Vikan - 14.01.1960, Blaðsíða 9

á horninu, þessa, sem alltaf er a8 skammast, ef
boltinn fer inn í garðinn hennar. Já, garðurinn
sá er afar finn, þar er meira að segja gosbrunn-
ur. Litill steinstrákur stendur á fallegum stalli
úr marglitum steinum og pissar hátt upp í lottið.
Það er svo skemmtilegt að sjá hvað hann getur
sprænt hátt. Það væri svei mér gaman að laum-
ast inn í garðinn og reyna sig við steinstrákinn.
En þaö er nú hægar sagt en gjört, Þvi kerlingin
er óðar komin út og íarin að rífast.
Einu sinni, Þegar hann hélt að enginn væri
heima, haíði hann læðst inn í garðinn. Það var
glampandi sólskin og þrestirnir sungu glaðlega
í trjánum. Hugfanginn starði Gunnar litli á stytt-
una, hann langaði svo mikið til að koma við
hana en þróin í kring var of breið. Hann fór
með lófann undir vatnsbununa og lét tært vatn-
ið frussast í allar áttir. Droparnir gióðu eins og
demantar í sólskininu, hoppuðu og léku sér brot
úr sekúndu og sameinuðust svo öllum hinum
dropunum í blátærri þrónni. Hún var öll lögð
silfurbergi og hrafntinnu.
Og þá var þaö sem konan kom og rak hann
i burtu, sagði að hann skyldi snáfa heim til sin,
í staðinn fyrir að vera að snuðra inn í görðum
annarra mantia. Hún var með stóra bólu á nef-
inu, hann hafði ekki tekið eftir því fyrr. Hann
man svo vel, hvað honum fannst bólan á nefinu
á henni spaugileg.
Drengurinn hetdur áfram að horfa á fluguna
á myndinni af ömmu og hugsanir hans taka nýja
stefnu. Hvers vegna skyldi mamma annars aldrei
vilja heimsækja ömmu. Hún þóttist aidrei hafa
peninga, eða mega eyða tima í ferðalög. Það er
vitanlega alveg satt, en ætli eitthvað annað liggi
samt ekki þar á bak við. Hvers vegna átti hann
bara þessa einu ömmu? Sumir áttu tvær ömm-
ur og sumir jaínvel fleiri. Æ, já, sumir áttu avo
mikið af öllu. I dag var allt öfugt og snúið. Hvers
vegna þurfti hann að tina hundraðkrónuseðlin-
um einmitt í dag og hvers vegna er allt eins og
það er, meira að segja mamma skrökvar að
honum.
Flugan virðist nú vera búin að fá nóg af því,
að spigspora á enninu á ömmu, hún tekur undir
sig sma stökk, og nú athugar hún gaumgæfiiega
annað eyrað, sem er að háifu leyti hulið hári.
Flugan heidur áíram ferðalagi sinu um andlit
konunnar á myndinni. Nú labbar hún eftir vinstri
kinninni og yfir á nefið. Drengurinn gleymir
snoggvast ollu andstreymi og skeihhlær.
— Ha, ha, nú er amma með bóiu á nefinu,
alveg eins og kerlingin i fina husinu, sjáðu
mamma.
Móðirin lítur upp og brosir, en Það er engin
gleði í brosi hennar, og gleði drengsins hveriur
lika jafnskjótt og hún kom, hann segir: — Þú
skrökvaðir að mér mamma, þú átt meiri peninga,
ég sá þá í buddunni þinni áðan, þegar þú fékkst
mer hundrað krónurnar.
— Þvi miður Gunni minn, ég er búin að eyða
þeim. Á meðan Þú íórst að kaupa nestið, skrapp
ég út i búðina hérna á móti og keypti nýjar galla-
buxur handa þér. Sjáðu, eru Þær ekki svona bux-
urnar, sem þú varst að tala um að aliir strákar
væru i núna?
— Jú mamma.
— Já Gunni minn, mér finnst þetta svo leiðin-
legt, en ég á bara fimmtiu krónur eða svo, sem
verða að duga okkur þangaö til ég er búin með
Þennan kjól. Dálítii þögn.
Svo gengur drengurinn hægt til móður sinnar,
vefur handleggjunum um háls hennar og segir:
— E'lsku góða mamma min, fyrirgefðu mér, ég
var vondur að halda að þú skrökvaðir að mér.
— Við skulum ekki minnast á þetta, við gleym-
um þvi. Þú ert góður drengur og skilur mömmu.
Núna er allt svo dýrt og Þess vegna gramdist
mér við þig, þegar þú týndir peningunum, því að
þótt hundrað krónur séu ekki nein auðæfi eru
þær mikils virði fyrir okkur, sem höfum svo
lítið.
