Vikan - 29.10.1959, Blaðsíða 29

SÖLUTÆKNI,
Framli. af bls. 15.
hefur eiginlega alltaf fundizt, að ég
hefði ekert við hana að gera.
— E.n nú skuluð þér líka komast
á aðra skoðun! Berg tók við flösk-
unni og sló tappann úr henni, svo
að small við. — Fáið yður nú sæti
hérna, ungfrú María, og svo sjáum
' við til ...
Og myndirnar kviknuðu hver af
annarri á sjónvarpsskyggninu, en að
öðru leyti var myrkt í stofunni, —
myrkt, hlýtt og notalegt. Axel Berg
rabbaði og reykti vindilinn og skenkti
koníak i glösin, jafnóðum og þau
voru tæmd. María gerðist rjóð og
heit í vöngum. Það var eins og hún
veitti því ekki athygli, að Berg hafði
tekið um hönd henni, — að minnsta
kosti lét hún það afskiptalaust.
Berg varð öðru hverju litið út • að
glugganum, enda þótt hann léti ekki
á því bera. Honum þótti sem hann
heyrði hvað eftir annað þrammað
þungum skrefum þar úti fyrir, en það
var glymjandi hljómlist í sjónvarpinu,
svo að það var ekki svo gott að greina
það....
— Láttu ekki eins og kjáni, flissaði
María og sleppti öllum þéringum. —
Ég, sem er orðin hálfgerð kerling.
— Mig langar til að eiga með þér
skemmtilega og notalega stund,
María, svaraði Axel Berg. ■— Og Það
er tóm vitleysa, að þú sért....að þú
sért farin að reskjast....
— Ég er að minnsta kosti ekki yngri
en þú, flissaði María.
— Ég vil ekki reyna að geta mér til
um aldur þinn, en hitt veit ég, að þú
lítur út fyrir að vera seytján ára —
og ekki mánuði eldri, fullyrti Berg
sölumaður. Og enn fyllti hann glös
þeirra.
Allt í einu varð Mariu ijóst, að sjón-
varpssendingunni var lokið. Frá heið-
um og ljósum skyggnisfletinum barst
dauft skin um stofuna. Og María and-
varpaði.
— Þá er þetta búið, Axel. Fyrir fullt
og allt....
— María.... Hún heyrði hvísllága,
þýða rödd hans í eyra sér. — María, ...
langar þig mikið til þess, að þú fáir
að halda viðtækinu?
— Það veiztu, Axel. Og þú veizt
líka, að það getur ekkert orðið af
því.. ..
— Hvaða vitleysa.... Víst getur
orðið af þvi.
—Hvað segirðu.... hvað áttu eig-
inlega við....
— Ég gæti til dæmis gefið þér við-
tækið.....Maria. . . .
Hún leit snöggt á hann. . . . í augu
honum, sem störðu á hana þrungin yl
og blíðu. Hún ætlaði að segja eitt-
hvað, en hann varð henni fyrri til.
— Kysstu mig, María, og þá er við-
tækið þín eign.
— Nei, nei.... kjáninn þinn....
Hún hörfaði undan, en hann var ekki
á því að láta hana sleppa
— Aðeins einn koss, María, bað
hann og laut að henni, — aðeins einn
koss, og viðtækið er þín eign....
Mariu svimaði. Koniakið hafði st!g-
ið henni til höfuðs, tendrað bjarta og
vermandi glóð í æðum hennar. — Já,
en hefurðu ráð á að gefa mér slíka
— Ég bæði meina það og hef ráð á
því.... Maria, aðeins einn koss, og
viðtækið er þin eign,.... heyrirðu
það... •
Og María lét hann ekki þurfa að
ganga eftir sér lengur. Axel Berg
hlaut þann koss, sem hann bað um, —
koss, sem hann mundi áreiðanlega
lengi muna, þvi að María var kannski
ekki alveg eins óreynd í Þeim sökum
og hún vildi vera láta
Skyndilega hrökk hún við. — Axel,
hvíslaði hún, — það er ekki dregið
fyrir gluggana....
Axel Berg brosti. — Hvað gerir það
til? Hver skyldi svo sem fara að ga>gj-
ast inn til okkar?
— Það er aldrei að vita....
Hún brá sér út að giugganum og
dró tjöldin fyrir þá í snatri. Að því
búnu hvarf hún aftur til Bergs, settist
við hlið honum sem fyrr, og ástúðlegt
bros lék um varir henni. — Einn koss
er nú ekki mikil borgun fyrir heilt
sjónvarpstæki, sagði hún.
— Það er fullnaðarborgun, María.
Að minnsta kosti kref ég ekki um
meira, svaraði hann. — Ég er ekki
neinn flagari, máttu vita. Og nú verð
ég að hafa hraðan á, — því miður. . . .
Það var ekki laust við, að Maria
yrði fyrir vonbrigðum, þegar Axel
Berg hvarf svona skyndilega á brott.
Og þó.... ef til vill var það þeim
báðum fyrir beztu, þegar allt var
skoðað..... ekki gott að vita, hvar
það kunni að lenda, þegar maður var
kominn í slika stemmningu, — því að
vitanlega var María nógu greind og
reynd til að gera sér ljóst, að maður-
inn meinti svo sem ekkert með þessu,
ekkert alvarlegt, — svona fínn mað-
ur. . . .
