Vikan - 29.10.1959, Blaðsíða 27

FJÖLBREYTT ÚRVAL:
einlitir, fjöldi lita
mynstraðir, og mynstra
IwlCDZk (lll
lilenzk viuiia
jsknzku
WILTON
Gólfteppið er orðinn nauðsynlegur hlutur í nútíma húsbúnaði. Þrátt
fyrir vandaða innréttingu, fallega liti og nýtízku húsgögn, verður
íbúðin kuldaleg, ef gólfteppið vantar. Það er alkunnugt, að hægt er að
komast af með mun færri húsgögn í stofu, sem lögð er gólfteppi. Og
meir en það: Teppið er hægt að nota til þess að leggja áherzlu á fai-
legan stól, borð eða gluggatjald, og raunar er það nauðsynlegur hlutur
til þess að fá fram nákvæma og listræna litasamsetningu, en einmitt
það er kjarni málsins í nútíma húsbúnaði.
COLFTEPP ACERÐIM HA
Skúlagötu 51 — Símar 23570 og 17360
gólfdrcglamir
KLÆÐUM HORNA MILLI
íbúðir
Skrifstofur
Skóla
Kirkjur
Samkomuhús
jarðarlestinni, og það, standi yður fyrir einhverra
hluta sakir lifandi fyrir hugskotssjónum?
Dr. Norton strauk hökuna. Þetta var áreiðan-
undarlegasta samtalið, sem hann hafði átt við
sjúkling.
— I gær sögðuð þér mér frá símahringingunum,
sagði hann. — Þær voru hluti af ofsóknunum,
og þær er þó hægt að rannsaka. Getið þér bent
mér á fleiri ótvíræð merki um ofsóknir yður á
hendur?
— Já, svaraði hún. — Fyrir tveimur vikum
gerðu þeir tilraun til að myrða mig . . .
Hún var komin niður á neðanjarðarstöðina á
ieiðinni á skrifstofuna. Hún var að hugsa með
sjálfri sér, hvort hún ætti að segja upp stöðu
sinni, — því að hvaða möguleika hafði hún til
að komast hjá ofsækjendunum, þegar þeir vissu
bæði heimilisfang hennar og einnig, hvar hún
starfaði?
Eins og venjulega voru þrengsli mikii á braut-
arpallinum. Fólkið stóð í kös og beið þess, að
lestin kæmi, og margir reyndu að troða sér fram-
ar til þess að vera öruggir um að komast með
næstu lest. .Margréti var ýtt ti] og frá í þvögunni.
Hún reyndi að spyrna við fótum, og þegar lestin
ko.-i í ljós, varð hún skyndilega smeyk um, að
henni kynni að verða stjakað a]la leið út á tein-
ana beint undir æðandi lestina.
Einhver hafði lagt höndina á öxl henni. Henni
yar þessi snerting alls ekki að skapi, en vissi, að
ekki tjóaði að mótmæla henni hér i þrengslunum
á brautarpallinum.
Um leið og lestin kom á fullri ferð, íann hún
höndina færast á milli herðablaðanna og þrýsta á.
Hún ætlaði að víkja sér til hliðar, en höndin var
þegar búin að hrinda henni áfram. Hún missti
jafnvægið og hrasaði áfram með uppréttar hendur.
Þetta andartak bjóst hún fastlega við, að yrði
sltt síðasta.
Við hlið hennar stóð hávaxin kona. Hún bjarg-
aði lífi Margrétar með því að ná taki í kápu
hennar og halda fast, þar til tveimur nærstöddum
karlmönnum hafði tekizt að setja bakið í mann-
fjöldann og þrengja honum aftur á bak. Sumir í
hópnum sneru sér og horfðu ásakandi á þann,
sem hafði með óaðgætni sinni næstum orðið vald-
ur að slysi, en svo flýttu þeir sér upp i lestina,
sem hafði numið staðar.
Hún hafði tekið eftir manninum, rétt áður en
hann ýtti við henni. Þetta var miðaldra maður í
bláum fötum. Nú þrýsti hún sér upp að honum
og kom í veg fyrir, að hann yrði meðal hinna
síðustu, sem komust upp í lestina, áður en lestar-
hurðunum var lokað.
— Hvað á þetta að þýða? hrópaði hann reiður,
um leið og lestin seig áf stað.
— Þér gerðuð tilraun til að myrða mig.
— Þér hljótið að vera gengin af vitinu, sagð'
hann.
