Vikan - 08.10.1959, Blaðsíða 24

pessi hona
fev vétt a$k.
Eftir heita baðið, þegar öll öndunarop húðarinnar
eru opin, er gott að bera rækilega NIVEA-smyrsl
á allan líkamann og nudda síóan — jafnan í
öttina fró hjartanu-. það örvar blóðrósina, og
eucerítið í NI VEA-smyrslunum getur smogið inn
í húðina. Slíkt NIVEA-bað er undursamlega heil-
susamlegt fyrir unga og aldna.
Gott er að nota NIVEA!
Hljóifffrav. Siiríiar Helgadóttur
Höfum ávallt til fjölbreytt
úrval af
GÍTURUM
Viðurkennt vörumerki
Útvegum einnig og seljum
allar tegundir hljóðfæra
EINK AUMBOÐSMENN:
Vesturver — Reykjavík — Símt: 11315.
JÓN Á KLAPPASTÍGNUM.
Framháfd tif bls. 21.
ur austur. Var mönnum á Litla-
Hrauni mjög tiðrætt um, h\ær mundi
eiga það, en allir voru jafn nær, eng-
inn vissi neitt. En mér fannst þetta
þá litlu skipta.
En hvar var Sjöfn hin fagra? Og
hvar var gullið? Ég kem nú að því
bráðum.
Þegar ég var búinn að vera fimm
daga á Litla-Hrauni, fékk ég bréf frá
Hávarði Gunnarssyni. Var eitt atriði
þess, að ef ég vildi fara af landi burt,
Þegar ég kæmi af Litla-Hrauni, skyldi
hann lána mér fé til þess, en vildi ég
vera kyrr, skyldi hann reyna að út-
vega mér atvinnu.
Mér þótti vænt um að fá þetta bréf,
því þó ég væri ekki farinn að hugsa
um, hvað ég ætti til bragðs að taka,
að þrem árum liðnum, og því heldur
ekki farinn að hafa áhyggjur af því,
þá er samúð og ósvikin vinátta alveg
ómetanleg þeim manni, er var í minni
stöðu — óharðnaður fangi —- og
reyndar öllum mönnum. Þvi gæfu-
mann tel ég hvern þann, sem á góða
vini, og reynir drengskap þeirra, hvað
sem öðru líður.
Daginn eftir fékk ég aftur bréf, og
það langt, frá Bjarna Thorarensen.
Sagðist hann mundi geta komið mér
til Vesturheims, þegar þessi þrjú ár
væru liðin. En hann taldi mig heldur
af því, en kom með ekki færri en þrjár
vel hugsaðar og rækilegar áætlanir
um, hvernig ég gæti myndað mér at-
vinnu, og hvernig ég gæti farið að
búa mig undir hverja þeirra sem ég
tæki, meðan ég væri á Litla-Hrauni.
Þótti mér hver þessara uppástungna
hans annari bet.ri, og átti erfitt að
greina hver væri bezt.
Ég er ekki h.iátrúarfullur, og þó dá-
lítið, því að mér hefur alltaf virzt, að
ef maður yrði fyrir heppni á annað
borð, bá rækju höppin venjulega hvert
annað. Taldi ég þessi tvö bréf höpp, og
átti von á, að þriðja happið myndi nú
koma daginn eftir að ég fékk bréfið
frá Bjarna. En sá dagur leið að kvöldi,
án þess að neitt markvert bæri til
tiðinda. En er við fangarnir vorum
að koma heim á hlaðið úr vinnunni,.
vissi ég ekki fyrr, en það hleypur
kvenmaður upp um hálsinn á mér, og
kyssir mig þar, fyrir augunum á með-
föngum mínum — það var Sjöfn hin
fagra, fegurri. að mér virtist, en
nokkru sinni áður.
Hún dró mig svolitið til hliðar.
„Ertu komin til min,“ kom ég loks
upp.
„Ha-a? Þú hefur þó ekki haldið að
ég ætlaði að bregðast þér?“ sagði hún
með undrunarsvip, en ég fann mig
sekan um að hafa vantreyst henni,
og mér fannst ég roðna alveg ofan i
tær. En ég þurfti ekki að svara spurn-
ingu hennar; hún taldi hana sjálf svo
mikla fjarstæðu að hún gleymdi henni
áður en hún var búin að tala hana.
Við gengum i áttina til Merkisteins,
og hún dró mig með sér inn i nýja
húsið, því að það var hún. sem hafði
látið byggja það, og þarna myndi hún
bíða min. En héðan af sagðist hún
aldrei skyldi skilja við mig.
Er furða þó ég syngi?
En hvar er gullið?
Um ein miljón af Því er komin í
Englandsbanka, en hálf miljón er enn
þá falin í íslenzkri mold. Seðlarnir eru
á þurrum og góðum stöðum, í um það
bil sextíu ,.skápum“ í hrauninu (var
upprunalega á 74 stöðum, en það er
'búið að tæma allmarga skápa), því
um miljón er komin í samtals 43
sparisjóði og bankaútibú víðsvegar á
landinu, undir ýmsum merkjum og
nöfnum.
1 nær þrjú ár er Sjöfn búin að vera
hér á Minnsta-Hrauni, sem húsið
hennar er kallað, en á morgun förum
við héðan, ég er þá frjáls.
