Vikan - 08.10.1959, Blaðsíða 21

í næsta blaði liefsl ný framhaldssaga:
^ Viini iaksóknarans
eftir Agatha Christie
Með myndum úr kvikmyndinni, sem gerð var eftir sögunni.
viO neinn karlmann nema Ivar bróður
sinn. En oft lá ég vakandi á nóttinni
og hugsaði um, hvað mikili asni ég
væri, að halda, að gyðjan Sjöfn, er nú
væri einhversstaðar úti í löndum, gæti
elskað tugthúsliminn Örn Ósland, sem
að sönnu hafði verið kátur náungi, en
maður, sem aldrei hafði getað komið
neinu i framkvæmd, og ég mundi þá
eftir öllu því marga, sem ég hafði ætl-
að að framkvæma um dagana, en aldr-
ei orðið neitt af.
Gyðjan Sjöfn og örn Ósland. Það
var hreint og beint hlægilegt, þegar
hugsað var tii þess, að ég var að drep-
ast, ráðalaus úr sulti og vandræðum,
þegar hún kom og lét mig fara að
vinna fyrir sig.
Oft, hafði ég fyrir munni mér Ferða-
lok. og var mér einkum fróun að fara
með þessa visu:
Hlógum við á heiði
himinn glaðnaði
fagur á fjallabrún;
alls yndi
þótti mér ekki vera
utan voru lífi lifa.
En þó að þetta liti svona út fyrir
mér, þegar ég lá andvaka á nóttinni,
þá var ég allt annarar skoðunar, þegar
ég vaknaði vel útsofinn — gamla
sjálfstraustið kom þá aftur (eða of-
trúin á sjálfan mig, sem sumir hafa
kallað það). Ég hlaut að geta lifað þó
að ég fengi aldrei Sjöfn; þegar timar
liðu hlyti ég að gleyma henni — eða
mynd hennar, að minnsta kosti, mást
eitthvað út.
40.
MÁLIÐ SKÝRIST
FYRIR LESANDANUM.
Sá, sem kann að lesa þetta, gerir
rétt í því að anda rólega. Eg geri þaö
sjálfur nú orðið, og það fyrir löngu.
Því það eru nú fram undir fjögur ár
síðan það skeði, sem ég hef verið að
skýra frá hér að framan. Ég er enn á
Litla-Hrauni og ég skrifa þetta þar.
Vegna kunningsskapar míns við Ivar
frá Hlíðarhúsum hafði þegar fallið
nokkur grunur á mig, en féð, sem ég
hafði eytt, svo og það, sem ég átti í
sparisjóði, og þó einkum dósir Jóns
Símonar, réðu baggamuninn og þóttu
sanna sekt mína.
Það mun vera fremur fágætt, aö
sakborningur, sem ekkert vill játa,
svari alltaf tómum sannleika fyrir
réttinum, en svo var það samt um mig.
Ég sagði þar sjaldan annað en það,
sem satt var, því ég þurfti aldrei á
því að halda að segja ósatt. Allir voru
sannfærðir um, að hvað sem mér liði,
þá væri víst, að þeir Ivar og Jón væru
sekir, svo öll viðleitnin við að sanna
sekt mína gekk í þá átt, að sanna sam-
band mitt við þá.
Tíu mánuðir liðu. Þá féll dómur—:
Þriggia ára betrunarvinna.
Það var látið í veðri vaka við mig,
að ée skvldi sækja um að verða látinn
laus. þar til hæstaréttardómur félli.
En ég sagði að ég kvnni svo vel við
mig þarna. að ég vildi ógiarnan fara.
En hið sanna var, að ég á þessari veru
minni í Steininum (ath i var orðinn
hálf feiminn við menn. Ég kveinkaði
mér við þá hugsun að menn bentu á
mig og segðu: „Þarna er hann örn
þjófur."
Hæstaréttardómurinn var staðfest-
ing á undirréttardóminum, eins og
flestir bjuggust við. Ég var fluttur á
Litla-Hraun, og hér er ég búinn að
vera nær þrjú ár, en nú er ég að verða
frjáls maður aftur.
Vilji einhver spyrja, hvernig mér
hafi liðið á Litla-Hrauni, þá myndi ég
svara: Ágætlega, fyrirtak. Þetta eru
engar ýkjur. Mér leiddist nokkuð
fyrstu vikuna sem ég var hérna, en
þegar hún var liðin var ég aftur orð-
inn sá örn Ósland. sem kunningjar
mínir könnuðust við hér áður: Jafn
kátur, og með sama sjálfstraustið, og
það hefur enginn dagur liðið, án þess
að ég hafi tekið lagið, ef ég hef þá
ekki verið syngjandi frá morgni til
kvölds.