Og samt sem áður hlaut hann að
hafa meint eitthvað Hún hlaut að
vera honum einhvers virði, fyrst hann
vildi kaupa af henni einn koss við
siiku okurverði. ■— Aðeins einn koss,
María, og sjónvarpið er þín eign,
hafði hann sagt. Já, það hafði hann
sagt, — meira að segja hvað eftir
annað.
Sannarlega var ekki hægt að kalla
slíkt annað en rausn, — stórkostlega
rausn. Hann hlaut því að meina eitt-
hvað meira. maðurinn. Það gat ekki
hjá því farið.
Það leið ekki heldur á löngu, áður
en henni varð það ljóst. Kristinn kom
til hennar inn í eldhúsið skömmu
seinna, þar sem hún stóð við borðið
og var að þvo upp kaffibollana og
glösin.
— Jæja. þá er siónvarpsviðtækið
þín eign, María, mælti hann, en var-
aðist að líta framan í hana.
— Jæja, svaraði hún og fremur stutt.
í spuna. — Og hvernig stendur á þvi,
að þú segir það....
— Stendur á því? Ætli ég fari ekki
nærri um það, — ég, sem keypti það
handa þér. -— borgaði Það meira að
segia út i hönd....
.— Hvað ertu að segia? Keyptir
bú. . . .
— Óiá, María. ég gerði Það. . . .
Kristinn glotti við. — Heldurðu. að ég
kæri mig um, að þessi flagari sé að
flækiast hérna. . . . eft.ir það. sem ég
sá til ykkar hérna inni í stofunni i
kvöld? Nei. óekki. Ég boreaði honum
upphæðina hérna úti á hlaði og sagði
honum. að Það væri vissast fvrir hann
að láta ekki sjá sig hérna oftar. . . .
— Og hann hefur vitanlega heitið
því?
— Ekki bar á öðru.
Eit.t andartak stóð María bungt
huesi. Já. einmitt.... Það hafði þá
verið bað. sem hann meinti....... að
Voma út siónvarpsviðtækinu — og
ekkert annað. Aðeins einn koss María,
og viðtækið er bin eign. hafði hann
bvíslað Og nú var komið fram, að
hann bafði reiknað betta rét+ út,.
Kristinn ræskti sig dálit;ð vand-
ræðalega. — Viltu gera mér þann
groíða. María. að minnast, ekkert á
betta við hann Lárns bróður. ha. . . .
'f’að er ekki að vita. hvernig hann
liynni að taka Því, skilurðu....
— Já, Kristinn, ég skal víst þegja.
-— En hins vegar máttu gjarna
muna það. að það var ég, sem gaf þér
viðtækið, mælti Kristinn lágt, um leið
og hann gekk út úr eldhúsinu. Hann
hafði heyrt fótatak bróður sins úti
fyrir og kærði sig ekkert um, að hann
rækist á þau Maríu ein saman i eld-
húsinu.
Lárus kom inn frá mjöltunum. Það
lagði af honum ramman mykjuþef.
Hann gekk að vatnskrananum og tók
að þvo sér. rabbaði við Mariu svona
um allt og ekki neitt, þangað til hann
Höfum ávallt til fjölbraytt
úrval af
GITURUM
Otvegum einnig og seljum
allar tegundir hljóöfæra
Hljóðfsrov. Sígríðsr Helgodóttur
Vasturver — Rtykjavfk — Simi: 11315.
gat ekki lengur á sér setið.
— Jæja, þá, er sjónvarpstækið það
arna þín eign, María, sagði hann.
María starði á hann. — Hvað kemur
til, að þú segir þetta, Lárus? spurði
hún undrandi.
Lárus brosti gleitt. — Láttu mig
vita það, María litla. Jú, ég stöðvaði
hann hérna niðri á veginum og keypti
af honum viðtækið, borgaði honum
það út i hönd. Og ég keypti Það handa
þér, María, mundu það.... Og mundu
það líka að hleypa þessum kvennabósa
áldrei hér inn fyrir dyr framar....
María svaraði ekki strax. Það var
ekki laust við, að varir hennar herpt-
ust saman. Hann hafði svei mér ekki
tapað á þessum kossi, sem honum
tókst að gabba hana til að gefa sér,
þessi.... sölumaður....
Lárus ræskti sig vandræðalega ■—•
En eins ætla ég að biðja þig, María. . . .
að hafa aldrei orð á þessu við hann
Kristin bróður. Það er aldrei að vita,
hvernig hann kynni að taka þvi. . . .
En hitt máttu gjarna leggja þér á
minni, að það var ég, sem gaf þér
viðtækið....
4RV//D
— Sagðir þú ekki Eva Elisakows-
aretarewitchzakowaouy ?
LITIR FYRIR
BRÚNHÆRÐAR.
Framh. af bls. 18.
brúnin á skábandinu komi aftan á
pottaleppinn. Þræðið nú skábandið
þétt, ,og látið tvöföldu brúnina (sár-
kantana) á pottaleppnum koma al-
veg í brotið á skábandinu. Þræðið
allan hringinn, og endið þannig, að
2J sm standi út fyrir hornið. Sting-
ið nú tæpt í brún á skábandinu
bæði kringum pottaleppinn og
böndin, sem standa út fyrir. Bætið
við í fléttuna einu stungnu ská-
bandi, um 20 sm. Gangið frá flétt-
unni með svörtum tvinna.
Hinn pottaleppinn, sem táknar
stúlku, skal sauma eins að öðru
leyti en því, að lykkjur, sem tákna
hárlokka, skal sauma við eyrun í
stað fléttunnar á hinum.
V I K A N
29