Vikan - 17.12.1959, Blaðsíða 10

Enn er tækifæri
til að byrja að fylgjast með þessari spenn-
andi framhaldssögu eftir Simenon, en
kvikmynd eftir henni verður sýnd í
Trípóiíbíói að lokinni birtingu hér.
FORSAGA
Unga gleöikonan
Yvette reynir
aö fremja rán. Þaö
mistekst og liún leitar til þekkts lögmanns og
bþöur sjálfa sig aö launum, ef honum takist aö
fá hana sýlmaöa. Hann tekur boöinu, leggur
lögmannsferil sinn í hættu, en fær hana dæmda
sýlcna saka. — Síöan er liöiö ár. Gobillot lögmaöur
er aö skrifa niöur þaö sem boriö hefir viö.
Gobillot lögmaöur skýrir frá fyrstu kynnum sín-
um af Yvette. Hún kemur til hans í skrifstofuna
og biöur hann ásjár. Hann er kuldalegur í fyrstu
og lætur hana segja sér alla málavöxtu, en loks
fellst hann á aö verja Yvette og vinstúlku hennar
fyrir réttinum. Sögunni víkur heim til kunningja-
konu Gobillot-'ihjónanna, Corinu de-Langelle. Lög-
maöurinn og eiginkona hans eru þar stödd í kaffi-
boöi ásamt fleira fólki.
Kvöldiö er lengi aö líöa, finnst Gobillot. Hann
hringir á veitingahús, þar sem Yvette venur kom-
ur sínar. Hún er þar stödd og skömmu síöar biöur
lögmaöurinn gestina í kaffiboöinu aö 'hafa sig af-
sakaöan. Hann þurfi aö fara til áríöandi fundar.
Viviane, kona lians, spyr hvort hún eigi ekki aö
aka honum, en hann afþalckar. Síöan heldur hann
til fundar viö Yvette á veitingahúsinu. Þaöan halda
fiau heim til hennar eftir skdmma dvöl. Sögunni
víkur til fyrsta fundar þeirra Yvette í skrifstofu
lögmannsins.
Gobillot ver máliö fyrir rétti og tekst aö fá
Yvette og vinstúlku hennar sýlmaöar. Á eftir fara
þau Gobillot og Viviane, kona hans út aö
skemmta sér, eins og þau eru vön aö loknum
erfiöum málaferlum. Þegar liöiö er á nótt, virö-
ist Viviane gera sér Ijóst, aö Gobillot hafi í hyggju
aö fara aö heimsœkja skjólstœöing sinn. Hún vill
aka 'honum til gistihússins, þar sem Yvette dvelur.
Þaö veröur úr, aö liann lætur konu sína aka sér
þangaö. Svo viröist, sem Yvette hafi gert ráö
fyrir, aö hann kæmi. Hún veröur ekkert undr-
andi, en býöur honum blíöu sína skilyröislaust.
■— Faröu úr fötunum og leggstu hérna hjá mér.
Mér er kalt, segir hún.
Þá segir Gobillot lögmaöur frá bernsku sinni
og uppeldi. Faöir ‘Jians var líka kunnur lögmaö-
ur, en móöir hans dóttir þvottalconu og fastagest-
ur ,á bjórstofunum viö Saint Michel breiöstrœti.
Ég er að reyna að hugsa ekki um Yvette,
en samt kemur mér í hug á fimm mínútna
fresti havð „þau“ muni nú vera að gera.
Hafa þau farið í einn hinna ódýrari næt-
urklúbba, sem henni fellur svo vel við,
en þar sem ég myndi vera eins og hvert
annað aðskotadýr?
Hann segir frá þvl, þegar móöir hans kom meö
hann sem ungan dreng, og afhenti hann fööurn-
um til umsjár, en faöir hans réöi unga stúlku,
Pauline, til aö gæta drengsins. Síöan skýrir hann
frá móttökunum, sem ungar ástmeyjar fööur hans
fengu hjá Pauline, þegar pabbi hans kom meö
þær lieim.
