Vikan - 29.10.1959, Blaðsíða 21

hitti þaö i stlganum, og svo fltftir það sér íram
hjá. £>að gera allir aðrir í húsinu líka. Það er
ekki erfitt að geta sér til, hvað fólkið heldur, ...
að ég sé niður brotinn og taugaveiklaður vesa-
lingur. Karlmannsandlit í glugga á fjórðu hæð í
slagveðursrigningu !
— Var íbúðin í húsinu á móti mannlaus?
— Já, ég fór og talaði við húsvörðinn. Hann
sagði mér, að íbúðin væri til leigu og hefði verið
laus í þrjá daga.
— Hafið þér séð nokkuð þar siðan?
— Nei.
— Þér eruð sannfærð um að hafa séð brúðuna?
Það var mikil rigning, og áreiðanlega hefur vatnið
streymt niður gluggann yðar og einnig gluggann
í íbúðinni á móti.
•— Ég er þess fullviss, að ég sá brúðuna, svaraði
Margrét rólega, eins viss og ég er sannfærð um,
að ég er enn með fullu viti. En Þar sem ég hef
leitað til yðar, getið þér með sanni sagt, að eftir
a]lt sé ég alls ekki svo viss um það.
Margrét þagnaði og leit í aðra átt.
— Strax eftir þetta byrjuðu símhringingarnar,
sagði hún.
3. KAFLI.
3. mai.
Nú ákvað Margrét að reyna að hrista ofsóknar-
ana af sér. Það virtist að vísu harla vonlítið, —
þeir vissu, hvar hún starfaði og hvar hún áttl
heima, og ef þeir misstu sjónar af henni, mundu
þeir fíjótlega komast á sporið aftur. En það var
orðin knýjandi nauðsyn fyrir hana að reyna að
sleppa undan þeim, — jafnvel þótt ekki væri nema
stuttan tíma.
1 miðdegishléinu ætlaði hún að ganga út úr
skrifstofubyggingunni og halda til vinstri, enda
þótt ætlun hennar væri að snúa skömmu síðar
við, halda í öfuga átt og reyna að halda sig alltaf
þar á götunni, sem mannfjöldinn var mestur.
Þaðan ætlaði hún svo að laumast inn í einhverja
stórbyggingu, taka lyftuna upp á einhverja hæð
og aðra lyftu niður aftur, en nema staðar á fyrstu
eða annarri hæð og ganga þaðan niður og út um
bakdyrnar.
Hún hafði fyrir fram kynnt sér margar hinna
stóru bygginga i kring, anddyri þeirra, lyftukerfið
og inngangana, og henni var kunnugt um þær
byggingar, sem hægt var að ganga í gegnum og
komast þannig frá einni götu til annarrar. Hún
hafði ákveðið að henda upp peningi til þess að
kveða á um, hvaða útgang hún skyldi nota, — og
gera það ekki fyrr en á síðasta andartaki, svo að
hún vissi það jafnvel ekki sjálf fyrir fram. Hún
var nefnilega farin að halda, að þeir gætu einnig
lesið hugsanir hennar.
Þetta kvöld var innkaupataskan ekki nema hálf,
þegar hún gekk inn í gamla húsið í Tíunda stræti.
Hún hafði ekki haft góða matarlyst upp á síð-
kastið. Henni virtist stiginn lengri en venjulega,
og þegar hún kom upp í íbúðina, grandskoðaði
hún sjálfa sig í speglinum í forstofunni. Hún var
greinilega að leggja af, og litarhátturinn var ekki
heilsusamlegur. Þetta reyndi á hana.
Hún lagaði kvöldmatinn næstum ósjálfrátt og
i leiðslu. Hún hitaði upp hálfa dós af súpu frá
deginum áður, en lagaði auk þess sósu og hitaði
kartöflur, sem hún snæddi með köldu kjöti. Hún
tók varla augun af útidyrunum. meðan hún
snæddi.
Seinustu dagana hafði henni fundizt sem rann-
sóknin á íbúð hennar væri um garð gengin.
