Vikan - 14.01.1960, Blaðsíða 14

SMÁSAGA
frá FÆREYJUM eftir HARDI og HENNING NOLS0E
PÓRDÍS aö NorÖurá var fallegasta stúlk-
an í þorpinu, um það voru flestir
sammála. Hún átti heima í grænmál-
uðu lnisi á bakka árinnar, sem fjöl-
skylda liennar tók nafn af. Þaö var nyrzt húsa
í þorpinu og stóð hæst, — naut ekki skjóls
eins og þorpiS, því að vindurinn þaut meS-
fram árbökkunum og næddi um liúsiö.
Manni varð Þórdís minnistæSust eins og á
mynd: Hún kom út úr húsinu, vindurinn
þeytti til síSum, ijósum lokkunum, svo aS
þeir mynduSu blaktandi krans. Hún reyndi
aS hemja bæði háriS og kjólinn, gröm af þvi,
iivernig vindurinn lék sér aS lokkunum, sem
hún var aS ljúka viS aS greiSa, en gat þó ekki
aS 'sér gert aS hlæja.
Þeir voru margir ungu sjómennirnir, sem
Jágu andvaka á klefabálki sínum um borð í
skútunum einhvers staðar á fiskimiSunum
milli Noregs og Nýfundnalands og sáu þessa
sýn fyrir liugskotssjónum sínum, sveifluSu
lienni i valsi um gólf samkomuhússins heima,
fjörugum, norskum sjómannavalsi. Já, Jiana
Þórdísi skorti ekki aSdáendur. Ilún var ung,
ljós yfirlitum og létt í lund, ■— og liún naut
þess aS vita sig dáSa, þótt ekki væri þaS í
orSi, j)ví að þessum ungu sjómönnum var
ekki sérlega liSugt um málbeiniS. En Jiún Jas
aSdáunina i augnaráSi þeirra, fann Jiana, er
jjeir þrýstu Jienni að sér í dansinum og roðn-
uSu út aS eyrum.
SumariS, árstið eftirvæntingarinnar, var
senn á enda. Þeir fáu karlmenu, sem heima
voru, brýndu ljáina og athuguSu sprettuna í
brekkunum fyrir ofan þorpiS. Það reið á aS
nota sér þurrkinn og sumarblíSuna, meSan
hélzt, •— en ekki tjóaði samt að byrja slátt-
inn, áSur en grasiS var fullsprottiS. En þeir
fáu karlmenn, sem lieima voru, þaS voru yfir-
Jeitt öldungarnir og ungl-
ingsdrengirnir. Allir hinir
voru á sjónum, því aS nú
var sumarvertíS viS
landsstrendur og Grænland.
ÞaS var því heldur dauft
yfir þorpinu.
En nú leiS að því, að
skúturnar héldu heim, hver
af annarri, og lágu í höfn,
en þó ekki nema stuttan
tima, því að svo hófst síld-
veíSin. Það gafst því ekki
löng stund til gleSi, og svo
mundi allt verða hljótt og
kyrrt aftur. Það var ekki
fyrr en leiS á veturinn, aS
þeir komu heim aftur.
SumariS var vitanlega skemmtilegur timi,
þegar dagarnir voru langir og bjartir og hlýtt
í veSri. En Þórdís undi vetrinum engu síSur,
þegar JjorpiS glumdi af glaumi og hlátrum og
dansinn stóS fram í dögun.
JhcEYGÐI skútan, sem kom fyrir Kirkjutang-
ann, ekki inn á voginn? Þórdís skyggði
hönd fyrir augu, því aS sólin gægSist fram
milli skýjabólstranna rétt í þessu. Þórdís var
í gamla kjólnum, Jiví að hún var á leiSinni
niSur aS liænsnakofanum. Hún skellti hurS
að stöfum og hélt fyrir húshorniS. Vindurinn
stóS i fang henni og lék sér aS lokkum hennar.
Jú, skútan sigldi inn á voginn. Það var sú
fyrsta, sem sneri heim af miSunum, en )iún
var enn of fjarri til Jiess, að Þórdís þekkti
hana.
Þórdís hélt niður brekkuna aS hænsnahús-
inu. Ekki mátti hún gleyma hænunum. Þær
voru um hundrað talsins, úrvals-varpliænur,
og sjálf hafði hún byggt kofann og komið
unp girðingunni, og hún sá sjálf um Jietta
bú sitt að öllu leyti. Það gat komiS sér vel
að hafa ráS á nokkru skotsilfri, sem maður
vann sér sjálfur inn.
Skútan livita tók slag inn á vikina. Hana bar
í húsin niðri í þorpinu, og nú þekkti Þórdís,
aS þetta var Brimi. Hann hafði verið á ís-
landsmiðuin. Nokkrir piltar úr þorpinu voru
með i þeirri veiðiför, og það var Jiess vegna,
aS skútan kom þar við. ÞaS var ekki laust
við, að Þórdís fengi hjartslátt. Brimi. Þá mundu
Jieir Sörin og Kristján verða heima i nokkra
daga, á meðan verið var að búa skútuna á
síldveiðar.
Jæja, — henni stóð svo sem á sama. Hún
rétti úr sér og reyndi að beina liuganum að
öðru. ,
Það fór ekki dult i þorpinu, að þeim Sörin *
og Kristjáni litist vel á Þórdísi. En þeir voru
ekki einir um það. Hins vegar var það á allra
vitorði, að þeir höfðu slegizt um hana livað
eftir annað.
Og hvernig sem hún reyndi, gat liún ekki
annað en hugsað um þetta, á meðan hún fyllti
kornrennurnar í hænsnakofanum.
