Vikan - 19.11.1959, Síða 12

IduglJ
Lund
Htfíé
LlSA MACLEAN
og listdansmær og fríí
AS vísu var hún orði:
virtist mörgum árum
skiptiborðstalnemann
bara hann systursoni^Œðar,
Henry. — Viljið þér
Skrifstofur Andrews
alli byggingu á b
sat hann í innsta
á meðan hann
hans, — óneitan.
málamenn í L
voru ekki svo
gegnt honum
en orðið að lá’
þangað til han:
fs voru til húsa í gam-
pka bankann. Sjálfur
og nú urraði hann,
Þetta urr var ávanij
léiður ávani, sem allir fjár-j
im könnuðustteel við. Þeiifi
þeim hópi, sem^ætið höfðul
^skrifborð hans og svars,
lynda að hlusta á ufBy^ans,
Jjfafði hugsað málið. Engu á?
gat þessi aldni bankastjóri, sem allir vissu, aí
auðugastur allra hjmna auðugu bankastjóra í bg
inni. verið hinn WBdlegasti maður í umgg
og á vissan hátt vnt hann aðlaðandi, þj
hann sat með snjóh^^^hárkambinn og
vöngurn, og þegar haniWHkði, var röddii;
leg. En smámunasemi nnjBr^g tortryg
stundum fráhrindandi áhmwfenn \£
árs, og enn hélt hann öndvð
ungurinn" í hinu fræga viðskij
hinn mikli auðjöfur, sem engiriT
i mót.
— Já. gefið mér samband við jggyn.
Það heyrðist lágur smellur íJSHfanum, oí
tók Henry til máls. — Halló, vB'd^Hfetér ÞS
leitt, að ég skuli trufla þig. EnJ
biðja þig um ráð . . .
— Ráð? Ekki neitt annað?
— Nei.
Og Andrew Craig hló við. — Jæ^
p’ltef tiibreyting. En ef þetta er ekkí
brella hjá þér til að fá hjá mér pening
o:ns gott, að þú vitir fyrir fram, að það ber'’
árangur.
— Það kemur ekki heldur til greina. Ég ætlaðn
bara að ræða við þig tilboð, sem mér hefur borizt.
Það er blað á Nýja Sjálandi, sem vill ráða mig
starfsmann gegn því, að ég leggi fram nokkurt
hlutafé. Peningana skal ég sjá um sjálfur. Mig
langar aðeins til að spyrja þig ráða . . .
— En hvers vegna minntist þú ekkert á þetta á
fö'studaginn, þegar þú snæddir miðdegisverð heima
hjá mér? Og það var góður miðdegisverður, það
verður þú að viðurkenna.
— Ég hafði ekki minnstu hugmynd um þetta þá.
— Nú, jæja-jæja. Klukkan hálftólf á morgun
þá. Já, það er gaman að heyra, að þú skulir loks
hafa ákveðið að hætta við þetta lausadútl, sem
þú kallar frjálsa blaðamennsku. Það var mál til
komið ,. . . Síðustu orðin sagði gamli maðurinn í
mildum ávitutón. — Jú, mér lízt vel á þetta. Og
ráð skal ég gefa Þér. Þú hefur að sjálfsögðu
alltaf vitað, að sem systursonur minn færðu
álitlega fjárhæð í arf eftir mig, — en ekki fyrr
en ég er dauður. Þangað til kemur mér ekki til
hugar að stuðla að því, að þú eyðir og sóir meira
en þú hefur þegar gert.
Ta næsta dag, —
Tyrir tiltekinn tíma.
Eíi og sterklegur, hálf-
!Tg snoturt yfirvararskegg og
eddur, að betri auglýsingar gat
ðskeri óskað sér. Hann brosti, og
?ns sýndi, að þar var reyndur kven-
i ferðinni.
vOTwW^^Wl|H6^eg sérstaklega, þegar
heilsaði einkarlfflffi^menda síns, um leið og
ín lagSj^ittreðna tösku sina á borðið.
peim háedjít'aða ?
fki hn^Kizt þegar tekið er
sss, að"Fetta er maiður Rominn yfir áttrætt
aur þó frá mt«||ni la|Íi^ölds.
ætti nú sSntjffiffiiara að hætta þessu
^að mundi hanrffSjSp ekki þola. Það brá
rynr afesfð i röddÉB^^HKm bar ljóst vitni holl-
gtu henwfe^ið huf^g^nn og aðdáun á honum
tarfi^HH^^- Sta^^M^líf hans, sagði hún.
<ki slíál mig umnraa^ð, svaraði Henry,
gizt TBgÉiiég vlW^Bjtiir mSlj|fik[<aritarann hans.
. sle^umiþví, sifeilOTWvinna hlýtur að
,st örfið svo götnlutji manni.
einj^|ta3knöaj|rihans, hann dr.
itSDedVielV*Æ,ot'mer, hefur stöðugt eftirlit, með
íÍIsuíIBbhIbus^ hann Hfálfsmánaðar-
rt Jþað. Hann
Brinn segði,
<vað lækninn
að sér úr
<kan d^jjrðin hálftólf, sagði LflSg^iaclean.
k. ÞJHbr bpvigmö þér gangið inn til har
þrejMÍtroðná töskuna og gekk inflWBtt'n-
IWðust ,að baki honum, og Lísa tók aftí
vi(Bj8Briörf JBtit Klukkan rúmlega tólf opnuð
/r af* 'jfflfrg Lísa sDratt úr sæti sínu. Henrý
læmdií^fciH andartak á þröskuldinum og
hvSTrsv5ö|||whitt atriðið, sem við vorum
að TSHfef. frændtHT
— Viosjáum til.lW^til, sjáum til, svaraði
ö’dun^'irinn
— Já, segjum það. Og'll^^þér fyrir.