— Sáuð þér kannski ekki, að ég var næstum
komin út á brautarteinana ?
— Jú, þér hafið líklega gengið of tæpt fram á
brautarpallinn.
— Og þá hrintuð þér mér.’Þér studduð hend-
innni á bakið á mér og hrintuð mér.
— Það var vissulega ekki ég, sem hrinti. Mað-
urinn virtist alveg hissa á fullýrðingu hennar.
— Hver ætti þá að hafa gert það?
— Að vísu studdi ég hendinni við bakið á yður,
en það var til að koma í veg fyrir, að ég þrýstist
of nálægt yður. Og einhver fyrir aftan mig ýtti
við handleggnum á mér, — en mér virtist það
alls ekki nógu fast til að orsaka . . . Heyrið þér
mig, er það álit yðar, að ég hafi gert tilraun til
að myrða yður?
— Hvað hefðuð þér sjálfur haldið í mínum spor-
urn? sagði Margrét. En nú þegar var öryggið
horfið úr röddinni. Maðurinn var mjög virðulegur
að sjá.
— Hér er nafnspjald mitt, sagði hann. Þar stend-
ur, hvar skrifstofa mín er til húsa, og ég skal
bæta heimilisfanginu minu á spjaldið. Lítið til
mín, ef þér kærið yður um. — eða látið lögregluna
í málið, ef yður sýnist svo. Finnst yður enn þá
sennilegt, að ég hafi —- af einhverri furðulegri
ástæðu reynt að myrða yður?
Framhald í næsta blaöi.
VITNI SAKSÓKNARANS.
Framli. af bls. 11.
þessar handahreyfingar hennar kækur. Samt hafði
hann séð einhvern annan gera nákvæmlega þetta
sama nýlega. Hver var það aftur? Mjög nýlega. . . .
Hann tók andköf, þegar hann mundi skyndilega:
Konan í Rents Stepney....
Hann stóð kyrr, og það var sem fellibylur færi
um heila hans. Það var ómögulegt, — óhugsandi.
En Romaine Heilger var leikkona.
Þá gekk K. C. til hans og klappaði honum á
öxlina.
— Hefur þú óskað skjólstæðingi okkar ham-
ingju? Það skall hurð nærri hælum hjá honum.
Komdu, við skulum tala við hann.
Er litli lögfræðingurinn hristi hönd hins af sér.
Það var aðeins eitt, sem hann vildi gera, — sjá
Romaine Heilger augliti til auglits.
Hann sá hana ekki fyrr en nokkru seinna, og
staðurinn, sem þau hittust á, skiptir ekki máli.
— Svo að yður grunaði þetta, sagði hún, þegar
hann skýrði fyrir henni allt, sem honum lá á
hjarta. — Andlitið? Það var auðvelt, og gasljósið
bar svo slæma birtu, að þér gátuð ekki séð andlits-
farðann.
— En hvers vegna?
— Hvers vegna var ég ein á báti? Hún brosti
dálítiö, er hún minntist þess, þegar hún notaði
þessi sömu orð nokkru áður.
—- Hvers vegna öll þessi sviðsetning?
—■ Kæri vinur, ég verð að bjarga honum. Fram-
burður konu, se n þótti vænt um hann, hefði ekk-
ert dugað, — þér létuð sjálfur skína í það. En ég
hafði nokkra þekkingu á sálarlífi fjöldans. Ef
framburður minn yrði lokkaður út úr mér eins
og'játning, sem sakfelldi mig samkvæmt bókstaf
laganna, mundi samtímis skjóta upp kollinum
samúð með fanganum.
— Og sendibréfabunkinn?
-— Eitt sér hefði hið mikilsverða bréf kannski
virzt vera, — hvað kallið þið það? — uppstilling
og gabb.
— Og maðurinn, — þessi Max?
;— Hefur aldrei verið til, vinur minn.
— Ég er enn þá á þeirri skoðun, að við hefðum
fengið hann sýknaðan eftir, — ja, hvað á ég að
segja, — eftir venjulegum leiðum.
— Ég þorði ekki að hætta á það. Sjáið þér til,
— þér hélduð, að hann væri saklaus. . . .
— Og þér vissuð það? Ég skil, sagði Mayherne.
— Kæri Mayherne, sagði Romaine, — þér skilj-
ið alls ekki Ég vissi, — að hann var sekur!.....
ENDIR
VI K A N
27