Vikan - 17.12.1959, Blaðsíða 13

Hann hafði komizt í álmr og verið virðingarmaður í plássinu.
Eftir áfallið mikla var hann snauður. Var þá lífið einskis virði ?
Úr mörgu varö að greiða, og Martin varð sjálf-
ur að veita aðstoð viö að rekja íiœkjuna og vera
vitm að því, er alit, sem hann haföi byggt upp,
var lagt í rúst, alit, sem hann hafði eignazt, frá
honum tekið, eítir að það hafði verið vandlega
met.ð og virt. Karín sat löngum ein heima og
grét oft, þegar engmn sá. Ef henni mætti aðeins
auönast aö Koma Martm i skiimng um þaö, að
hann stæöi ekki emn uppi. Hvers gat henni i
rauninni verið áfátt, að henni skyldi ekki takast
að vinna trunað hans / Var pað pá satt, sem hún
haiði heyrt íóik segja, að hún væri kaldlynd að
eðiisfan ' Gat hún eKki fundið til með oðrum?
Ju, ju, jú, ■— hun fann emmitt svo sárt til með
honum og var reiðubúin að fórna öllu hans
vegna.
ÞAÐ var Karín, sem tókst að festa kaup á litlu
húsi við fjorðmn skammt írá klettahoíðanum.
Hun hafði tekið ákvorðun. Sinátt og smátt varð
henni aö takast að vekja aftur áhuga Martins á
lííi og starfi, koma honum i skilning um, að heim-
urmn væri honum ekki fjandsamlegur, svo að
hann yrði stoðugt að vera á verði, og að hún
væri það ekki heidur. Hún skrapp til Þórshafnar
og ræddi lengi við börnin, reyndi að skýra þetta
alit fyrir þeim, og sér til einlægrar gleði komst
hún að raun um, að þau skildu, hvernig komið
var. Sanna skildi það að vísu ekki nema að litlu
leyti, en þegar hún heyrði, að hún ætti að fá að
bua við fjbrðinn, var hún ánægð. Marianne var
boðið að vera um kyrrt í Þórshöfn, en hún hafn-
aði þvi, vildi gjarna leggja af mörkum sinn skerf.
Ivar, sem var mjög likur föður sínum að ytra
útliti, hughreysti móður sína og hét þvi að gera
allt, sem í hans valdi stæði, til þess að allt færi
vel.
Martin varð að fá tækifæri tli að fást við
verzlunarstörf áfram, hugsaði Karín, enda hafði
hún vallð húsið með tilliti til þess. Þar var hægt
að korna fyrir dálitilli verzlun, og það var löng
leið inn á bryggjur, þar sem stóru krambúðirnar
stóðu Ekki nokkur vafi á því, að viðskiptavini
mundi sizt skorta.
Hún tók börnin heim með sér, og hún sýndi
Martin húsið og skýrði honum frá fyrirætlun
sinni. Hann hlustaði á hana eins og annars hugar.
Það varð ekki á honum séð, að hann gleddist,
nema þá helzt vegna þess, að fjölskyldan hafði
þó fengið þak yfir höfuðið, en hann hafði brostið
þrek til að láta það vandamál til sín taka. Karín
varð óttaslegin vegna þess, hve rólegur hann
reyndist og auðsveipur. Hún hefði heldur kosið,
að hann væri afundinn og þver. Sennilega er
hann enn sjúkari en ég hef gert mér í hugar-
lund, hugsaði hún með sér. Ég verð að taka á
að sinna starfinu. Hann hafði heitið móður sinni
því að veita henni alla aðstoð, er hann mætti,
og nú varð hann að koma vörunum undir þak.
Mjög var tekið að skyggja, en gatan var greini-
leg, — einstigi, sem fjallamenn höfðu troðið kyn-
slóð eftir kynslóð, þegar þeir voru að koma fénu
upp í grasflárnar í skjóli við Hnefann og Risa-
fjall.
Hnefinn bar nafn sitt með réttu. Hann hófst
upp úr hafinu eins og kreppt hönd, — afliðandi
brekka frá landi og há bunga efst eins og þunial-
fingur og síðan snarbratt í sjó niður.
Karín greikkaði sporið, þegar hún kom upp
á ásinn. Hugboðið rak hana áfram.
Framhald á bls. 34.
bolinmæðinni.
Ekkert skipti hann sér af breytingunum á hús-
inu. Karin varð að sjá um það allt sjálf, teikna
og koma smiðunum i skilning um, hvernig allt
SKyldi unnið. Innan skamms var komin þarna
litil verziun, og sneru sýningargluggarnir út að
götunni. Og Karín varð sér úti um söluvarning.
Vetur geKk í garð. Það var austanrok dag eftir
dag, og brimið löðrungaði klettahöfðann, svo að
kvað við hátt og þungt, og löðurfaldarnir skullu
langt upp á stróndina. Það braut á boðum og
bhndskerjum úti fyrir.
Þau Karin og Ivar höfðu sótt vörur í skipa-
afgreiðsiuna, drógu þær á handvagni, sem hún
harði látið smíða.
— Berið þið vörurnar inn í búðina, sagði hún
og hraðaði sér inn í húsið, gripin skyndiiegum
beyg. Hvar var Martin? Hann var ekki þar inni,
og Sanna kvað hann hafa gengið eitthvað út.
Eg er hrædd, hugsaði hún með sér, og eitt
andartak stóð hún kröítum þrotin, — hún, sem
lialði verið svo sterk og kjarkmikil að undan-
fórnu. Ég má ekki bresta, ekki fyrir nokkurn
rnun, hugsaði hún enn, sagði það upphátt við
sjálfa sig, og það var eins og hún yrði rólegri,
er hún heyrði sína eigin rödd. — Martin er veik-
ur, mælti hún. Hann hefr kiknað undir þungan-
um, og væri ég veik, þá mundi hann hafa gert
allt það fyrir mig, sem í hans valdi stæði. Ég
verð að sjá svo um, að hann nái aftur fullri
heilsu, leiða hann til lífsins aftur.
Hún gekk út, hélt áleiðis út götuna, og Ivar
slarði forviða á eftir henni, þegar hún hélt eins
og leið lá upp á klettahöfðann. En svo fór hann
Martin stóð á
hamrinum og
ólgandi sjórinn ^fyrir neðan