Henry kom fram og lolcSjÍj||]nta'unum á eftir
sér Hann brosti ástúðlega Jæja, þá
er þessu lokið, sagði hann. — c®HKjnaðurinn
virtist bara hinn fjörugasti.
Hann leit á veggklukkuna. — Nú. E®§jiikfirðin
svona margt, sagði hann. — Það er á
unnm, að ég geti fengið mér eitt eða tvðfjffl
áður en ég sezt að hádegisverðinum.
nefnilega mælt mér mót við ritstjóra nokkurrix
blaðamannaklúbbnum. Mikilvæg ráðstefna, skiljif
þér. Og hann beitti töfrabrosi sfnu til hins ýtrasta,
ítm leið og hann kvaddi hana og hélt á brott. —
Sælar, sælar, — og sjáumst aftur.
ENN tók Lfsa til við störf sfn. Skemmtilegur
náungi, það hlaut hún að vlðurkenna. Hún vann
af kappi f tuttugu mfnútur, leit á klukkuna og
tók talnemann. Svo hringdi hún inn til húsbónda
síns, en fékk ekkert svar. Einkennilegt, hugsaði
hún með sér og hringdi enn. Þegar það bar engan
árangur, reis hún á fætur, gekk hröðum skrefum
að skrifstofudyrunum og opnaði þær.
Hún rak upp lágt óp og hljóp inn. Andrew
gamli Craig lá fram á skrifborðið og hreyfði
hvorki legg né lið. Hann hafði gripið annarri
hendi föstu taki um úlnliðinn á hinni, þrýsti öðrum
vanganum að borðplötunni, og hörundið á andlit-
inu var einkennilega blárautt.
Það var eins og Lísa sæi allt í móðu, og það kom
kökkur í háls henni, en svo beitti hún sjálfa sig
hörku til að taka þessu með ró. Henni varð það
fyrst fyrir að stinga hendinni inn undir vestis-
boðunginn. Hjartað var hætt að slá. Hún greip
símann og hringdi umsvifalaust til dr. Spencely-
Dormers, einkalæknis hins iátna öldungs.
Svo heppilega vildi til, að þetta var á þeim
degi og i þann mund, er hann var til viðtals í
lækningastofu sinni. Málrómur hans var i senn
þrungin samúð og öryggi, þegar hann svaraði
henni.
— Það hryggir mig, ungfrú Maclean, en þó er
þetta ekki annað en það, sem ég hef lengi búizt
við. Á þessum aldri og þegar hjartað er tekið að
bila, skiljið þér. Jæja, ég verð kominn eftir svo
sem stundarfjórðung, en þér verðið að gera lög-
reglunni viðvart, svo að allt hafi sinn rétta gang.
— Lögreglunni?
— Já, það er nú eingöngu formsatriði, vegna
þess að hann lézt í skrifstofu sinni, en ekki heima
hjá sér. Opinber líkskoðun verður þó ekki látin
fara fram, þar sem ég hef verið einkalæknir hans
áratugum saman.
— Þá geri ég það, herra læknir. Og ég ætla líka
að hringja heim til þjónsins, hans Johnsons gamla.
Það er ýmislegt, sem hann verður vitanlega að
ijá um.
Já, maður veit það.
grái læknisbíllinn staðnæmdist úti fyrir
gömlu*®|tóstofubyggingunni því sem næst sam-
tímis svaWSffljtögreglubilnum. Lomax lögreglufull-
trúi steig ut|*|ir bilnum, og læknirinn gekk til
móts við hannSæj&^kynnti sig. Svo urðu þeir sam-
ferða inn í húsn
— Já, þessi maSfri&ká sér langan starfsdag að
baki, enda liggur rrin|Hkeftir hann, varð lækn-
inum að orði. — Það e^®y<ert meðalmannsafrek
að halda öllu í horfinu, komið er á þennan
aldur og hjartað auk þessA|jl|að. Þeir eru ekki
margir, sem leikið hefðu slíkDsJÉ|yr.
Lisa var mjög alvarleg á sMoáin. þegar hún
|ði þeim allt það, sem húj^pi^^lmtotburðinn,
^saði þeim inn í einkasd|pPfs^^r*a. faaeknirinn
aði hinn látna og lýypsffigj^|lf|augj|yfir þvi,
a07‘,^^^yiefði dáið úr Hgia'tabilun
samfíö'áBndunarörðugleikum, sagði hnnn. — Hann
hefur Hnigið fram á börðið; Sennilega hjífur þetta
orðið á svipstundu. __ mgnar
— En þéw»fi§£ J§uma'~lTy}g|ÍiPnim? spurði
lögreglufulltruli
VAR ÞAÐ HJARTASLAG EÐA MORÐ?
12
VIKAN