Gobillot heldur áfram og segir frá náminu í
lagaskólanum og starfinu, sem hann fékk hjá
Andrieu lögmanni aö námi loknu. Hann er boö-
inn heim til Andrieu, og kynnist þar Viviane, konu
vinnuveitanda síns. Þau fella hugi saman og hitt-
ast á laun. Loks ákveöur Viviane aö segja manni
sínum frá sambandi þeirra Gobillats, og skilja síö-
an viö hann. Þau Viviane og Gobillot fá sér lier-
bergi á gistihúsi, en lesa þaö nokkrum vikum
seinna í blööunum, aö Andrieu lögmaöur hafi
hrayaö til bana á fjállgöngu í Sviss ...
Aðalpersónur sögunnar:
Gobiilot lögmaður
Yvette — hjákona lögmannsins
Viviane — eiginkona lögmannsins
Mazetti — elskhugi Yvette
Við urðum að styðja hvort annað, til þess að
eftirsjáin og viðbjóðurinn á hegðun okkar yrði
okkur ekki um megn. Við höfðum enga aðra af-
sökun en innilokaðar ástríður, og við reyndum
að gleyma þessu með þvi að elskast enn ofsalegar
en áður.
1 heilt ár sá ég föður minn aðeins örsjaldan,
nerna tilsýndar í réttarsalnum, vegna þess að ég
vann fjórtán til fimmtán tíma ó dag og tók að
mér hvaða mál sem var, meðan ég beið þess að
hitta á það málið, sem loks myndi skapa mér
þekkt nafn Ég fór ekki til Visconti-strætis fyrr
en kvöldið fyrir brúðkaup okkar.
— Þetta er konan mín tilvonandi, sagði ég við
föður minn.
Hann hafði áreiðanlega heyrt um samband okk-
ar, því að það var mikið rætt í Réttarhöllinni,
en hann nefndi það ekki á nafn, en spurði að-
eins:
— Eruð þið hamingjusöm?
íig svaraði játandi og hélt mig segja sannleik-
ann. Ef til vill var ég líka hamingjusamur. Dag-
inn cftir vorum við gefin saman í kyrrþey, og
héidurn beint til nokkurra daga hvíldar I gisti-
húsi í Orleans-skóginum, þar sem við keyptum
okkur sumarhús sex árum seinna.
Þar var það, sem maður nokkur kom til að
finna mig. Hann hafði fengið upplýsingar um
dvalarstað okkar. Það voru nokkrir gestir við
barinn, þegar hann kom auga á mig, svo að hann
trutaði i barm sér:
— Við skulum fara niður að ánni og ræðast
par við
Ég kom honum ekki fyrir mig. Hann virtist
ekki tilheyra þeim flokki, sem við í þá daga nefnd-
um úrhrak mannfélagsins, og ekki leit hann heid-
ur út fyrir að vera óbótamaður. Hann var fremur
söðalega klæddur i dökk föt, augun hörkuleg og
i :trudrættir í munnvikjum. Einna helzt svipaði
onum til rukkara.
— Nafn mitt skiptir yður engu máli, hóf hann
r ils strax og við komum niður að flæðarmálinu.
— Ég veit hins vegar nægilega mikið um yður
t:l að gera mér ljóst, að Þér eruð maðurinn, sem
óg er að leita.
Hann skipti skyndilega um umræðuefni:
— Er þetta lögleg eiginkona yðar, sem dvelur
r.ieð yður á gistihúsinu?