Fyrir þrem mánuðum gerði Sjöfn
bað fyrir þrábeiðni mína, að fara til
Reykjavíkur,. af því sérstaklega stóð
á, til þess að vera þar hálfan mánuð
á Landsspítalanum. Þegar hún kom
aftur, hafði hún með sér 12 daga gaml-
an dreng, son okkar, sem við, eftir
miklar bollaleggingar, höfum ákveðið
að eigi að heita Ljótur, eftir góðum
dreng, Vaíía-Ljóti, sem Guðmundur
ríki sagði um, þegar hann var búinn
að senda spjótinu á eftir honum, nið-
ur i gilið fyrir ofan Velli, að væri full-
hugi og ráðkænn, og þó óhlutdeilinn.
En þetta óskum við að sonur okkar
værði. Eða er hægt að óska nokkrum
Islendingi betra, en að vera fullhugi
og þó óhlutdeilinn, og ráðkænn í ofan-
álag?
Áður en ég hætti að tala um Litla-
Hraun, vil ég minnast á meðfanga
mína. Mér hefur virzt þeir vera menn
svona upp og ofan, rétt eins og aðrir
menn, en sumir eru búnir að vera
hér oft, af því að þegar þeir hafa
komið héðan, hafa þeir engan starfa
fengið. Því er þessum mönnum ekki
hjálpað til þess að reyna að verða
heiðarlegir menn aftur? Þetta eru þó
líka þinir synir, Island!
Við Sjöfn höfum miklar ráðagerðir
um hvernig við eigum að nota Hlíðar-
húsa-auðinn gamla Islandi til frama
og gagns, og þau áform munu leiða
okkur í löng ferðalög út um hnöttinn.
En fyrst liggja leiðirnar um vort eigið
land, þvi byggðir þess, og þó einkum
óbyggðirnar laða hugi okkar beggja.
Þó mér hafi liðið vel hér í útlegðinni
á Litla-Hrauni, Þá grípur mig stundum
löngun til að leggja land undir fót.
Þrisvar er ég búinn að sjá héðan blá-
fjöll landsins hvítna á haustdegi, og
þrisvar hef ég séð snjóina leysa, hvitu
fjöllin verða aftur blá en grundi-rnar
grænar, og nú líður að þeirri stundu,
að ég get reikað frjáls um viðáttu
landsins. Á morgun er síðasti dagurinn
minn hér, og síðan: Til fjalia vorra!
Til fjalla vorra!
Ég þrái að sjá aftur Fljótsdalinn af
Fjarðarheiði, Breiðafjörðinn gegnt sól
af Kerlingarskarði, Laugardalinn of-
an úr hólunum, þegar kvöldsett er að
verða, sjá Hornafjörðinn og jöklana
af Almannaskarði, og sjá út þennan
fagra fjörð af Hríshálsi i hálfskyggðri
sumarnótt, þegar sól er sigin i mar.
Ég vil sjá Stifluna og Vatnsdalinn.
Ég vil sjá hina eyðilegu fegurð Fiski-
vatna, og koma á brúnina, þar sem
maður nemur með auganu, það sem
Askja þögul hrópar og æpir móti
manni um hinn hrikalega og ófreska
mikilleik sinn. Ég vil sitja i hamra-
háum gljúfrum og heyra dúrr og
dynjandi stórfossins, ég vil liggja í
grónu brekkunni, þar sem ilmbjörkin
angar, og hlusta á ljóðið sem iitli
fossinn kveður. Ég vil vera þar sem
jarðhitinn blæs lúður gufuhverfanna
og grundin undir hristist, ég vil sjá
lignar ár liðast um grænar sléttur og
beljandi jökulsár ólmast um eyði-
sanda. Ég vil heyra innfjarða-báruna
gutla við steinana, og vera við gjögr-
in, þar sem útsæs-aldan ólgar og
svarrar, sogar og stynur. Ég vil heyra
til lómsins á eyðilegri heiðatjörn, og
sjá álftirnar líða loftleið sina, fagur-
vængjaðar og syngjandi. Ég vil heyra
rjúpumóður kalla á ungana í viðikjarr-
inu, og heyra hinn hróðuga miðnæt-
urssöng skógarþrastarins, og hlátur
hans um hádegisbilið, inni á milli
greinanna, þar sem hreiður hans er.
Ég vil heyra hávelluna við ísbrúnina
við norðlenzkan fjörð, og þegar ís-
ana leysir þar, sjá endurkomu æðar-
fuglsins í kvikum breiðfylkingum, og
heyra hið ákaflynda ástakvak blik-
anna berast um þveran fjörð. Ég vil
heyra hinn fátæklega búna snjótitl-
ing kveða ljósstúf sinn i skammdeginu
yfir alhvítu landi. og sjá hann, sumar-
skartandi sólskrikju, svarta og hvíta,
í auðn háfjallanna syngja fagnandi
Ijóðið um Snælands vornótf, því ég
hef þráð þig, Island, þessi ár sem ég
hef verið tjóðraður innan örskotshelgi
Litla-Hrauns
Og þó hef ég, þrátt fyrir þessa þrá
mína, hvern dag sem ég hef yerið
hér, getað sungið og lofað vætti lands-
ins fyrir það að ég er til; fyrir það
VTKAN