ÞaS var i vetur leið, að þeir flugust á, svo
að frægt varð i nágrenninu. í rauninni lá alls
ekki það orð á Jieim, að þeir væru neinir
áflogafantar. En JiaS var á dansleik eitt laug-
ardagskvöld, að hún liafði dansað meira við
Kristján en Sörin, eða svo taldist Sörin til
að minnsta kosti. Sjálf var hún því ekki vön
að halda tölu á slíku. Hún dansaði yfirleitt
við livern þann, sem bauð lienni í dans. En
svo gerðist það, að þeir hurfu báðir brott úr
danssalnum, og andartaki síðar bárust þær
fréttir, að þeir væru komnir i hörkuáflog
niðri í fjörunni. Og Jiað var sízt orðum aukið.
Þeir byltust í fangbrögðum um brimsorfnar
klappirnar sem óðir væru. Ekki gerðist neinn
til að reyna að skilja Jiá, — hins vegar urðu
æ trylltari. Er ógerlegt að segja, hvernig farið
hefði, ef ekki hefði viljað svo til, að losnaði
um stóran stein, og mátti engu muna, að þeim
lækist að forða sér. Slepptu Jieir þá tökunum.
Þórdís varð að þola mörg svigurmæli vegna
liessa atburðar. AS vísu Jirættu báðir fyrir,
að lieir hefðu verið að slást um hana. Sörin
lét í veðri vaka, að hann hefði sagt Kristjáni
sannleikann umsvifalaust; hefði Jiá orðið nokk-
urt orðakast Jieirra í milli og loks handalögmál.
Allir Jióttust þó vita, hvað það var, sem þeim
hafði borið á milli.
Flestum hafði Jiví orðið Jiað nokkurt undr-
unarefni, að Jieir skyldu enn ráða sig í sama
skiprúm eftir þetta, þegar Brimi hélt á mið-
in í febrúarbyrjun. AS vísu höfðu þeir verið
saman á því skipi þrjú undanfarin ár, en nú
höfðu menn talið líklegra, að leiðir skildu. ÞaS
mun þó sannast, að hvorugur hafi viljað ger-
ast til að víkja fyrir liiuum. Þá hefði mátt
taka Jiað þannig, að sá þeirra, sem réði sig
í annað skiprúm, óttaðist hinn.
— Nú koma Jieir lieim, slagsmálahundarnir,
heyrði hún sagl rélt fyrir aftan sig. Hún leit
um öxl og hvessti augun á þann, sem mælti.
ÞaS var Samúel gamli. Hann naut þess að
koma fram illkvittni sinni, karlinn.
— Hvað kemur mér það við? svaraði Þórdís
stutt i spuna.
— Nú, jæja, ekki það? Hver veit líka nema
þeim liafi tekizt að kála hvor öðrum þarna
undan íslandsströndum. Og Samúel gamli
skríkti og lialtraði leiðar sinnar.
— Á sama stendur mér, þó að þeir hafi svo
bitiS hvor annan á barkann, mælti Þórdís
svo hátt, að hún þóttist viss um, að karlinn
heyrði.
En hún liafði roðnað upp i hársrætur, og
þegar liún hafði lokið erimli sínu lijá hænsn-
unum, hraðaði liún sér heim. Ef fólkið í þorp-
inu hélt, að hún mundi láta leggja nafn sitt
við deilur þeirra drengja frekar en orðið var,
þá skyldi það brátt komast á aðra skoðun.
Brimi varpaði akkerum i víkinni, og lítill
vélbátur lagði af stað til að sækja þá, sem
ætluðu í land. Þórdís smeygði sér fyrir hús-
hornið. Þegar inn koin, varð henni gengið
út að glugganum.
— Er það ekki Brimi, sem liggur þarna á
víkinni? spurði móðir hennar gætilega.
— Jú, og hann má liggja þar min vegna,
svaraði Þórdis og hélt inn i herbergi sitt.
AÐ leit ekki úr fyrir, að Samúel gamli
reyndist sannspár í þetta skipti. Þeir
Sörin og Kristján voru hinir hraustuslu cftir
margra mánaða dvöl á sjónum, og þeir stóðu
hlið við hlið frammi í stafni vélbátsins, sem
flutti þá í land. ÞaS var Samúel gamli, sem
varð fyrstur til að vekja athygli á því meðal
fólksins, sem safnazt hafði saman á bryggj-
unni.
Þegar vélbáturinn lagði að, lijálpuSust þeir
að við að koma pjönkum sínum upp á bryggj-
una, en svo gekk hvor um sig í Íióp sinnar
fjölskyldu, og nú rigndi yfir þá spurningunum
um, hvernig gengið hefði á miðunum.
— ÞaS er nú eklci af mikhi að státa í þetta
skiptið, sagði Sörin. — Veðrið hefur raunar
verið eins og bezt var á kosið, en vita-fiski-
laust. Og svona er Jiað á öllum skútunum.
Þorskurinn sveik okkur algerlega að þessu
sinni.
Seinna, þegar hann var kominn heim til sín
og setztur á eldhússbekkinn, spurði faðir
hans ertnislega:
•— Jæja, livernig kom ykkur svo saman, ykk-
ur Kristjáni?
— Jú, það hefur ekki komið til neins sund-
urþykkis með okkur, svaraði Sörin.
— Jæja. Ég hélt, að ])ið munduð verða ó-
vinir alla ævi.
•— Nei, þetta var ekkert annað en heimska
okkar. Hvorugur okkar hefur erft það.
En þeir komust hrátt að raun um liaS,
margir til að eggja Jiá fast, og átökin urðu
Það íór ekki dult í þorpinu, að þeim Sören og Kristjáni