— Já, segir drengurinn og finnur um leið til
stærilætis yfir því að hún skuli teija hann með.
Okkur, hafði hún sagt. Það voru þau tvö, sem
stóðu saman og þau urðu Þvi bæði að taka ó-
höppunum með stillingu. Því hafði hann ekki
gert sér fulla grein fyrir fyrr en nú. Hann losar
sig úr faðmi móður sinnar, réttir úr sér, kippir
snöggt í buxnastrenginn um leið og hann ekur
sér litið eitt.
— Ég fer þá að sækja blöðin. Hann segir þetta
hressilega og þessa stundina finnst honum hann
vera þó nokkuð stór kall.
— Já góði, gerðu það, en farðu rrú varlega.
Hann kyssir hana, brosir og segir í tón. sem
gefur til kynna að honum finnst aðvörunin
óþörf: — Já, já, mamma mín, bless á meðan.
Þegar hann kemur út, stingur hann höndunum
i buxnavasann og setur upp kæruleysislegan
strákasvip.
— Halló, Gunni, er kallað. Hann hinkrað við,
þó á móti vilja sinum. Lalli kemur hlaupandi
til hans.
— Ertu búinn að borga pabba hans Binna?
— Nei.
— Ætlarðu ekki að fara að gera það?
— Nei.
— Nú, eftir hverju ertu að bíða?
— Engu, ég ætla ekki með.
— Hversvegna ekki?
— Af því ég ætla ekkl.
— Nú, timdi kellingin þá ekki að lofa þér að
fara, þegar til kom?
— Hverja áttu við?
— Nú hana mömmu þína auðvitað, sveik hún
Þig?
— Hún mamma er engin kelling.
— Jæja, er hún þá kall?
— Hún er ekki meiri kelling en mamma þín.
— Víst, hún Bjagga, sem býr á loftinu hjá hon-
um Jóa segir að hún sé voða kelling.
— — Þorirðu að segja þetta aftur?
—- Já og hún Bjagga segir að þú sért lausa-
leikskrakki og að hann pabbi þinn sé — — —
Lengra kemst hann ekki, því lítill hnellinn
hnefi Gunnars hittir hann beint á munninn. Síð-
an detta báðir drengirnir í götuna, veltast um
og láta höggin dynja hvor á öðrum, án þess að
hirða um hvar þau lenda. Kona kemur hlaup-
andi út úr einu húsinu og hrópar æst: — Strákar,
viljið þið undir eins hætta þessum slagsmálum.
Hún þrífur harkalega í axlir þeirra og neyðir þá
til að standa á fætur.
— Elsku Lárus minn, réðist hann á þig, óþokk-
inn þessi? Gunnar, þú ættir að skammast þin,
ekki nema það þó, ráðast á alsaklausan dreng og
slá hann.
— Hann byrjaði, skyrpir Gunnar út á milli
tannanna.
— Þú lýgur, segir Lalli í sama tón, þú slóst
mig fyrst.
— Já, en þú áttir það skilið, eftir það, sem
þú sagðir um mömmu.
— Nú, var það eitthvað merkilegt, sem hann
sagði um móður þína, nú þarna kemur hún þá-
— Gunnar minn, hvað kom fyrir, meiddirðu
þig?
— Við Lalli vorum bara að slást.
— Gunnar sló Lárus fyrst.
— Er þetta satt Gunnar?
— Já, hann--------Gunnar þagnar og litur til
móður sinnar, síðan á móður Lalla, svo leggur
hann niður vopnin, gefst upp og segir um leið
og hann fer: — Mamma, við skulum bara koma.
Móðir Gunnars hefir rétt lokið við að þrifa af
honum mestu óhreinindin, þegar barið er að dyr-
um. Fyrir utan stendur frú Ágústa, konan, sem
á húsið.
— Það er dálagleg saga, sem ég heyri af syni
yðar, hann ræðst bara á Lárus litla, þennan
prúða og stillta dreng og slær hann, svo að stór-
sér á honum.
— Já, segir móðir Gunnars, — mér finnst þetta
mjög leiðinlegt.
— Jæja, þér eruð nú samt furðuróleg, verð ég
að segja.
— Já, slagsmál drengja eru ekki nýtt fyrir-
brigði i sögunni, frú Ágústa, segir móðirin og
brosir.
— Einmitt það já, þér alið bara óknyttina upp
i stráknum, ekki er von að vel fari.
Gunnar sér útundan sér, að rauðir dílar koma
í kinnar frú Ágústu. Honum finnst hún afar
skrítin, með þessa rauðu bletti, því að hárið á
henni er líka rautt, dálítið misrautt og í eyrunum
á henni hanga stórir gulir eyrnalokkar, sem
dingla fram og aftur, þegar hún er að tala viO
mömmu.
Framhald á bls. 28.