Og þegar ég svaraði játandi, hélt hann áfram:
— Ég treysti ekki fólki, sem hefur vafasamar
aðstæður. Ég kem beint að efninu. Ég á ekki
i útistöðum við yfirvöldin, og ætla mér ekki að
eiga það Þrátt fyrir það þarf ég á að halda
aðstoð þess bezta lögfræðings, sem ég hefi efni
á að ráða, og ef til vill eruð þér sá maður. Ég
á engar skrifstofur eða verzlanir, hvorki verk-
smiðjur né vörumerki, en ég annast mjög um-
fangsmikil viðskipti, miklu meiri þeldur en flestir
þeir, sem halda að þeir séu ménn með mönnum.
— Sem lögfræðingur hafið þér ekki leyfi til
að fara lengra með það, sem ég ætla að segja
yður í trúnaði. Þér hafið vafalaust heyrt talað
um gullviðskipti. Þar sem gengisskráning er mjög
breytileg í hinum ýmsu löndum, getur það verið
afar arðbært að flytja gull inn í löndin á heppi-
legum tímum. En við og við skýra blöðin frá þvi,
að þessi eða hinn útsendarinn frá gullsöluhringn-
um hafi verið tekinn á þessum eða hinum landa-
mærunum. Sjaldan fylgja þeir sporinu mikið
lengra, en það gæti þó komið til. Ef þeir fylgja
sporinu til enda, þá finna þeir mig. Það er allt
og sumt.
Ilann kveikti sér i sígarettu og starði á gár-
urnar á vatnsborðinu.
— Ég hef hugsað málið. Ekki eins og slyngur
lögfræðingur myndi gera. en nóg til þess að skilja,
að til eru löglegar leiðir til að komast hjá vand-
ræðum. Ég hef yfir að ráða tveim inn- og út-
flutningsfyrirtækjum og svo mörgum útibúum í
öðrum löndum sem ég þarf á að halda. Ég kaupi
aðstoð yðar eitt ár í senn. Málefni mín munu
aðeins taka lítinn hluta tíma yðar, og þér getið
eftir sem áður varið eða sótt hvaða mól sem er,
þeirra vegna. En áður en ég geri einhver viðskipti,
mun ég leita ráða til yðar, og það er yðar starf
að koma málum svo fyrir, að allt sé öruggt.
Hann snéri sér að mér i fyrsta sinn síðan við
yíirgáfum gistihúsið og horfði beint framan í
r.iig, þegar hann sagði:
— Það er allt og sumt.
Ég var orðinn rauður í framan og hnefar minir
i'.repptust af vonzku. Ég ætlaði að fara að opna
munninn, og vafalaust hefðu mótmæli mín orðið
kröftug, þegar hann sá hverjar viðtökur minar
rnyndu verða og tautaði:
— Ég hitti yður eftir kvöldverð. Ræðið málið
við konu yðar.
Ég hélt ekki til gistihússins þegar í stað, vegna
þess að ég vildi róa taugarnar fyrst. En þegar
þangað kom var allt of mannmargt á barnum
til þess að við gætum rætt saman í næði.
— Ertu einn? spurði Viviane hissa.
Það var farið að kólna í veðri. Ég fór með
iiana upp í svefnherbergið með rósaveggfóðrinu,
eins og þeir nota í sveitinni. Ég talaði hljóðlega,
vegna þess að við heyrðum raddir neðan frá barn-
um, og ef til vill gæti fólkið heyrt til okkar.
— Hann skildi við mig niður við ána, og sagð-
ist mundu búast við svari eftir kvöldmatinn, þeg-
ar ég hefði talað við þig.
— Hvaða svari?
Ég endurtók það, sem maðurinn hafði sagt við
:.iig, og hún hlustaði án þess að bregða svip.
— Þarna hljóp sannarlega á snærið, sagði hún
svo.
— Skilur þú ekki hvað hann vill fá mig til að
gera?
— Hann vill fá ráðleggingar. Er það ekki starf
þitt sem lögfræðings að gefa þær?
— Ráðieggingar um það, hvernig eigi að fara
í kring um lögin.
— Þannig eru nú flestar þær ráðleggingar, sem
fólk biður lögfræðinga um, ef ég skil hlutina rétt.
10
V I K A N