Hafði þeim ekki tekizt að finna það, sem þeir
bjuggust við að finna hér? Eða höfðu beir fundið
eitthvað? Nei, það gat ekki verið, þvi að þá hefðu
þeir auðvitað hætt að veita henni eftirför, og hún
var sannfærð um, að eftir því hefði hún verið
búin að taka, ef svo hefði verið.
Síminn hringdi.
Hún tók tólið og svaraði: — Halló!
Enginn svaraði. Það var þögn hinum megin á
línunni, heyrðist aðeins hinn daufi sónn, sem er
til merkis um, að samband sé á. Hún hélt sig
lika geta heyrt daufan andardrátt.
— Halló!
Enn ekkert svar, en að lokum heyrðl hún smell,
sem gaf til kynna, að sambandið hefði verið rofið.
Hún lagði tækið á með dynjandi hjartslætti og
fann óttann vaxa innra með sér. Auðvitað hefði
þetta getað verið einhver, sem valdi skakkt númer
og varð ekki viss um Það, fyrr en hann heyrði
rödd hennar. Þannig hafði það getað verið, en hún
trúði ekki beirri skýringu.
Hún varði þvi, sem eftir var kvðldsins, til að
stara á símtækið, dauðhrædd um, að aftur yrði
hringt, en ekki sagt aukatekið orð hinum megin
línunnar.
Þetta kvöld gerði hún sérstakar varúðarráðstaf-
anir, áður en hún fór í rúmið Eins og venjulega
ýtti hún þungum hægindastól fyrir dymar, en
setti nú auk þess borð upp á stólinn.
Morguninn eftir, þegar hún var byrjuð starf
sitt hjá herra Trent, en hún var einkaritari hans,
hringdi síminn hjá honum. Hann tók upp tólið,
en rétti Margréti það siðan.
— Það er til yðar. Ég held, að það hafi orðið
eitthvert slys.
— Slys? endurtók hún skelkuð. — Ég get ekki
hugsað mér, hver það er, sem dettur í hug að
hringja til mín hingað . . . Halló!
Þögnin, — þessi dauðaþögn, -— og síðan sam-
bandið rofið.
-— Ég held, að sá, sem hringdi, hafi slitið
sambandið, sagði stúlkan við skiptiborðið. — Þér
verðið að afsaka, en sambandið var ekki slitið hér.
— Er eitthvað alvarlegt á seyði? spurði herra
Trent.
Margrét vætti þurrar varir sínar með tungu-
broddinum og reyndi að láta sem ekkert væri.
Hann horfði vingjarnlega og dálítið áhyggjufull-
ur á hana.
— Nei, tautaði hún. — Það held ég ekki. Ég, . . .
sambandið hlýtur að hafa slitnað.
En þetta hélt áfram, — ekki á hverjum degi,
en stöku sinnum hringdi síminn. Og meðan
Margrét barðist við að missa ekki alveg stjórn fi
sér, var tækið lagt á hinum megin.
Hún íhugaði þann möguleika að láta taka frfi
sér símann, en faðir hennar í Seattle var svo
ánægður með, að hún skyldi hafa síma. Hann
hafði sagt henni það í bréfi nýlega. Hann hringdi
til hennar öðru hverju, aðallega til að heyra rödd
hennar, og ef hann nú hringdi og fengi að vita,
að hún hefði ekki símann lengur, mundi hann
verða áhyggjufullur. Það vildi hún sízt af öllu
eiga á hættu. Það þurfti þó ekki að draga foreldra
hennar inn i þetta.
Dr. Norton leit á klukkuna og andvarpaði af
nokkurri óþolinmæði. En sem komið var, komu
varla til hans nema einn til tveir sjúklingar á dag,
en til allrar óhamingju átti hann von á öðrum
sjúklingi núna.
— Ungfrú Corday, mér þykir það leitt, en ég &
von á öðrum sjúklingi. Viljið þér biða, eða eigum
við að halda samtalinu áfram síðar?
Hún hristi höfuðið. — Það á ég ekki svo gott
Framhald A bls. 86.
Hún tók tólið og
svaraði. — Halló!
— Hinum megin á
línunni var dauða-
þögn, en hún hélt
rig geta greint
andardrátt . . .
V I K A N
21