við þvi, að hann gerði sér grein
fyrir þessu. Hann hafði meira að segja gert sér
grein fyrir því, áður en liún gerði það. Hann
hafði bara ekki sagt það fyrr en nú.
— Getum við ekki tnlað um það, þegar ég
kem heim? sagði hún. Hún varð að fá umhugs-
unarfrest, — þótt hún vissi þegar gerla, að
hvaða niðurstöðu luin kæmist.
Hún fór aftur inn í glerbásinn og fann til
ákafrar frelsistilfinningar hið innra með sér.
Hún vissi, að hún mundi ekki giftast Erlingi.
En það var ekki einungis þess vegna, sem henni
fannst liún svona frjáls. Hún var einnig ■—- loks-
ins — laus við Jörgen. Hann mundi alltaf verða
henni sem minning, en hann yrði aldrei spori,
sem ræki hana áfram. Ilann mundi aldrei kom-
ast að því, að hann liafði slegið hendinni við
stúlku, §em var bæði dugleg og falleg og vel
látin. Og það skipti engu máli.
Hún gckk að skrifborðinu og tók upp teikn-
inguna af stúlkunni í blómskrýdda sumarkjóln-
um.
- Eftir tvo daga förum við til Parísar, sagði
hún við stúlkuna á teikningunni, — aðeins þú
og ég. Itugsaðu þér, — París! — borgin, þar
sem allt er hægt. . . .
Hún stóð með litlu teikninguna i hendinni og
liorfði út um gluggann. Það var eins og hún
vissi, að ef hún tæki stúlkuna í blómskrýdda
kjólnum með sér, mundi ævintýraheimur París
ar blasa við lienni. Hún hafði verið þar áður,
en í þetta sinn yrði það öðruvisi. í þetta sinn
mundi hún skilja metnaðinn eftir heima. Metn-
aðargirnd hennar hafði vaxið af biturleik og
særðu stolti. Hún þarfnaðist hennar ekki leng-
ur.
í stað þess ætlaði hún að fara með sjálfri sér
og auk þess eftirvæntingu, sem kom ljóma i
augu hennar og roða í kinnarnar.
Frelsi, vor og Paris. — Hún hlakkaði inni-
lega til!
Blýanturinn dansaði yfir pappfrinn
og hélt áfram að teikna litla stúlku
í einföldum sumarkjól — á móti
vilja hennar.