En eins og skilja má, þá liggja or-
sakir til þessa. Ég var óvanur likam-
legri vinnu þegar ég kom hingað,
(nema það sem ég vann við ganga-
gröftinn), en ég hef frá fvrsta degi,
sem ég kom hér, gengið að vinnunni
með líku kappi og ég gekk að knatt-
spyrnunni forðum, þegar ég stundaði
hana. því ég er búinn að sjá, að á-
reynslan er yndi norrænna manna, og
ég var ekki búinn að vera hér nema
þrjá mánuði, þegar Heiðdal gerði mig
að verkstióra. Mér hefur verið sagt
að sækja um eftirgjöf af nokkrum
hluta hegningarinnar, en ég hef ekki
viljað gera bað. Ég hef brotið lögin,
en ég hef líka tekið út þá hegningu,
sem ég hef verið dæmdur i fyrir það,
og það er löngu liðinn sá tími, þegar
ég kveinkaði mér við að sjá menn;
það er eneinn sá maður nú, að ég þori
ekki að horfa framan í hann.
Mér er minnisstætt atvik. sem kom
fvrir begar ég var fluttur austur að
Litla-Hrauni Lögreglumennirnir. sem
með mér voru. stöðvuðu bifreiðlna á
Kambabrún. og snurðu mig hvort ée
víldi ekki koma út úr hénni. og siá
útsýnið af brúninni. Þeir hafa vafa-
laust vitað, að ég var búlnn að vera
ár i haldi, en ég þekkti hvorugan
þeirra, svo mér kom þessi hugulsemi
þeirra alveg á óvart. og hitnaði mér
þægilega við það um hjartaræturnar.
Veðrið var mjög fagurt þennan dag,
og var mjög skemmtilegt að geta horft
þarna yfir landið — einkum fyrlr
þann, sem i heilt ár hafði ekki komið
út fyrir garðveggi fangahússins við
Skólavörðustig.
Meðan við sátum á brúninni var
vörubifreið með háu hlassi að fika sig
upp eftir Kömbum, og sást þegar nær
kom, að hún var hlaðin hertum þorsk-
hausum og hryggjum; kom vist frá
Eyrarbakka og átti að fara tll verk-
smiðju í Reykjavik, sem býr til úr
þessu fóðurmjöl, sem gefið er svinum
sem ábætir, suður i löndum. Bifreiðar-
stjórinn stöðvaði bifreiðina vlð hliB-
ina á lögreglubifreiðinni, af þvi hann
vanhagaði um eitthvað, og þurfti ég
að ganga milli bifreiðanna til þess aS
komast i sæti mitt. En er ég gekk
þar, féll eitthvað ofan af bifreiðinni
og í höfuðið á mér, en ég var ber-
höfðaður. Ekki get ég sagt að ég hafi
meitt mig, en heldur var þetta óþægi-
legt. Fór ég að gá að hvað það væri
sem hafði dottið, og kom i Ijðs, að
það var þorskhaus, sem svona kump-
ánlega hafði kinkað til min kolli.
En ég þarf að segja frá atburðum,
er skeðu á Litla-Hrauni nokkru áður
en ég kom þar. Málafærslumaður úr
Revkjavik keypti Merkistein, sem er
rétt hjá Litla-Hrauni, en fyrlr hvern
hann keypti. var ekki kunnugt. Mán-
uði áður en ég var fluttur þangað,
^var farið að hlaða þar stóran hús-
prrunn. og um sama leyti var farið að
flvt.ia baneað timbur i hús, er kom tll
telgt, frá Noregi. Varla var grunnur-
inn tilbúinn. þegar smiðir komu úr
Revkiavik. og tóku að reisa húsið. og
siðan aðrir iðnaðarmenn, og var það
tilbúið um sama leyti og ég var flutt-
Framli. á blf Sj.
Nú hefst tími heimsókna
Veturinn er sá tími sem heimilislífið skipar æðsta sess. Þá verður aö leggja
Áherzlu á matargerð og bakstur, enda létt með hinum viðurkenndu
(|2^) krydd- og bökunarvörum
Brúnkökukrydd
Hunangskrydd
Allrahanda
Engifer
Karry
Kardemommur,
Kanel, heill
Kanel
Múskat
Negull,
Pipar,
Saltpétur
Rúllupylsu-'
Matarsódi
Súkkat
Kúmen,
Kókósmjöl
Vanillusykur
Sítrónusykur
Lárviðarlauf
Bláber
Hjartarsalt
Súpujurtir
Rauðkál
Karamellusósa
Salatolía
Sellofanpappir
í rúllum,
Vinsýra
Terdol þvottalögurinn í þvottinn; í uppvaskið.
Brauðraspurinn
er ómissandi við ýmiskonar pönnusteikur,
kótelettur, fisk o. fi.; gefur matnum óviðjafnan-
legt bragð og fallegan rauðgullin lit.
Eplakaka með raspi og rjóma er vinsæll eft-
irmatur.
Heildsöiubirgðir
Slti|ili«H k/r
SKIPHOLTI 1 REYKJAVIK
Sfmi 2-37-87.
VIKAN
21