Vikan - 29.10.1959, Blaðsíða 6

Eg veit eiginlega ekki, á hverju ég átti von,
þegar ég sagði Axel, að við ættum von á
barni. Ég vissi, að hann var giftur. Ég hafði
vitað það lengi, en samt hafði ég ekki hætt
að umgangast hann. Hann sagði mér það,
þegar við höfðum verið saman í þrjá mánuði, en
þá var það um seinan. Mér fannst ég ekki geta
verið án hans, og hann sagðist ekki geta lifað án
mín. Það kom samt bráðlega í ljós, að það gat
hann með hægu móti.
— Þú verður að segja konunni þinni frá þvi. Þú
verður að biðja hana um skilnað, sagði ég. Við
sátum í bíl hans, sem hann hafði ekið út á lítt
farinn veg fyrir utan borgina. Þannig var þetta
alltaf, — við forðuðumst borgina, — því að þá
vorum við óhult. Ég hafði ekki hugsað um þetta
þannig áður.
— Þú ert kjáni, sagði hann. — Vera mundi aldrei
veita mér skilnað.
Skyndilega varð mér allt Ijóst. Hann var að-
eins drengur, sem leitaði skjóls í pilsum konunnar,
þegar í nauðir rak.
— Það ert víst frekar þú, sem ekki vilt skilnað,
sagði ég í uppgjöf.
— Heyrðu nú, elskan, sagði hann. Hef ég nokk-
urn tíma minnzt á það, að ég vildi skilnað? Hef
ég nokkurn tima iofað þér því?
Ég hristi höfuðið. Hann hafði á réttu að standa.
Hann hafði sagt mér, að honum og konu hans
kæmi ekki sem bezt saman. Faðir hennar var efn-
aður, og Axel var hátt settur í fyrirtæki hans.
Hann yrði auðvitað að 'segja upp vinnunni, ef
hann fengi skilnað. Og bíllinn, — fyrirtækið átti
hann víst líka?
Það fór nú að renna upp fyrir mér ljós.
— Viltu aka mér heim? sagði ég. Ég hálfhvísl-
aði, en hann heyrði vel til mín og ræsti bílinn.
Hann þagði lengi. Ég hélt, að hann væri að
hugsa um skilnaðinn. Þau áttu engin börn, og
Vera mundi hæglega komast af án hans. En Það
var ekki það, sem hann var að hugsa um.
— Hvað ætlarðu að gera? spurði hann, þegar
við vorum næstum komin heim í drungalegu göt-
una, þar sem ég bý í ódýrri íbúð.
— Hvað þá? spurði ég. Ég hafði velt þessu fyrir
mér lengi, en ég sá ekki neina lausn á málinu.
— Ég þekki náunga, sem getur bent þér á heim-
ilisfang konu einnar, sagði hann. Ég starði skelfd
á hann. Ég ætlaði ekki að láta eyða fóstrinu. Það
er lífshættulegt.
— Nei, sagði ég aðeins. Bifreiðin nam staðar
fyrir utan húsið, þar sem ég bý.
— Birte, sagði hann heldur hranalega.
— Hvað?
— Verður þú að segja, hver er faðir barnsins?
Geturðu ekki sagt, að þú vitir það ekki?
Ég hefði getað slegið hann, en ég sat á mér.
— Þú ættir að skammast þín, heigullinn þinn,
sagði ég. Siðan skellti ég bílhurðinni og hljóp upp
stigann. Ef til vill vonaði ég meira að segja þá,
hafi starað upp í loftið tímum saman, en loks brast
ég í grát. 1 fyrstu létti mér engan veginn við að
gráta. Ég fór á fætur á morgnana full af drunga
og þreytu. Ég vann allan daginn á hárgreiðslu-
stofunni og fór síðan heim á kvöldin. Ég fór aldrei
í búðir, og bjó aldrei til mat á litlu eldavélinni
minni. Ég var ekki svöng, — bara þreytt. En ég
gat ekki sofið, — aðeips grátið.
En einn góðan veðurdag hurfu tárin. Ég hætti
að minnsta kosti að gráta og tók að hugsa. Nú
varð ég að sjá fyrir mér sjálf. Mamma dó, þegar
ég var sextán ára, og pabbi giftist ári síðar stúlku,
sem var litlu eldri en ég. Okkur kom illa saman,
og mér kom ekki til hugar að leita til þeirra. En
ég hafði hugboð um, að ég mundi aldrei geta ráðið
fram úr þessu sjálf. Hvað átti ég að gera við litla
barnið? Ég bjó í litlu kvistherbergi og hafði enga
peninga til þess að kaupa mér íbúð, þótt mér hefði
boðizt hún. Ég hafði ekki heldur efni á að borga
háa húsaleigu. Ég var búin að Ijúka hárgreiðslu-
námi mínu, og enn vann ég mér ekki nægilega
mikið inn til þess að geta séð fyrir barni.
Barn gerir einnig kröfur til móður og föður.
Smátt og smátt fór mér að verða Ijóst, að barnið
varð að eignast föður.
Ég hugsaði um þá ungu menn, sem ég þekkti.
