Vikan - 29.10.1959, Blaðsíða 12

Skernmtilegur er Vilhjálmur.
Ég get ekki tekið undir með þeim, sem segja, að Vilhjálmur Þ. komi
of oft i útvarpið og sé ekki skemmtilegur. Ég heyrði erindi, sem hann
flutti um daginn um eitthvert norskt skáld, sem ég man nú ekki, hvað
hét, en það hefði orðið hundrað ára þennan dag, ef það hefði lifað. Og
það er alveg áreiðanlegt, aðef það erindi var leiðinlegt, þá veit ég ekki,
hvað er skemmtilegt, og ekki konan min heldur, því við vorurn búin að
fá hiksta af hlátri, áðuren Vilhjálmur var hálfnaður með erindið. Og
Karl Guðmundsson má sko sannarlega spjara sig, ef hann ætlar að vera
eins skemmtilegur einsog Vilhjálmur, þegar hann hermir eftir honum.
Ég efast um, að það komi nokkurntíma nokkur skapaður hlutur eins
skemmtilegur í útvarpið einsog Vilhjálmur, þegar hann flytur svona erindi,
— nema þá kannski Spike Jones, og þó efast ég um, að hann sé
skemmtilegri.
Vitlausir blaðamenn.
Menn eru oft að tala um það, hvað blaðamenn séu vitlausir. Ég hef
meirasegja heyrt blaðamenn tala um það sjálfa. En það er náttúrlega
ekki nein sönnun, því það eru ekki þeir, sem þekkja menn bezt, sem hafa
mest álit á manni Það hef ég heyrt stjórnmálamann segja í ræðu. Ég
hef spurt gamlan barnakennara, sem ég þekki. Hann sagðist ekki muna
eftir nema einum virkilega heimskum strák i bekk hjá sér, sem hefði
orðið blaðamaður. En hann væri það ekki lengur. Hann hefði orðið rit-
st.ióri og væri nú meirasegja líka hættur að vera það. En hann sagðist
hafa heyrt hann flytja erindi um daginn og veginn í útvarpið um dag-
inn og hann væri ábyggilega að minnstakosti jafnvitlaus og hann var í
barnaskóla, ef ekki vitlausari. Ef þetta er rétt hjá gamla kennaranum,
þá finnst mér það benda til þess, að menn geti minnstakosti orðið blaða-
menn, þó þeir séu kannski ekki mikið klárari en manni finnst þeir vera,
þegar maður les það, sem þeir skrifa. Hinsvegar er það náttúrlega
heldurekki nein sönnun fyrir því, að menn geti ekki orðið blaðamenn, nema
þeir séu eins vitlausir einsog maður gæti svarið, að þeir væru, þegar
maður ies biöðin. Ég þekki til dæmis blaðamann, sem er ekkert vitlausari
en gengur og gerist, svona að tala við hann, þegar hann er allsgáður,
og ekki lengi í einu.
Það, sem ég á við sko, með blaðamennina, er þetta: Það er ekki
rétt að taka fyrir heila stétt og segja, að hún sé vitlaus, þóað maður
þekki kannski engan i henni, sem er það ekki. Þóað það væru ekki
nema l^annski einn eða tveir menn i þessari stétt, sem væru öðruvisi,
þá væru þeir hafðir fyrir rangri sök. Og það er nóg ranglæti í þessum
heimi, þóað almenningur fari ekki að taka þátt í því.
Séð úr borðstofu í eldhúsið. Enginn veggur er þar á milli.
Hér sjáum við inn í stofuna af tröppum hússins. Takið eftir
því, hvernig arninum er valinn staður.
Löggan er ekki vitlaus.
EITTHVERT allra svívirðilegasta gaul, sem ég
veit um, er það, þegar mcnn ern að stríða lögg-
unni á því, hvað hún sé vitlaus. -— Ég er nefni-
lega stórefins í, að húri sé eins vitlaus einsog
menn halda. Og þó hún sé það kannski, þá
finnst mér óþarfi að vera að gjamma um það,
því ekki getur lögreglan gert að því, hvernig
hún cr, frekar en aðrir. Það er ætfazt til þess, að
prófessorar og póstmcnn og svoleiðis gæjar séu
klárir í perunni, en ekki lögregluþjónar. Og ég
þori að veðja um, að mest af þessu pípi um,
hvað lögregluþjónar séu vitlausir, er bara afþvi
menn öfunda þá af því, hvað þeir eru stórir og
myndarlegir.
Hvað segja menn þá um það að fara að striða
prófessoronum og póstmönnonum á þvi, hvað
þeir eru litlir og vesældarlegir?
Ég þekki útlending, sem vinnur við eitt af
sendiráðonum hérna, og spurði hann að þessu.
Og hann ætti sannarlega að þekkja lögreglu i
öðrum löndum, því hann sat einusinni inni í
tvö ár í New York fyrir eitthvað og svo aftur
seinna i tiu mánuði í Hamborg. Og hann sagðist
stórefast um, að lögreglan hérna væri eins vit-
laus einsog ég sagði honum, að menn héldu, og
hann væri ails ekki hundraðprósent vissum, að
lnin væri neitt vitlausari en lögreglan annar-
staðar.
Ég lief sjálfur hlustað á það, þegar ellefu ára
strákur var að striða lögregluþjóni, sem ekki var
í búning, og segja, að löggan væri miklu vit-
lausari en annað fólk. Lögregluþjónninn reyndi
að fara vel að stráknum og sagði honum að
halda kjafti, — pabbi lians væri sprúttsali. En
strákurinn espaðist bara við það, að löggan
reyndi að fara vel að honum, og sagði, að það
væri búið að panta einkatíma handa vaktinni
hans í fyrstabekk i ísaksskólanum. — Þá hljóp
lögregluþjónninn náttúrlega og reyndi að hand-
taka strákinn, en hann tók til fótanna, og löggan
náði honum ekki fyrr en inná Barónsstíg.
Og ég sá það með mínum eigin augum, að
hann barði strákinn ekki, heldur kleip hann
bara svolitið og sneri uppá handlegginn á hon-
um og sleppti honum réttstrax, þegar hann var
farinn að skæla. En ég get lagt eið útá það, að
hann barði hann ekki. Og hann var heldurekki
í búningi, og strákurinn var ekki kominn á lög-
aldur sakamanna og var ekki drukkinn.
Það er ekki að marka, þó löggan verði kannski
þreytt á því að heyra gapið i fyllibyttonum um
það, hvað hún sé vitlaus, og skreppi kannski
niður i kjallara og reki uppi þær tærnar, svoað
það verði friður uppí varðstofu að spila biljarð
fyrir pípinu í þeim. Og hvað mundu menn segja,
ef það kæmi nú i Ijós, að lögreglan væri alls ekki
svona vitlaus, heldur þættist bara vera það, til-
þessað menn vöruðu sig síður á henni?
Beygja, — af því það er verra.
SVO ER ÞAÐ annað, sem er orðin næstum
eins mikil tízka og að halda því fram, að menn
séu misjafnlega miklar fyllibyttur, eftirþvi
hvað þeir gera, — og það er að imynda sér,
að allt það, sem manni finnst vont, hljóti að
vera gott fyrir þá, -— eins og að fara í kalda
sturtu og snemrna á fætur á morgnana og að