Þeir voru sárfáir, og mér varð í sífellu hugsað
til Kristjáns. Ég lá uppi í rúminu minu og ákvað,
að Kristján skyldi verða faðir barnsins míns. Úr
því að Axel gat hagað sér svona ruddalega, gat ég
það líka.
Ég fór i fallegasta kjólinn minn og fór inn til
Kristjáns til þess að fá lánað te. Auðvitað lánaði
hann mér það, og ég spurði hann um leið, hvort
hann vildi ekki koma inn til min og drekka með
mér te. Og Það vildi hann.
Þetta var næstum allt of auðvelt. Kristján kom
eins og þægur rakki. Það var unun að vera með
honum í stað þess að sitja ein heima og gráta. Við
fórum í kvikmyndahús og horfðum í búðarglugga,
— ekki á neitt sérstakt, þvi að hvorugt okkar vann
sér ýkjamikið inn. Hann var trésmiður, en hann
hafði verið í bréfaskóla og tekið próf í byggingar-
fræði, en hann vann enn við trésmíðar. Það var
engu líkara en prófið, sem hann tók, væri ekki
tekið gilt, vegna þess að hann hafði verið í bréfa-
skóla. Að minnsta kosti var tilboðum hans aldrei
svarað, sagði hann. Hann talaði mikið um sjálfan
sig. Hann var einnig einstæðingur. Hann átti
reyndar gamla móður, en hún var á elliheimili, og
hann hafði naumast efni á að heimsækja hana,
því að það var langt þangað, og hann varð alltaf
að búa á gistihúsum. Hún var of hrum til Þess að
koma að heimsækja hann, svo að Þau sáust sjald-
an, en hann skrifaði henni að minnsta kosti tvisv-
ar í viku.
Ég held, að Kristján hafi verið mjög einmana.
Ég held, að honum hafi þótt vænt um að vera með
mér. En ég var ekki alls kostar ánægð. Kristján
að hann hlypi á eftir mér og segði, að hann mundi
ekki svíkja mig, -— að það mundi rætast úr þessu.
En hann ræsti aðeins bílinn og ók af stað.
Ég bý í kvistherbergi, og þar uppi eru aðeins
tvö lítil herbergi. Auðvitað rakst ég á Kristján í
þröngum hænsnastiganum á leiðinni upp.
— Halló, Birte, sagði hann. ■— Hvað liggur á?
— Ég er að fara upp, sagði ég stutt. Mig lang-
aði ekki til þess að tala við hann núna. Hann býr
í hinu kvistherberginu og er einkar viðfelldinn
náungi. Áður en ég kynntist Axel, höfðum við
Kristján verið saman nokkrum sinnum, og hann
hafði stundum drukkið te inni á herberginu minu.
Við vorum vön að fá lánað kaffi, sykur og sígar-
ettur hvort hjá öðru, en i dag vildi ég helzt ekki
tala við hann.
Ég fann. að hann staldraði við og horfði á mig,
en ég flýtti mér upp á herbergið mitt. Án þess að
kveikja varpaði ég mér í rúmið. Ég held, að ég
var indæll piltur, ég sé það núna. Ég man eftir
því, er hann kyssti mig í fyrsta sinn. Við höfðum
verið saman í kvikmyndahúsi, og hann kyssti mig
við dyrnar að herberginu sínu.
— Þú ert þreytt, Birte litla, sagði hann. Það var
föstudagur, og hárgreiðslustofan hafði verið opin
fram eftir. Við höfðum komið á síðustu stundu
í kvikmyndahúsið.
— Við skulum sleppa kvöldkaffinu. Farðu nú
að sofa.
Og skyndilega fór ég að gráta, vegna þess að
hann sýndi mér svo mikla umhyggju. Koss hans
var heitur og hikandi, og mér varð skyndilega
ljóst, að ég gæti aldrei látið líta út sem hann væri
faðir barnsins míns.
Ég háttaði og velti þessu fyrir mér. Ég hugsaði
lengi, og ég vissi mætavel, að það væri mikið
öryggi í því, að hann yrði faðir barnsins míns. Ég
hugsaði um það, hversu vel okkur mundi líða. Við
mundum eignast eigið heimili, — og ég mundi
hugsa vel um hann. Ef til vill gæti maður fundið
hamingjuna, þótt hún væri byggð á eintómum
lygum og blekkingum?
Barnsins vegna ákvað ég að láta verða af þessu.
En ég vissi, að þetta yrði ekki auðvelt, því að mér
var farið að þykja mjög vænt um Kristján. En ég
varð að hugsa um barnið — og sjálfa mig.
__ Tækifærið gafst, fyrr en ég hafði þorað að vona.
Kristján var reyndar enn afar hlédrægur. Hann
bauð mér góða nótt með kossi á hverju kvöldi, en
kossar hans voru einungis blíðukossar, — Þar til
húsbóndi hans talaði við hann einn góðan veður-
dag. Það var eitthvað varðandi höfn á Grænlandi.
Þeir voru að leita að byggingarfræðingi; og hafði
ekki Kristján tekið slíkt próf?
Hann var svo hamingjusamur, þegar hann sagði
mér frá þessu, að ég komst ekki hjá því að sam-
6
VIKAN